บทที่7
1384 Words
"มิลานไปซื้อกับพวกฉันสองคนไหม"
"ไม่ล่ะ พวกเธอสองคนไปกันเถอะฉันอยากกลับไปนอนพักผ่อนมากกว่า"มิลานตอบปฏิเสธดั่งเช่นทุกครั้ง วันนี้เธอรู้สึกอยากกลับบ้านไปนอนพักผ่อนเสียมากกว่า
"ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ เจอกันวันเดินทาง"แม้เพื่อนทั้งสองอยากให้มิลานออกไปเปิดหูเปิดตาแต่ทว่าพูดเธอก็ไม่กล้าที่จะเซ้าซี้เพราะดูจากสีหน้าแล้วมิลานคงจะเหนื่อยจริง ๆ
ทั้งสามโบกมือลาตรงใต้อาคารเรียน เพื่อนทั้งสองเดินไปขึ้นรถของทางบ้านมีนาซึ่งตอนนี้คนขับรถมาจอดรออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ส่วนมิลานเธอทำได้เพียงแค่เดินเท้าไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าในเวลาบ่ายคล้อยนักเรียนหลายคนทยอยกลับกันไปใกล้จะหมด สายตากวาดมองบริเวณโดยรอบอย่างต้องการจดจำเพราะอีกไม่กี่วันเธอก็จะไม่ได้เห็นภาพเหล่านี้อีกแล้ว
"เธอนี่พูดไม่รู้เรื่องเลยนะ"น้ำเสียงขึงขังดังมาจากทางด้านหน้าทำให้มิลานหยุดชะงักอยู่ตรงมุมตึกซึ่งเป็นจุดอับไม่มีใครได้เห็น
"เสียงเพลง"มิลานเรียกชื่อของคนที่ยืนขวางเอาไว้ด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเมื่อเห็นร่างเล็กของเสียงเพลงและเพื่อนอีกสองคนของเธอเดินมาขวางทางเอาไว้
"นี่น่ะเหรอสภาพของคนที่ชอบราเชนทร์ของแกมาตั้งหลายปี ดูไม่จืดเลยนี่"
"หน้าก็โทรมแถมยังใส่แว่น สภาพเน่า ๆ อย่างนี้ราเชนทร์คงไม่ตาต่ำคว้าเอามาเป็นแฟนหรอก"เพื่อนทั้งสองของเสียงเพลงไล่สายตามองมิลานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาเหยียดหยามน้ำเสียงดูถูกทำเอาคนถูกพาดพิงถึงกับหน้าเสีย
"เธอจำไม่ได้เหรอมิลานว่าเมื่อวานฉันบอกเธอว่าอะไร"
"..."
"ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าราเชนทร์เป็นของฉันแล้วทำไมเธอถึงไม่ฟัง"
"แต่ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนะ"
"เธอนี่สตรอว์เบอร์รีเหมือนกันนะ เมื่อเช้าอย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะว่าเธอยังเข้าไปอ่อยราเชนทร์"
"ฉันไม่ได้อ่อย เมื่อเช้าราเชนทร์เขามีเรื่องจะคุยกับฉันก็เท่านั้นเอง"มิลานไขกระจ่างความจริงให้อีกฝ่ายได้ฟังแต่ดูเหมือนว่าคนที่มีจิตใจคับแคบมีดวงตามืดบอดไม่รับฟังคำพูดจากปากของใครจะไม่สนใจของมิลานเลยสักนิด
"คุยกันอย่างนั้นเหรอ คนอย่างเธอมีค่าอะไรให้คนอย่างราเชนทร์ต้องลดตัวลงไปคุยด้วยฮะ"
"..."
"กะอีแค่ลูกแม่ค้าขายขนมกระจอก ๆ ลูกนังชั้นต่ำ"
"นี่เสียงเพลง เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ของฉันนะ"
"ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ แม่ของแกสูงส่งมาจากไหนฮะอีลูกแม่ค้า อีลูกนังชั้น..."
เพียะ
ใบหน้าสวยของลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังสะบัดไปตามแรงกระแทกจากฝ่ามือเรียวขาวของมิลาน
"อย่ามาว่าแม่ของฉัน คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์"
"เสียงเพลงแกเป็นยังไงบ้าง"
"ว้าย เลือด"เพื่อนทั้งสองของเสียงเพลงหวีดร้องกันออกมาเมื่อมุมปากสวยมีเลือดซึม ความเจ็บปวดร้าวไปทั้งซีกหน้าของลูกสาวนักธุรกิจใหญ่เสียงเพลงหันหน้ากลับมาเผชิญกับมิลานซึ่งกำลังยืนตัวสั่นอยู่ฝั่งตรงข้าม แววตาของเด็กสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้นและเกลียดชัง
"นี่แกกล้าตบหน้าของฉันอย่างนั้นเหรอฮะนังมิลาน"
"ฉันจะไม่ทำแบบนี้เลยเสียงเพลงถ้าเธอไม่มาว่าแม่ของฉันก่อน"มิลานพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเธอไม่อยากจะมีปัญหาให้เรื่องราวมันบานปลายไปมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่คิดเช่นนั้น
"แกทั้งสองคนจับตัวมันไว้แล้วลากเข้าไปในห้องน้ำหลังอาคาร"เพื่อนทั้งสองพุ่งเป้าเข้าไปจับร่างของมิลานโดยทันทีซึ่งการกระทำแบบนี้มันทำให้มิลานตระหนักได้ว่าตัวเธอกำลังไม่ปลอดภัย
"นี่พวกเธอสามคนจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ"
"ไม่ต้องแหกปากร้องให้เสียเวลาหรอก วันนี้แหละฉันจะทำให้แกได้ลิ้มรสความเจ็บปวดมากที่สุด และฉันนี่แหละจะทำให้แกได้สำนึกว่าไม่ควรปีกกล้าคิดที่จะมาทำร้ายฉัน"
"ลากมันเข้าไปในห้องน้ำ"
"ไม่นะไม่"แรงน้อย ๆ ของเด็กผู้หญิงตัวคนเดียวมีหรือจะสู้แรงเหวี่ยงของเด็กสาวทั้งสามคนได้ มุมอับในเวลานี้ไม่มีคนเดินผ่านไปมาซึ่งทำให้ไม่มีใครได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ร่างเล็กในชุดนักเรียนของมิลานถูกกระชากเข้าไปในห้องน้ำหลังตึกแม้เธอจะออกแรงสู้พยายามหนีแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็ไม่อาจจะสู้ไหว เธอมีคนเดียวอีกฝ่ายมีตั้งสาม
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะถ้าเธอทำอะไรฉัน ฉันจะบอกอาจารย์"
"ฮ่า ๆ "ทั้งสามสาวหัวเราะออกมาเสียงดังก้องห้องน้ำราวกับว่าเห็นอักษร'คนไร้ค่า'เขียนอยู่บนหน้าผากของมิลาน
"นี่ ฉันจะออกอะไรให้เธอได้รู้นะมิลาน ถือว่าเอาบุญก็แล้วกัน"
"..."
"โรงเรียนนี้พ่อของฉันบริจาคให้ไม่รู้ตั้งกี่ล้านต่อปี เธอเชื่อเหรอว่าพวกอาจารย์ที่โรงเรียนนี้จะเข้าข้างหรือคิดจะช่วยลูกแม่ค้าจน ๆ อย่างเธอ"
"..."
"อย่าลืมสิ เธอมันก็เป็นแค่เพียงเด็กทุนที่ทางโรงเรียนยื่นเศษซากวาสนาไปให้อย่าคิดที่จะมาเทียบกับคนอย่างฉัน"ถ้อยคำร้ายกาจทำเอาคนฟังรู้สึกคับแค้นอยู่ในใจแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เมื่อตอนนี้ท่อนแขนของเธอทั้งสองถูกล็อกเอาไว้
"วันนี้ฉันจะจัดการคนอย่างแกให้มันรู้ไปซะบ้างว่าไม่ควรใฝ่สูงมายุ่งกับคนของฉัน ลากมันเข้าไป"ประตูห้องน้ำซึ่งทำด้วยเหล็กถูกเปิดออกก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะส่งร่างของมิลานเข้าไปในนั้น
"อย่านะ"
เพียะ เพียะ
"นี่สำหรับที่แกกล้าตบฉัน"
เพียะ เพียะ เพียะ
"และนี่สำหรับที่แกกล้าเข้ามายุ่งกับราเชนทร์"ฝ่ามือเรียวสวยของเสียงเพลงฟาดลงบนใบหน้าของมิลานจนแว่นตากระเด็นออกไปจากใบหน้า พวกแก้มขาวอมลมพูดแดงเป็นรอยฝ่ามืออย่างเห็นได้ชัด แรงกระแทกหนัก ๆ ย้ำ ๆ กันหลายครั้งทำเอามุมปากของมิลานมีเลือดไหลออกมาเป็นทางยาว
แม้เธอจะมีแรงยกฝ่ามือขึ้นมาปัดป้องแต่ก็ไม่สามารถต่อสู้กับความเร็วและแรงของเสียงเพลงได้ อีกฝ่ายมีลูกมือคอยสั่งให้เพื่อนอีกทั้งสองตรึงแขนเอาไว้ไม่ให้เธอดิ้นหนีหรือปัดป้องได้
เพียะ เพียะ เพียะ
"ฉันจะทำให้แกสำนึกว่าไม่ควรยุ่งกับราเชนทร์"แรงหึงของเสียงเพลงถูกสาดลงบนใบหน้าของมิลานจนอีกฝ่ายเต็มไปด้วยรอยช้ำ ตามใบหน้าและท่อนแขนบางส่วนเต็มไปด้วยรอยเล็บข่วนจิกเป็นทางยาวจนเลือดไหลและไหนจะรอยฝ่ามืออีก
ปึก
ร่างอ่อนแรงของมิลานถูกปล่อยให้เป็นอิสระโดยมีสภาพใบหน้าบวมช้ำมุมปากมีเลือดไหลซึ่งเป็นภาพที่ทำให้เสียงเพลงและบรรดาเพื่อน ๆ ทั้งสองรู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อย
"พวกเราจะเอายังไงกับนังมิลานมันต่อดี"
"ขังมันเอาไว้ในนี้แหละ ถ้าโชคดีก็คงมีคนมาพบ"
"แต่ถ้าโชคร้ายก็คงกลายเป็นศพไร้ญาติอยู่ในนี้นี่แหละ"ไร้ความปรานีและเห็นใจในน้ำเสียงของลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังอย่างเสียงเพลง ทั้งสามเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะใช้ท่อนเหล็กเล็ก ๆ ที่อยู่ไม่ไกลสอดเข้าไปในช่องล็อกกุญแจเพื่อป้องกันไม่ให้คนด้านในเปิดประตูออกมา
"ชะ...ช่วยด้วย"น้ำเสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมา ดวงตาของมิลานพร่ามัวก่อนที่เธอจะหมดสติแล้วสลบไป
- Writer
