บทที่6
1276 Words
"มิลานพวกฉันสองคนต้องขอโทษเธอจริง ๆ นะ"
"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธอะไรพวกเธอเลยจริง ๆ "
"แต่ถึงยังไงพวกฉันสองคนก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี"บทสนทนาของเพื่อนรักทั้งสามดังขึ้นนานอยู่หลายนาที เนื่องจากเพื่อนทั้งสองไม่ได้มาตามนัดจนทำให้ทั้งคู่เกิดความไม่สบายใจกลัวว่ามิลานจะโกรธ
"เราไม่เป็นไรจริง ๆ เธอสองคนไม่ต้องคิดมากนะ"
"จริง ๆ นะ"ลูกคุณหนูทั้งสองแววตาเปล่งประกาย
"แต่เธอต้องบอกฉันมาก่อนว่าทำไมถึงไม่ยอมไปตามนัด ทำไมถึงปล่อยให้ฉันต้องอยู่กับราเชนทร์สองคน"มิลานนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์เครื่องเก่าซึ่งบนหน้าจอสามารถมองเห็นปฏิกิริยาของเพื่อนทั้งสองผ่านการวิดีโอคอลได้
"เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยวนะ เป็นความคิดของยัยมีนาล้วน ๆ "กุ๊กไก่โบกมือไปมาเพราะเธอเองก็ถูกมีนาสั่งห้ามจนต้องใช้ให้คนขับรถอย่างกราฟฟิกพาเธอมาส่งที่บ้านแทนที่จะมุ่งหน้าไปห้างสรรพสินค้าตามที่นัดกันไว้
"ว่าไงมีนา"
"ก็ฉันอยากให้เธอได้มีเวลาอยู่กับคนที่เธอชอบนี่"เด็กสาวคนคิดแผนนี้ขึ้นมาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
"ฉันคิดว่าการเปิดทางให้เธอได้อยู่กับราเชนทร์เพียงแค่สองคนมันจะทำให้เธอได้มีโอกาสบอกชอบหมอนั่น เธออย่าโกรธฉันเลยนะมิลาน"
"ฉันไม่โกรธเธอหรอก อย่าคิดมากสิ"มิลานยิ้มตาหยีมันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่เธอและราเชนทร์ได้อยู่ใกล้ชิดกัน
"แล้วเป็นยังไงบ้างเธอได้บอกความรู้สึกในใจหรือยัง"กุ๊กไก่ชะโงกใบหน้าเข้ามาใกล้ด้วยความอยากรู้ซึ่งไม่ใช่แค่เพียงกุ๊กไก่มีนาเองก็ยังตั้งใจรอฟังคำตอบจากปากของมิลาน
"ยังไม่ได้บอก"
"โห"
"ทำไมอ่า"สองเพื่อนรักโอนครวญด้วยความเสียดาย เพราะโอกาสที่ทั้งสองจะอยู่ด้วยกันนั้นเป็นไปได้ยากอีกทั้งเวลาในรั้วโรงเรียนก็ใกล้จะหมดแล้วเช่นเดียวกัน
"ทำไมเธอไม่บอกความรู้สึกให้หมอนั่นได้รู้ล่ะ"
"ก็ ฉันไม่กล้า"เธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะบอกความรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้
"เธอต้องกล้าได้แล้วนะมิลาน อีกไม่กี่วันเธอกับหมอนั่นก็จะไม่ได้เจอหน้ากันแล้วนะ"
"ใช่ ดีกว่าเธอเก็บความรู้สึกไว้คนเดียวนะ"
"แต่ฉัน"
"กล้า ๆ หน่อยสิ บางทีหมอนั้นอาจจะรอให้เธอไปสารภาพความในใจอยู่ก็ได้นะ"
"ฮ่า ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ"มิลานพูดพลางหัวเราะออกมา แม้จะไม่มีน้ำตาแค่ความเจ็บปวดมันกำลังจุกอยู่ที่อกของเธอ
'ไม่เหมาะสม'ประโยคสั้น ๆ แต่มันมีความหมายมากมายทำให้เธอไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปบอกความในใจให้ชายหนุ่มได้รู้
"ตื่นเต้นจังเลยนะพรุ่งนี้ก็จะสอบวันสุดท้ายแล้ว"
"อื้ม สัญญากันได้ไหมว่าถ้าหากออกไปใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยแล้วจะไม่ลืมกัน กุ๊กไก่ มิลาน"
"อืม ฉันจะไม่มีลืมพวกเธอสองคนอยู่แล้ว"
"ฉันก็ด้วย"
"ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากให้เราทั้งสามคนได้เรียนที่เดียวกัน ไม่ต้องคณะเดียวกันก็ได้แต่ขอให้อยู่ในมหาลัยเดียวกัน"คำพูดของมีนาเพียงคนเดียวทำให้เพื่อนสนิทอีกสองคนถึงกับเงียบจนพูดไม่ออก เพราะอนาคตของทั้งสามสาวก็ไม่มีใครล่วงรู้ได้ว่ามันจะเป็นยังไง
ในวันที่ท้องฟ้าสดใสแต่มิลานรู้สึกไม่อยากก้าวขาเข้ามาในโรงเรียนสักนิด ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายเธออยากจะขอลาหยุดนอนอยู่บ้านเสียมากกว่า
"นั่นไงมิลานมาพอดี"เสียงหวานของมีนาดังขึ้นทันทีเมื่อเธอเดินเข้ามาใต้อาคารเรียน สองเท้าไม่อยากจะก้าวไปข้างหน้าเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนยืนจับกลุ่มคุยอยู่กับใคร
ร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดนักเรียนถูกระเบียบกำลังยืนจ้องหน้าของเธอด้วยสายตายากจะคาดเดา สุดท้ายแล้วมิลานก็ต้องยอมเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนสนิททั้งสอง
"มีอะไรกันหรือเปล่า"
"ไม่รู้สิ ก็หมอนี่มาตามหาเธอ"กุ๊กไก่ชี้ไปยังร่างของราเชนทร์ซึ่งยังคงยืนจ้องหน้าของเธอนิ่ง
"นายมีธุระอะไรกับเราเหรอเชนทร์"มิลานดันกรอบแว่นตาให้เข้ากับกรอบหน้า เธอยืนรอฟังคำพูดของชายหนุ่มว่าเขาจะพูดอะไรออกมา
"เอ่อถ้าพวกเธอทั้งสองคนมีธุระจะคุยด้วยกัน ถ้าอย่างนั้นฉันกับกุ๊กไก่ขอตัวไปหาอะไรทานก่อนนะ"มีนาลากแขนกุ๊กไก่ให้เดินตามออกมาทิ้งให้มิลานยืนเผชิญหน้าอยู่กับราเชนทร์เพียงลำพัง
"เมื่อวาน เธอกลับยังไง"
"เอ่อ ฉันก็กลับรถเมล์ว่าแต่นายถามทำไม"
"เมื่อวานหลังจากที่ฉันกลับแล้ว เสียงเพลงได้ไปหาเธอหรือเปล่า"คำถามของราเชนทร์ทำเอามิลานแทบหยุดหายใจอะไรทำให้เขาตั้งคำถามนี้กับเธอได้
"ปะ...เปล่า ฉันไม่ได้เจอเสียงเพลงเลย"ราเชนทร์หรี่ตาจับพิรุธของมิลาน แม้เธอจะไม่ได้แสดงอาการออกมาแต่ทว่าดวงตากลมสวยคู่นั้นกลับลนลานไม่กล้าจะเงยขึ้นมาสบตาเขา
"นายถามแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าหรอก"
"..."
"ฉันก็แค่อยากจะบอกเธอว่าไม่ต้องไปฟังในสิ่งที่เสียงเพลงพูดให้มันมาก"มิลานเงยหน้าสบตาชายหนุ่มทันทีเมื่อเขาพูดแบบนั้นออกมาราวกับราเชนทร์รับรู้อะไรบางอย่างมาหลังจากที่เขาและเธอแยกทางกันตั้งแต่เมื่อวาน
"ฉันก็ยังเป็นฉัน ไม่ได้เป็นของใคร"ดวงตาคมเข้มสื่อความหมายอะไรบางอย่างยามเมื่อมองหน้าของเด็กสาวอย่างมิลาน
ราเชนทร์หมุนตัวเดินออกมาปล่อยให้มิลานยืนขบคิดในคำพูดของเขาในเมื่อครู่ โดยมีสายตาขุ่นเคืองคู่หนึ่งแอบมองอยู่ไม่ไกลและได้เห็นว่าทั้งสองใกล้ชิดกันอีกครั้ง
"หลังจากสอบเสร็จแล้ว ทางโรงเรียนจะจัดกิจกรรมส่งท้ายให้กับนักเรียนมอหกทุกคน"อาจารย์ที่ปรึกษาเกริ่นขึ้นหลังจากนักเรียนทุกคนจัดการส่งกระดาษคำตอบของวิชาสุดท้ายของวันนี้หมดแล้ว
"กิจกรรมที่ทางโรงเรียนจะจัดให้เป็นแนวคิดของท่านผู้อำนวยการคนใหม่ นั้นก็คือการพานักเรียนไปผ่อนคลายที่ทะเลหลังจากที่สอบเสร็จ"
"เย้"
"จะเดินทางไปวันไหนครับอาจารย์"
"เราจะเดินทางวันมะรืน สำหรับใครที่ผู้ปกครองไม่อนุญาตให้ไปสามารถบอกอาจารย์ได้เลยนะ"นักเรียนทุกคนภายในห้องต่างพากันดีใจเพราะนี้คือโอกาสสุดท้ายที่พวกเขาจะได้ไปเที่ยวเล่นสนุกด้วยกัน
"ไปเที่ยวทะเลหลังสอบแบบนี้ก็ดีน่ะสิ"
"ใช่ ฉันจะได้ใส่บิกินี่แล้ว"
"นี่ น้อย ๆ หน่อย ใครเขาใส่บิกินี่กันล่ะ เกรงใจเพื่อน ๆ ในห้องกันบ้างสิ"มีนาเอ่ยปากเถียงกับกุ๊กไก่โดยมีสายตาของมิลานมองทั้งคู่ด้วยความเอ็นดู แต่เธอคงไม่รู้ว่ามีสายตาคมเข้มของใครอีกคนกำลังมองแผ่นหลังเล็ก ๆ ของเธออยู่แทบจะตลอดเวลา
- Writer
