ตอนที่ 4 ไอ้ฟ่างย้ายที่สิงสถิต
1334 Words
ตอนที่ 4 ไอ้ฟ่างย้ายที่สิงสถิต
ก๊อกๆๆ
ตื่นเต้นจังงงง อิอิตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องพี่รามแล้ว
แกร๊ก
"อรุณสวัสดิ์ครับ พี่ราม"ผมยิ้มจนตาหยี พี่รามมองมึนๆ เหมือนยังไม่ตื่นดี อา ก็ตอนนี้มันพึ่ง 7 โมงเองนี่ ผมดกดำติดยุ่งนิดๆ ตายังปรือๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจปิดบังความหล่อเราของพี่แกได้เลย
"เข้ามาก่อนสิ"ผมพยักหน้าเดินตามพี่รามเข้าไปในห้อง ห้องพี่รามยังเหมือนเดิมทุกอย่างดูเรียบร้อยเป็นระเบียบ พี่รามเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟา ผมวางกระเป๋าไว้แล้วนั่งข้างๆ
"พี่รามพึ่งตื่นหรอ"เพราะตาอีกคนปรือๆ เหมือนคนจะหลับตลอดเวลาจึงอดถามไม่ได้หรือว่าเมื่อคืนไปกกหญิง!!
"นิดหน่อยครับเมื่อคืนนอนไม่หลับ"หรือว่าตื่นเต้นที่จะได้นอนกับไอ้ฟ่างคนนี้ โฮ๊ะๆๆๆๆ มันต้องแน่นอนอยู่แล้ว!!
"งันเดี๋ยวผมไปทำอะไรให้กิน"ผมว่าพลางลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นไปเจอแต่เหล้าๆๆๆ อะไรกันพี่รามกินเหล้าเป็นอาหารหรอ!!
ยังดีที่มันไข่ 5 ฟอง เฮ้อออ วันนี้กินไข่เจียวไปก่อนละกัน ผมจัดการเสียบหม้อหุงข้าว ระหว่างรอเดินออกไปหาพี่ราม
"พี่ราม ตื่นๆ "ผมเขย่าคนที่หลับบนโซฟา พี่รามลืมตามองผมอย่างมึนๆ
"อืออ"
"พี่รามไปอาบน้ำเร็วว"ผมดึงร่างสูงให้ลุกจากโซฟา
"ครับๆ หาววว"พี่รามยอมลุกขึ้นแต่โดยดีแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ ผมเก็บกวาดห้องไปเรื่อยระหว่างรอข้าวสุก
แกร๊ก
ผมหันไปมองพี่รามที่เดินเข้ามาร่างสูงแต่งชุดนักศึกษาไม่เรียบร้อย ชายเสื้อหลุดลุ่ย กระดุมสองเม็ดบนไม่ได้ติด ถึงจะเซอแต่ก็ไม่อาจผิดรัศมีความหล่อได้
ไม่นะ!! เพราะแบบนี้ไงพวกชะนีก็ติดแจ!! เสียงหม้อข้าวดีดเรียกความสนใจผมจำต้องผละออกจากอนาคตผัว?
"เดี๋ยวผมไปทำอาหารง่ายๆ ละกันไม่มีของสดอยู่ในตู้เย็นเลย"
"ปกติพี่ไม่ค่อยกินข้าวที่ห้องน่ะเลยไม่ได้ซื้อมาไว้"ผมพยักหน้า
"เดี๋ยวกลับมาจากมอค่อยแวะไปซื้อละกัน"ผมเดินเข้าไปในครัวลงมือทำเมนูง่ายๆ อย่างไข่เจียว ไม่นานกลิ่นหอมๆ ก็ลอยทั่วห้อง อา ฝีมือการทำอาหารเรานี่มันยังไม่ตกจริงๆ สมแล้วที่แม่ฝึกฝนมาให้แต่นมนาน
"ข้าวฟ่างลูกต้องเป็นแม่ศรีเรือนที่ดีได้แน่นอน"
"ฮะแม่!! "
โถ่วัยเด็กที่สดใสของผม!! นัทชาโดนแม่หลอก!! กว่าผมจะรู้ตัวว่าโดนหลอกก็อายุ 15 เฮ้อออ จะว่าไปคิดถึงแม่จัง
"มั่วเหม่ออะไรไข่จะไหม้แล้ว"เสียงทุ้มๆ ดังข้างหูทำให้ผมสะดุ้งหันไปหา
ตึกตึก
ตึกตึก
ตึกตึก
จมูกผมไปชนกับแก้มสากของพี่รามพอดี อ๊ากกก ถึงจะเขินแต่นี่มันกำไรชัดๆ! หน้าพี่รามใสมาเห็นเส้นเลือดนิดๆ ตาพี่รามสีน้ำตาลอ่อนนี่ มองไกลๆ เหมือนสีดำเลย
"ไข่จะไหม้แล้วนะ"จริงด้วย! ผมผละสายตาออกจากพี่รามหันไปปิดแก๊สตักไข่ใส่จาน
"พี่ช่วยอะไรไหม"
"ไม่ต้องเลยไหนๆผมก็มาอยู่ละ จะดูแลทุกอย่างเอง ถือเป็นค่าที่พักไงครับ"พี่รามไม่ว่าอะไรเดินไปนั่งประจำที่ตัวเอง
"มันไม่มีของสดเมนูง่ายๆ พี่รามพอกินได้ไหม"ผมนั่งลงตรงข้ามพี่รามมองไข่เจียวง่ายๆบนโต๊ะ
"ได้ครับ พี่ไม่เรื่องมาก"อะไรกันหล่อแล้วยังใจดีอีก แบบนี้จะไม่ให้หลงได้ไงกัน!! เรานั่งกินข้าวไม่นานอาหารก็หมดลง ผมเก็บของไปล้าง วันนี้ผมมีเรียนตอน 10 โมง ตอนนี้ 9 โมงตรงแล้วคงต้องรีบหน่อย
"พี่รามมีเรียนกี่โมงครับ"หลังจากที่ทำอะไรเรียบร้อยผมก็เดินออกมาจากห้องครัวเห็นพี่รามนั่งเลื่อนช่องรายการโทรทัศน์
"บ่ายโมงตรงครับ ทำไมหรอ"พี่รามหันมาตอบผม
"ก็ว่าจะไปซื้อของไปด้วยกันไหมครับ" ผมอยากไปซื้อของเข้าห้องครัวเพราะในตู้มีแต่เหล้าไม่มีวัตถุดิบเลย
"ไปครับ พี่เลิกเรียนบ่าย 2 "
"ผมเลิกเที่ยง งันเดี๋ยวผมไปรอร้านเค้กหน้ามอนะ"พี่รามพยักหน้า ผมจะขอให้พี่รามไปส่งดีไหมนะรถไม่ได้เอามาด้วยหรือจะไปแท็กซี่
"จะไปเลยไหมเดี๋ยวพี่ไปส่ง"ผมยิ้มอย่างมีชัย? เดินไปรอพี่รามที่หน้าห้อง รอไม่นานพี่รามก็ออกมาเดินนำไปที่รถไม่นานผมก็มานั่งอยู่บนปอเช่คันงามสีดำ พี่รามรวยไม่ใช่เล่นเลย
เครื่องยนต์สี่ล้อขับเคลื่อนไปบนถนนด้วยความเร็วสูง ไม่นานก็มาหยุดอยู่หน้าคณะแพทย์นักศึกษาต่างหันมามอง ด้วยความสนใจ ถึงแม้มากจะมีพวกลูกท่านหลานเธอหลายคนแต่ก็มีไม่เยอะที่ขับรถคันละหลายสิบล้านมาเรียน
"ขอบคุณครับ"ผมหันไปยิ้มเตรียมตัวขโมยจูบแต่ดูเหมือนร่างสูงจะรู้ทันเอนตัวไปอีกข้างจนปากสวยจูบกันเบาะรถแทน
"โห่! พี่รามอะ! "ผมพองแก้มอย่างเบื่อๆ แบบนี้ทั้งวันผมต้องไม่มีแรงแน่ๆ!
"รีบไปได้แล้วครับ อย่าซนด้วย"มือหนาลูบหัวน้อยๆ อย่างเอ็นดู ผมหันไปยิ้มเดินลงจากรถรถคันสวยแล่นออกไปจากลานจอดรถผมเดินเข้าไปที่คณะ
"ฮั่นแน่ ตะกี้กูเห็นนะอีฟ่าง มึงแรดมาก"เพื่อนสาวทักมาแต่ไกล
"พวกมันไปไหนกันอ่ะ"ผมมองหาเพื่อนอีกสองคน
"พวกมันไปรอบนห้องแล้ว กูลงมาเข้าห้องน้ำ"ผมพยักหน้าเราเดินไปที่ห้องเรียน...
ราม
หลังจากที่ไปส่งฟ่างผมก็เอารถมาจอดที่โรงรถของคณะ เดินลงไปโต๊ะประจำของกลุ่มผม
"ไงมึง เด็กอร่อยไหม"ไอ้เจมส์ทักเมื่อผมนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะหินอ่อน ผมหันไปมองนิ่งๆ ใส่ไอ้เจมส์
"ต๊ายยย ใช่คนที่ชื่อน้องข้าวฟ่างไหม"แฟรี่กระแซะข้างๆ อย่างอยากเสือกเรื่องราวชีวิตของเพื่อนเป็นงานอดิเรกที่พวกมันชอบกัน
"เฮ้ออออ กูเบื่อคนมีเมียจัง"ไอ้บอทไม่น้อยหน้าหันไปมองไอ้เจมส์อย่างขอความเห็นใจ แล้วพวกมันก็จับมือกันพลางส่งสายตาหวานเยิ้ม
"งันพวกมึงก็แดกกันเองดิ จะได้ไม่โสด"
"เหี้ย! /สัส! "พวกมันผละออกจากกันเหมือนโดนของร้อน
"ต๊ายยยย ทีเมื่อกี้ส่งสายตาปานจะกลืนกินเชียวนะพวกมึง"แฟรี่จิกตามองอย่างสมเพศ อา พวกมึงครับอย่าตีกัน
"แล้วตกลงว่าไงกับน้องฟ่างอะ"ไอ้บอทเท้าคางหันมาถาม
"ก็ไม่ยังไง"ผมตอบนิ่งๆ
"มึงอย่าน้องฟินเล่าให้กูฟังว่าฟ่างย้ายไปอยู่กับมึง"ไอ้เจมส์แทรกขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
"ต๊ายยยยยย น่าอิจฉา"แฟรี่บิดตัวไปมาอย่างเขินอาย
"อยู่ในช่วงดูใจเฉยๆ น้องเขาอยากมาเองกูก็ว่าไม่เสียหายอะไร ดีมีคนค่อยทำอาหารดูแลห้องให้"คอยอ้อน ประโยคหลังผมไม่ได้พูดไป นึกไปถึงตอนบนรถแก้มขาวๆ ที่พองขึ้นอย่างไม่พอใจเมื่อโดนรู้ทัน ปากสีหวานบ่นอย่างงอนๆ
"แหวะ มีอมยิ้ม"ผมหุบยิ้มทันทีเมื่อเสียงไอ้บอทล้อ เบื่อพร้องเพื่อนขี้เสือกทั้งหลายจริงๆ
อยากไปเจออีกคนมากกว่า
- Writer
