เกลียวรักคลื่นปรารถนา

ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

สิมิลันเหลียวมองตามเสียงที่ยิน สองตาเบิกกว้างอ้าปากค้าง ลูกสาวเธอ...ลูกสาวเธอกำลังอยู่บนบ่าของผู้ชายคนนั้น คนที่ยิ้มให้ก่อนที่เธอและครอบครัวจะขึ้นเรือ และตอนนี้โซดากำลังหัวเราะสนุกสนานโดยมีขวัญชนกยืนยิ้มและคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เหมือนกับว่าพวกเขาเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมีพ่อแม่และลูก ความรู้สึกเจ็บแปลบแทรกเข้าไปอก สองมือสั่นเทา ใบหน้าสวยค่อยปรับสีหน้าให้เป็นปกติ สาวเท้าก้าวไปหาโซดาช้าๆ

“โซดาขา หนูทำอะไรอยู่คะลูก” สิมิลันถามลูกสาวเสียงนุ่มและยื่นมือไปหาเด็กน้อย

“แม่จ๋า แม่จ๋า” โซดาตอบกลับ “ลุง ลุง โซดาจะหาแม่” โซดาเขย่าศีรษะอันโตนิโอ้ สองแขนอ้าออกกว้างส่งตัวเองเอนไปหาสิมิลัน

“ว๊าย!!! ตายแล้วทำไมทำแบบนี้คะลูก” สิมิลันร้องอุทานเสียงหลงใบหน้าซีดเผือดปากสั่นระริก ยื่นมือไปรับตัวโซดาจากชายแปลกหน้าแทบไม่ทัน ดีกว่าอ้อมแขนแข็งแรงไม่ยอมปล่อยมาจนเห็นว่าเธอรับตัวลูกสาวได้เรียบร้อย

“ตกใจอะไรหนักหนาพี่ลัน ยายโซดาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย คุณเอก็ยังไม่ได้ปล่อยมือเลยนะ ยังรอจนพี่รับตัวยายจอมซนเรียบร้อยแล้วถึงได้ปล่อยเห็นไหม” ขวัญชนกเข้าข้างอันโตนิโอ้มองสิมิลันขุ่นเคือง ไม่รู้จะรีบมาทำไม ตัวมารชัดๆ

ดวงตากกลมโตมองใบหน้าคมสายตาเป็นคำถาม คิ้วเข้มขมวดมุ่นและขบเม้มกลีบปากอิ่มเข้าหากัน อีกทั้งยังตวัดสายตาขุ่นเขียวใส่ชายหนุ่มร่างใหญ่อีกทีอย่างไม่ชอบใจที่ทำให้เธอใจเสียเมื่อครู่ แล้วเมื่อได้มาใกล้ชิดก็ดันทำให้ใจดวงน้อยเต้นแรงเร็วเสียอีก

“โซดาขาเรากลับไปนั่งที่เดิมดีกว่านะคะ” น้ำเสียงเสียงหวานใสดุจระฆังพูดกับลูกสาวตัวน้อย และหันหลังจะพาโซดากลับไปนั่งใกล้กับคุณพรทิพย์

“สวัสดีครับผมชื่ออันโตนิโอ หรือเรียกสั้นๆ ว่าเอก็ได้ครับ แล้วคุณ...” อันโตนิโอ้ไม่ยอมให้หญิงสาวที่ถูกใจหนีหงายไปดังหวัง เขาเอ่ยแนะนำตัวน้ำเสียงนุ่มทุ่มและมองหญิงสาวตรงหน้านัยน์ตาหวานละมุน แล้วยังยื่นมือส่งให้จับโดยไม่สนใจสายตาคมดุที่จ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ผู้หญิงคนนี้ตอนที่เห็นไกลๆ ก็ว่าน่าสนใจอยู่แล้ว แต่เมื่อได้เห็นใกล้ๆ ก็ยิ่งเรียกความสนใจได้อีกหลายเท่าตัว หัวใจหนุ่มที่ไม่เคยมองหญิงสาวนางใดเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตาจับจ้องไปทั่วร่างบอบบาง ริมฝีปากแย้มยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี

“คะ” สิมิลันรับคำแต่ไม่ยอมจับมือใหญ่ที่ยื่นมา แล้วยังหันไปให้ความสนใจลูกสาวตัวน้อยแทนเสียอีก “โซดาขา ทำไมหนูทำแบบนี้ล่ะลูก รู้ไหมว่าแม่ใจหายแค่ไหนที่หันมาแล้วไม่เห็นหนูน่ะ ต่อไปหนูห้ามทำแบบนี้อีกนะคะคนเก่ง” สองแขนตระคองกอดลูกน้อยแนบอกอย่างรักใคร่และหวงแหงน มือเรียวยกขึ้นลูบแผ่นหลังร่างป้อมและหันหลังพากลับไปนั่งที่เดิม

โซดาไม่ยอมรับคำ เด็กน้อยกลับร้องเรียกอันโตนิโอ้จนสิมิลันถึงกับต้องถลึงตาใส่คนที่ยืนยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ใกล้ๆ “ลุงเอาอีก แม่ เอาอีก” เด็กหญิงยื่นแขนเล็กป้อมไปหาร่างใหญ่และชายหนุ่มก็พร้อมรับทันที มือใหญ่จับเข้าที่มือเล็กเรียวโดยเร็วเช่นกัน

ความอุ่นวาบพุ่งเข้าสู่หัวใจคนถูกจับ ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวและเห่อแดงขึ้นอย่างกะทันหัน แต่สิมิลันรีบสะลัดมันออกไป

“ไม่เอาค่ะโซดา เกรงใจคุณลุงนะคะ” น้ำเสียงหวานนุ่มเอ่ยขึ้น พร้อมกางมือรับร่างป้อมจากอ้อมแขนใหญ่แต่กลับถูกดึงหนี

ริมฝีปากนุ่มอวบอิ่มได้แต่ขบเม้ม ตาจ้องอันโตนิโอ้อย่างไม่ชอบใจ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงและเร็วเหมือนกับจะทะลุออกมาจากอก หวั่นไหวและหวาดกลัวชายหนุ่มตรงหน้าเหลือเกิน

“ไม่เป็นไรครับ ผมดีใจเสียอีก น้องโซดาน่ารักดี จริงไหมครับเด็กดี” อันโต้นิโอ้ถามโซดา จมูกโด่งซุกไซ้สูดความหอมจากแก้มเนียนนุ่ม แต่สายตามองสิมิลันอย่างวาบหวิวเร่าร้อน ราวกับจะบอกให้รู้ว่าที่เขาหอมนะไม่ใช่แก้มเด็กแต่เป็นแก้มเธอ

สิมิลันหน้าแดงจัดราวกับลูกเชอร์รี่สุกปลั่ง หัวใจยิ่งเต้นแรงเร็วราวกับจะทะลุออกมาจากทรวงอก ใบหน้าขาวสวยเห่อร้อนและลามเลียไปถึงลำคอ เสหลบดวงตาคมก้มมองพื้น

ขวัญชนกยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หน้าตาแดงก่ำราวกับจะเผาสิมิลันและโซดาให้เป็นจุล เพราะความอิจฉาริษยาที่มี ใจร้อนเป็นไฟลน มือกำเข้าหากันแน่น อยากจะเข้าไปกระชากตัวโซดาและสิมิลันออกจากอันโตนิโอ้เหวี่ยงให้ตกทะเลไปเลยยิ่งดี จะได้ไม่ต้องมาคอยเป็นมารขัดขวางเธอกับใครก็ได้ที่เธอรักชอบ

“พี่ลัน” ขวัญชนกกัดฟันเรียก “พี่ลันหนูว่าพี่พายายโซดาไปหาแม่ก่อนดีกว่าไหม...คะ ป่านนี้คงชะเง้อหาจนคอยาวแล้วล่ะ” สมองครุ่นคิดหาทางให้พี่สาวถอยห่างจากผู้ชายที่กำลังเข้ายึดครองหัวใจสาวน้อย เพียงครั้งแรกได้สบตาให้มากที่สุด

“จริงด้วย โซดาขาป่านนี้คุณยายคงจะรอเราแย่แล้ว หนูมากับแม่ก่อนนะคะคนเก่ง” สิมิลันรับคำพูดน้องสาวเร็วรี่ พร้อมยื่นแขนไปรับตัวโซดา แต่ทั้งชายหนุ่มจอมวุ่นวายและลูกสาวจอมซนกลับไม่ยอมห่างกันแม้แต่น้อย แล้วลูกสาวตัวน้อยยังทำหน้าที่เป็นสื่อสัมพันธ์

“ลุง...ไปหายายกัน” สองมือเล็กเขย่าแขนใหญ่ ชี้ชวนให้ไปหาหญิงวัยกลางคนที่นั่งสอดส่ายสายตาหาลูกหลานอยู่

สิมิลันถึงกับทำหน้าเซ็ง ในขณะที่ขวัญชนกยิ้มออกนึกขอบใจโซดาอยู่ในใจที่ช่างรู้ใจซะเหลือเกิน ขอบใจนะยายตัวยุ่ง แกนี่มีประโยชน์ดีเหมือนกัน

“ไปครับ ลุงเองก็อยากรู้จักคุณยายของหนูเหมือนกัน” อันโตนิโอ้ยิ้มทั้งปากและตา ไม่พอยังหันไปเลิกคิ้วให้สิมิลันอีก สองเท้าก้าวเดินไปหายายของโซดาอย่างจำได้ว่าเป็นคนไหน

โซดานะโซดา ไปไว้ใจอีกตานั่นได้ไงกัน เขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ สิมิลันยกมือจับศีรษะ มองตามแผ่นหลังหนาและร่างอวบของน้องสาวไปอย่างเจ็บใจ ร่างบอบบางถอนหายใจอย่างขุ่นเคืองใจ ก่อนจะรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับคุณป้า” อันโตนิโอ้ทักหญิงวัยกลางคนที่กำลังมองมาทางเขาและโซดาอย่างแปลกใจ แล้วไหนยังจะมีสีหน้ายิ้มแย้มของลูกสาวและสีหน้าบูดบึ้งราวกับโกรธใครมาสักร้อยปีของลูกเลี้ยงตามมาด้วย

“จ้ะ เธอเป็นใครล่ะพ่อหนุ่ม” คุณพรทิพย์ถามอย่างถูกใจ เมื่อเห็นลักษณะท่าทางการแต่งกายที่ประดับประดาไปด้วยของดีมีราคา รวมไปถึงผิวพรรณราวกับลูกผู้ดีมีเงินของชายหนุ่มรุ่นลูกที่ทักทายและให้การเคารพเธออย่างไม่ถือเนื้อถือตัว

“ผมชื่ออันโตนิโอ้ครับ หรือเรียกจะเรียกสั้นๆ ว่าเอก็ได้ครับคุณป้า พอดีผมกับเพื่อนมาเที่ยวเห็นน้องโซดาน่ารักดีนะครับ และเราก็ถูกชะตากันด้วย ใช่ไหมคนเก่ง” อันโต้นิโอ้บอกด้วยท่าทางเป็นกันเอง แต่สายตาเหลือบมองไปยังสิมิลัน ซึ่งแสดงสีหน้าไม่ชอบและคลางแคลงในการกระทำของเขาอย่างชัดเจน

ใบหน้าคมคร้ามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม ไม่คิดถึงฐานะที่มี หน้าตาอย่างเขาเป็นที่ถูกตาต้องใจหญิงหลายๆ คน แต่หญิงสาวตรงหน้านอกจากจะไม่สนใจแล้ว ยังเมินหน้าหนีและพยายามขับไล่ไปไกลๆ เสียอีก