สยบรักนายวายร้าย

คุณเคยแอบรักใครไหม แอบรักจนเก็บไปฝันว่าสักวันเราทั้งสองคนจะได้เป็นแฟนกัน พัฒนาความสัมพันธ์วาดฝันไปถึงตอนการสร้างครอบครัว ใช่ เธอวาดฝันเอาไว้ว่ามันคงจะเป็นเช่นนั้น วาดฝันทุกอย่างและคิดว่าชีวิตจริงมันคงจะง่าย แต่ ทุกอย่างมันกลับไม่ใช่ เธอเป็นได้เพียงแค่เพื่อนร่วมห้อง เป็นได้แค่เพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษโดดเด่นให้คนที่เธอต้องการหันมามอง เด็กหน้าห้องมีดีแค่เรียนเก่งอย่างเธอ หน้าตาถือว่าซะว่าอยู่ในระดับที่พอไปวัดไปวาแล้วหมาไม่เห่า ใบหน้าเรียวเล็กมีแว่นตาหนาเตอะสวมเอาไว้ตลอดเวลาที่อยู่ในโรงเรียน "มิลาน" "ฮะ ว่าอะไรนะ" "เป็นอะไร ฉันเรียกตั้งนานแล้ว"เด็กสาวในวัยสะพรั่งใช้นิ้วขยับแว่นตาให้เข้ากับกรอบหน้า เธอส่งยิ้มเขินให้เพื่อนสนิทเพราะเมื่อครู่เธอกำลังคิดถึงใครบางคนจึงทำให้ไม่ได้ยินเสียงเพื่อนเรียก "ขอโทษนะกุ๊กไก่ เมื่อกี้ฉันคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่พอดีเลยไม่ได้ยิน" "หึ คิดถึงไอ้หล่อนั้นอีกแล้วล่ะสิ"มิลานทำปากยื่นเมื่อเพื่อนสนิทยิงคำถามถูกจุด "เฮอะ แกนี่นะเมื่อไหร่จะเลิกวาดฝันถึงไอ้หล่อมันสักที" "นี่ กุ๊กไก่แกก็อย่าไปว่ามิลานมันเลยเรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ซะที่ไหน" "ใช่ ๆ เรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้หรอกเนอะมีนา"มิลานรีบพาเพื่อนช่วยทำให้กุ๊กไก่ถอนหายใจมองค้อนเพื่อนสนิททั้งสอง "ชอบมันไปได้ยังไงก็ไม่รู้ ขี้เก๊กจะตายคิดว่าตัวเองหล่อนักหรือไง ชิ" "ก็หล่ออยู่นะ" "นี่"เสียงแหวดของกุ๊กไก่คุณหนูขี้วีนดังขึ้นทำเอามิลานรีบหาที่หลบซึ่งคงไม่พ้นแผ่นหลังของมีนาลูกสาวนักธุรกิจใหญ่มีกิจการมากมายครอบคลุมทั่วทั้งประเทศ ส่วน มิลาน นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกซึ่งใกล้จะเรียนจบภายอีกในไม่ช้า เธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดามีผิวขาวใสราวกับน้ำนม ใบหน้าสวยถูกบดบังด้วยแว่นตาหนาเตอะ สถานะทางบ้านพออยู่พอกินเธอมีแม่เพียงคนเดียวเป็นเสาหลักของบ้าน ส่วนพ่อ เธอไม่เคยเห็นหน้าของท่านเลยตั้งแต่เกิดมา ส่วนคนที่เป็นหัวข้อบทสนทนาในเมื่อครู่ระหว่างเธอและเพื่อน ก็คือ ราเชนทร์ เขาเป็นเด็กนักเรียนชายร่วมห้อง เป็นคนที่อยู่ในใจของมิลานเสมอมาตั้งแต่สมัยมัธยมปีที่สามที่ทำให้ทั้งคู่ได้ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันนับตั้งแต่ตอนนั้นจนมาถึงตอนนี้มัธยมชั้นปีสุดท้าย "เธออย่าไปว่ามิลานเลยนะกุ๊กไก่ เพื่อนรักใครชอบใครเราก็ควรที่จะสนับสนุนไม่ใช่เหรอ" "แต่ไม่ใช่ไอ้หมอนี่"กุ๊กไก่เถียงทันควันในระหว่างที่ทั้งสามนั้นกำลังเดินกลับห้องเรียนเพราะใกล้จะหมดเวลาพักเที่ยง วันนี้เป็นวันแรกสำหรับการสอบปลายภาคระยะเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะถึงเวลาที่นักเรียนชั้นปีสุดท้ายถึงเวลาแยกย้ายกันไปเจริญเติบโต รวมถึงพวกเธอทั้งสามคน "ทำไมล่ะ แกช่วยบอกฉันหน่อยจะได้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่สมควรที่จะรัก" "ผู้ชายอย่างมันไม่เหมาะสำหรับผู้หญิงดี ๆ อย่างแกหรอกมิลานเชื่อฉันสิ" "..." "ที่ฉันเตือนเพราะฉันหวังดีกับแก แกก็เห็นว่ารอบตัวของราเชนทร์มีแต่ผู้หญิงสวย ๆ แล้วอีกอย่างหมอนั่นเจ้าชู้จะตาย ฉันไม่อยากให้แกต้องเสียใจทีหลัง"มิลานเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เธอรู้สึกทราบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนสนิทคนนี้ "ขอบใจนะ แต่แกไม่ต้องห่วงหรอก แกก็รู้ว่าในสายตาของเชนทร์ฉันเป็นได้แค่เพียงเพื่อนร่วมห้อง" "..." "ฉันขอแค่ได้มอง ได้แอบรักเขาต่อไปแบบนี้มันก็ดีแล้ว"คนไม่มีอะไรอย่างเธอย่อมรู้ตัวเองดีอยู่เสมอ เพราะเธอไม่สามารถเทียบผู้หญิงรอบการของชายหนุ่มได้เลย "แต่ฉันกลับไม่คิดอย่างนั้นนะ"มีนาพูดขึ้นทำให้กุ๊กไก่และมินานหันไปมองเป็นตาเดียวด้วยแววตาตั้งคำถาม "แกไม่อึดอัดใจหรือไง แอบรักมาตั้งสี่ปีเต็มถ้าเป็นฉันนะฉันบอกความรู้สึกไปนานแล้ว" "..." "เหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนแล้วนะมิลาน แกจะปล่อยให้ความรักของแกหลุดลอยไปอย่างเปล่าประโยชน์แบบนี้เหรอ" "..." "ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะบอกความรู้สึกภายในใจดีกว่าที่เราต้องจากกันทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้รับรู้อะไรเลย"มิลานคิดหนักตามคำพูดของมีนา "สี่ปีเลยนะมิลาน สี่ปีที่แกแอบรักมันมาโดยตลอด ปีหน้าเราทุกคนก็ต้องแยกย้ายกันเข้ามหาลัย มันจะไม่มีโอกาสเลยนะถ้าแกไม่คิดจะบอกมันในตอนนี้" "..." "คิดให้ดีนะมิลาน ฉันไม่อยากให้แกต้องเก็บความรู้สึกพวกนี้เอสไว้คนเดียว" "แล้วถ้าฉันบอกไปแล้วเขาไม่สนใจขึ้นมาล่ะ" "แกยังมีฉันกับกุ๊กไก่ เราสองคนจะคอยยืนเคียงข้างแกอยู่ตรงนี้ ใช่ไหมกุ๊กไก่"ทั้งมีนาและมิลานหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทอีกคนพร้อมเพรียงกัน ซึ่งกว่าอีกคนจะให้คำตอนนั้นก็ทำเอาสองสาวต่างพากันยืนลุ้นเพราะพวกเธอรู้ดีว่ากุ๊กไก่เป็นห่วงมิลานมากแค่ไหน ราเชนทร์คือราชาของโรงเรียนที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะทางครอบครัว รอบกายของเขามีผู้หญิงมากมายอีกทั้งยังมีราชินีของโรงเรียนอย่างเสียงเพลงลูกสาวนักธุรกิจใหญ่เคียงคู่ประดับโรงเรียนไม่ห่างกายไปไหนจนมีข่าวลือว่าทั้งคู่กำลังคบหาดูใจกันอยู่ แม้มิลานจะรู้ว่าผู้หญิงธรรมดา ๆ อย่างเธอไม่คู่ควรแต่ความรักมันห้ามกันได้ซะที่ไหน ถ้ามันห้ามกันได้ง่าย ๆ เธอคงเลิกรักเขาไปนานแล้วคงไม่เก็บความลับนี้ไว้มาตลอดสี่ปีเต็มหรอก "ว่ายังไงล่ะกุ๊กไก่ เราสองคนพร้อมจะซัปพอร์ตเพื่อนใช่ไหม"มีนาเค้นเสียงถามอีกครั้งเมื่อกุ๊กไก่เอาแต่ยืนจ้องหน้ามิลานไม่วางตา "หึ เอาสิที่บ้านมีผ้าเช็ดหน้าหลายผืน" "..." "แกคนเดียว คงใช้ไม่หมดหรอก" "เพื่อนบ้า"เพื่อนสาวทั้งสามคนที่คบหากันมานานตั้งแต่มัธยมต้นปีแรกหัวเราะกันออกมาก่อนทั้งสามจะพากันเดินไปยังตึกเรียนเมื่อใกล้จะถึงเวลาสอบในช่วงบ่ายภายในเวลาอีกไม่กี่นาที