ตอนที่ 5 ซื้อของ
1333 Words
ตอนที่ 5 ซื้อของ
ตอนนี้ผมมานั่งรอพี่รามที่ร้านเค้กหน้ามอ มองนักศึกษาเข้าออกไปเรื่อย ร้านนี้เป็นร้านชื่อดังมีนักศึกษาเข้ากันตลอดเพราะราคาไม่ได้แพงแถมยังมีอินเทอร์เน็ตให้เล่นแบบไม่จำกัดด้วย
"อ้าว วันนี้มาคนเดียวหรอครับน้องฟ่าง"
"สวัสดีครับพี่ดิน ผมมารอคนน่ะครับ" พี่ดินเป็นเจ้าของร้านเค้กแห่งนี้ ผมมาบ่อยจนพี่แกจำหน้าได้แล้วแถมได้ส่วนลดตลอด
"แล้วไม่สั่งเค้กหรอ พี่มีรสใหม่มาด้วยนะ ว่าจะให้ฟ่างชิมคนแรกเลย"ผมตาลุกวาวมองคนพี่ ด้วยสายตาเป็นประกาย ผมเป็นหนูทดลองชิมเค้กสูตรใหม่ให้หลายรอบแล้วพี่ดินใจดีมากชอบเอานั่นเอานี่มาให้กินฟรีตลอด
"ก็ดีครับ"ผมมองนาฬิกาตอนนี้บ่ายโมงครึ่งเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง
"ครับ"พี่ดินเดินกลับเข้าไปในห้องไม่นานก็เดินออกมาพร้อมจานเค้ก หน้าตาน่ากิน ส่งกลิ่นหอมชวนให้น้ำลายไหล
"น่ากินมากเลย"
"ฮ่าๆ งันกินเลยสิครับ"ผมพยักหน้าหยิบช้อนตักกินเค้กในจาน
"อร่อยจัง "เนื้อเค้กละลายในปาก หวานเปรี้ยวๆ อร่อยเกินไปแล้ว เค้กในจานหมดลงเวลาไม่นาน
"เท่าไหร่ครับพี่ดิน"
"ฟรี พี่ให้ฟ่างเป็นคนชิมไง"อะไรจะดีไปกว่าการได้กินของอร่อยแถมฟรี!! อยากซื้อไปฝากพี่รามเลย
กริ๊ง
เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจผมให้หันไปมอง
"พี่ราม"
ราม
"ไปหาไรแดกกันไหม กูหิวว่ะ"ไอ้เจมส์บ่นทันทีเมื่อเดินออกจากห้องเรียน
"เออดีเลย กูก็หิว"ไอ้บอทเป็นเสริม
"กูไม่ว่าง"ผมตอบเสียงเรียบ ป่านนี้ร่างบางจะหน้าบูดไหมนะที่มารอผม วันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วเพราะแกจะไปประชุม
"ทำไมมม หาเด็กเหรอออ"ไอ้บอทหันมายักคิ้วอย่างกวนๆ
"เหอะ ไอ้เพื่อนเลว กูขอให้มึงตายคาอกน้องฟ่าง"
"อะไรของพวกมึงกูแค่ไปซื้อของเข้าห้องกันเฉยๆ "ผมพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย
"เออๆ ล้อเล่นทำเป็นสียงแข็งเชียวนะมึง"ผมส่ายหน้าแล้วเดินนำออกไป เดินไปที่รถขับออกไปหน้ามอ ร้านเค้กที่ว่าผมไม่เคยไปหรอกแต่ได้ยินแฟรี่พรรณาบ่อยๆ ว่าอร่อย เจ้าของร้านหล่อ
ผมค่อยๆ ขับไปเรื่อยๆ สายตามองหาร้านที่ว่าไม่นานสายตาก็ไปสะดุดกับร่างบางที่กำลังนั่งยิ้มกับผู้ชายอีกคนที่ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร ผมหาที่จอดรถแล้วเดินลงไปที่ร้าน
กริ๊ง
"พี่ราม"ผมมองหน้าผู้ชายอีกคน อะไรกันคิดว่าจะรอจนแก้มพองแต่ที่ไหนได้นั่งยิ้มอยู่กับผู้ชายคนอื่น
"พี่รามมาไวจัง"ฟ่างเดินมาหาผมแล้วพามาที่โต๊ะที่เคยนั่ง ผมรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ ที่เห็นร่างบางยิ้มหัวเราะกับคนอื่น
"จารไปประชุม"ผมนั่งตรงข้ามฟ่าง
"นี่พี่ดินเป็นเจ้าของร้านเค้กนี้ครับ"คงเพราะผมมองแต่หน้าผู้ชายอีกคนฟ่างเลยแนะนำให้รู้จัก สายตาที่มันมองฟ่างออกจะชัดเจนว่ารู้สึกยังไงแต่ดูเหมือนฟ่างจะไม่รู้ตัว
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ผมมองหน้ามันอย่างไม่สบอารมณ์
"งันพี่ไปก่อนนะครับ แล้วมาอุดหนุนบ่อยๆ นะครับ"ผมมองตามหลังมันไป
"ไปกันเถอะพี่ราม"ผมพยักหน้านิ่งๆ เดินนำไปที่รถ...
ฟ่าง
บรรยากาศในรถเงียบมากผมไปทำอะไรให้พี่เขาไม่พอใจหรือเปล่าหรือว่าพี่รามหึงใช่ไหม!!! ก็เห็นมองพี่ดินตาเขียวเลย
"พี่รามเป็นอะไรหรอ"ผมกลั่นใจหันไปถาม พี่รามหันมามองผมแป๊บแล้วหันกลับไปมองทางต่อ อย่าทำแบบนี้สิ ฟ่างใจไม่ดีเลย!!
"พี่รามหึงใช่ป่ะ!! "
เอี๊ยดดดด!
โป๊ะ!
"โอ้ยยยยย"หัวผมกระแทกกับกระจกหน้าทำเอาน้ำตาเล็ด พี่รามเป็นอะไรเนี่ยคิดจะเบรกก็เบรกถ้ามีรถข้างหลังตายทั้งคู่แน่
"ขอโทษครับ พี่ตกใจไปหน่อย"มือหนาลูบตรงที่โขกเบาๆ แล้วหันไปขับรถต่อ ไม่นานก็มาถึงห้าง
ห้าง aaa
"เจ็บมากไหมครับ แดงเลย"เจ็บมากกก พี่รามใจร้ายมากกก ตอนนี้เราเดินอยู่ในห้างแล้วผู้หญิงส่งสายตาสื่อความหมายมาให้พี่รามหลายคน อย่ามองโว้ยยย! คนนี้ของไอ้ฟ่าง!!
"เจ็บครับ แต่หายแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ"ผมเกาะแขนพี่รามอย่างถือสิทธิ์พี่รามมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมหันหลังไปยกยิ้มใส่ป้าๆ แม่บ้านทั้งหลายอย่างมีชัย
เหอะ! แก่แล้วไปเลี้ยงหลานเถอะ!
ผมกับพี่รามเดินเข้ามาในร้านอาหารญี่ปุ่นเลือกนั่งโต๊ะค่อนข้างส่วนตัว
"มากี่ท่านคะ"พนักงานหญิงเดินมาถามแต่สายตามองแต่พี่ราม เฮ้ย! เมียเขาก็อยู่ตรงนี้หน้าด้านจริงๆ! ไม่เข้าใจพนักงานเห็นสองคนคงมาแปดคนมั่ง ไม่สวยแล้วยังโง่อีก!
"2 ครับ"พี่รามตอบเสียงนิ่ง เหอะๆ สมน้ำหน้า
"จะรับอะไรดีคะ"ไม่ต้องถามเสียงหวานพี่รามไม่สนใจหรอกโว้ยยย!
"ฟ่างจะกินอะไร"
"อะไรก็ได้"พี่รามหันกลับไปสั่งอาหารมาสองสามอย่าง แล้วยัยพนักงานหน้าปลวกก็เดินกลับไป
"หน้าหงิกหน้างอเป็นอะไรครับฟ่าง"ยังจะมาถามอีก
"ยัยพนักงานมันอ่อยพี่รามนี่ "ผมพองแก้มอย่างไม่พอใจ
"ช่างเขาเถอะ เรียนวันนี้เป็นไงบ้าง"
"ก็ดีครับ แต่ขี้เกียจมากกกก"เราคุยกันไปเรื่อยไม่นานอาหารหน้าตาน่ากินก็มาวางจัดวางบนโต๊ะผมไม่รอช้าลงมือกินอาหารตรงหน้าตอนนี้จะ 4 โมงแล้ว เดี๋ยวต้องไปซื้อของอีก อาหารตรงหน้าหมดในเวลาไม่นานพี่รามจ่ายเงินแล้วเดินออกมาจากร้าน
"โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"
ไม่โว้ยยย!
เราเดินเลือกซื้อของนานพอสมควร มือทั้งสองข้างของผมกับพี่รามเต็มไปด้วยถุงต่างๆ มากมาย หนัก! หลังจากนั้นเราก็ขนของไปขึ้นรถแล้วก็ตรงกับไปที่คอนโด
คอนโด
"เหนื่อยยยยยย"ผมว่างของลงนอนแผ่อยู่บนโซฟา
"ไปอาบน้ำก่อนเร็ว"ผมค่อยๆ ลุกอย่างขี้เกียจ เดินไปห้องนอนข้างๆ พี่ราม นี่มันคือเรื่องน่าผิดหวังมากก! พี่รามแยกห้องอะไรกันแบบนี้ผมจะลักหลับได้ไง! แต่ไม่เป็นไรโอกาสยังมีอีกมากมาย หึๆ
หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาด้วยชุดนอนลายน่ารัก สีฟ้าเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง โบ๊ะแป้ง ทาครีม หลังจากทำอะไรเสร็จก็เดินออกไปข้างนอกเห็นพี่รามนั่งอยู่เหมือนเดิมเพิ่มเติมคือใส่ชุดหล่อ!
"พี่รามจะไปไหน"ผมถามเสียงขุ่น อย่าบอกนะว่าจะไปเที่ยว!
"ไปผับครับ"จริงๆ ด้วยพี่รามนะพี่ราม!
"กลับดึกไหมครับ"ผมเดินไปนั่งข้างๆ กอดแขนอย่างอ้อนๆ
"ไม่เกินเที่ยงคืนครับ"ผมพยักหน้าอันที่จริงอยากไปด้วยแต่เพราะพรุ่งนี้มีเรียนวิชายากเลยไม่อยากมึนตอนเรียน
"งันผมไปทำอาหารก่อนนะครับ"ผมเดินเข้าไปในครัว ผ่านไปนานพอสมควรอาหารสองสามอย่างก็วางบนโต๊ะ พี่รามนั่งอยู่ที่เดิมแล้วลงมือกิน
21.00 น.
"อย่ากลับดึกนะครับ"ผมเดินมาส่งพี่รามที่หน้าห้อง
"ครับ"พี่รามลูบหัวผมเบาๆ แล้วหันหลังเดินออกไป เฮ้ออออ ผมเหมือนแม่หม่ายสินะ!!
ได้แต่รออออ~~~~~ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้~~~~~
- Writer
