ขณะที่หลายวันให้หลังนี้ ไอศูรย์เริ่มมีอารมณ์แปรปรวน ประเดี๋ยวดี ประเดี๋ยวร้าย หงุดหงิดงุ่นง่านไร้ซึ่งเหตุผล ขนาดปฏิบัติราชกิจอยู่กับเสนาอำมาตย์และแม่ทัพนายกอง ยังหัวเสียขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนเขี้ยวยาวโค้งผุดพรายทั้งที่โดยปกติเป็นยักษ์ใจเย็นและสุขุมกว่าผู้ใด
หรือจะเป็นผลพวงมาจากองค์วิรัลย์?
การิตสงสัยเช่นนั้น และก็เป็นจริงดั่งที่เขาคิดไว้ เพราะทันทีที่กลับมายังตำหนัก ไอศูรย์ก็เรียกเขาเข้าพบทันที
“การิต ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”
มาแล้ว...
การิตคุกเข่าอยู่บนพื้น มือประนมที่หน้าอก สายตาทอดมองไปยังจอมทัพอสุรา ปากตอบรับ
“มีสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าบอกข้าว่าการจะเข้าหาน้องยักษ์นั้นต้องเป็นไปอย่างละมุนละม่อม ข้าก็กระทำตามนั้นแล้ว นี่ก็ผ่านมาร่วมเดือน น้องยักษ์ก็ยังคงขับไล่ไสส่งข้า มิหนำซ้ำยังแลดูชิงชังน้ำหน้าข้าทุกครั้งที่เอื้อนเอ่ยคำหวานใส่อีก เหตุใดถึงไม่ได้ผลกัน ข้าเกิดกำหนัดแล้ว เกิด
