เกลียวรักคลื่นปรารถนา

ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

มือขาวยกปาดเหงื่อบนใบหน้าอย่างหงุดหงิด “ร้อนก็ร้อน ไม่รู้ว่าจะออกมาตากแดดตากลมทำไมกัน” ขวัญชนกเอ่ยอย่างหงุดหงิด

“อย่างบ่นมากน่าขวัญ อีกเดี๋ยวเดียวก็ถึงที่พักแล้ว อีกอย่าง มาหาพี่มีธุระอะไร” สิมิลันตัดบทถามอีกครั้งเพราะไม่ทันฟังที่ขวัญชนกเรียก หญิงสาวคว้าตัวโซดาเดินกลับไปหาคุณพรทิพย์ที่นั่งยิ้มหน้าตาซีดเซียวอยู่บนเก้าอี้

“ก็แม่นะซิให้มาเรียก” พูดจบขวัญชนกก็สะบัดหน้าหนี สายตาปะทะกับร่างสูงใหญ่ที่กำลังมองมาทางเธอและสิมิลันใบหน้าอมยิ้ม ใจสาวน้อยเต้นระรัวเป็นกลองเพล คิดเข้าข้างตัวเองว่าเพราะความสวยใสและน่ารักที่มี ทำให้เขาคนนั้นสนใจและอยากผูกสัมพันธ์ด้วย ใบหน้าสวยเอ่อร้อนผ่าวและส่งยิ้มทั้งปากและดวงตาตอบกลับไป

“ยิ้มให้ใครนะขวัญ” สิมิลันเหลือบตามองน้องสาวและถามกลับไป น้ำเสียงขุ่นอย่างไม่ชอบใจนักที่น้องสาวโปรยเสน่ห์ให้กับคนไม่รู้จัก

“เปล่าน่าพี่ลัน หนูก็แค่ยิ้มไปกับสายลมแสงแดดนะ พี่ลันอย่าคิดมากไปเลยเดี๋ยวก็แก่เร็วหรอก ดูซิตีนกาขึ้นแล้วเห็นไหม” ขวัญชนกจิกกัดพี่สาว

ขนาดว่าสิมิลันอายุเกือบจะขึ้นเลขสามอีกไม่กี่ปี แต่ก็ยังมีหน้าใสเหมือนเด็กสาววัยรุ่นอยู่เลย ขณะที่เธออายุเพียงแค่ 20 ปี แต่กลับดูแก่กว่าอายุไปหลายปี เป็นเพราะนังโซดานั่นแหละ ที่เป็นต้นเห็นทำให้ฉันเป็นแบบนี้ คอยดูนะพี่ลันเผลอเมื่อไหร่จะจับกดน้ำให้เข็ดเลย

เสียงประกาศเรียกให้คนที่จะไปเกาะสิมิลันให้ขึ้นเรือดังขึ้นอีกครั้ง สิมิลันสะพายเป้ขึ้นหลังก่อนจะจูงโซดาเดินตามนักท่องเที่ยวอีกมือประคองคุณพรทิพย์ให้เดินไปอย่างช้าๆ เธอใช้บริการเรือธรรมดา จึงใช้เวลาในการเดินทางอีกประมาณเกือบ 2 ชั่วโมงจึงจะถึงเกาะสี่อันเป็นที่พักที่ได้จับจองไว้

หญิงสาวเลือกที่นั่งให้กับตัวเองและคุณพรทิพย์ใกล้กับประตูทางออก ใกล้กันมีซุ้มขายขนม น้ำดื่ม และอาหารไว้บริการแก่นักท่องเที่ยว รวมไปถึงเสียงเพลงจากทีวีเครื่องใหญ่สองเครื่องที่พนักงานเปิดไว้ด้วย เก้าอี้ด้านหน้าทีวีถูกจับจองจนหมด ท้ายเรือจะมีเก้าอี้ม้านั่งตัวยาวหลายสิบตัวให้นักท่องเที่ยวได้นั่งชมวิวทิวทัศน์รอบๆ เสียงกรีดร้องของโซดาดังขึ้นอีกหลายครั้งสองมือยันเก้าอี้เท้าซอยน้อยๆ ปากก็ทำเสียงร้องอย่างสนุกสนานสายตามองไปรอบๆ อย่างไม่หยุดนิ่ง

สิมิลันพาโซดาเดินไปทางท้ายเรือ มือควานหาขนมในกระเป๋าโดยไม่ทันได้มองเด็กหญิง เพราะหูได้ยินเสียงร้องเรียก “แม่จ๋า แม่จ๋า ทะเล ทะเลสวย” อยู่เป็นระยะ

มืออวบชี้ไปรอบๆ ก่อนสายตาเด็กน้อยจะสะดุดกับใบหน้าเหลี่ยมดวงตาสีเทาปนเขียวปากสีแดงที่กำลังส่งยิ้มให้ทั้งปากและตา โซดายิ้มตอบกลับไปสองเท้าเดินเตาะแตะๆ ไปตามทาง พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าปากก็ร้องเรียกไปตลอดทาง

“ลุง ลุง” แล้วสองแขนเล็กก็กางออกจากกันก่อนจะโผเข้าในอ้อมแขนแข็งแรงอย่างรวดเร็ว “ลุง ลุง”

“หวัดดีครับคนเก่ง” อันโตนิโอ้ทักทายหอมแก้มนุ่มเนียนกลิ่นแป้งเด็กลอยเข้าจมูก “หนูชื่ออะไรครับ นี่หนูมากับใคร” น้ำเสียงนุ่มทุ้มและอ่อนโยนค่อยๆ ถามมองใบหน้าอวบดวงตากลมโตเป็นประกายพวงแก้มและปากสีชมพูระเรื่อ สลับตวัดไปมองสาวน้อยที่กำลังควานหาอะไรบางอยู่จนไม่ทันสังเกตว่าลูกสาวตัวน้อยหายตัวไปเสียแล้ว

“ชื่อโซดาจ้า มากับแม่ลันนู่น” โซดาชี้มือไปหาสิมิลัน ก่อนหันกลับมาโอบรอบคอแข็งแกร่ง “ลุงชื่อไร มากับใคร” โซดาถามกลับอย่างเด็กฉลาดและช่างจดจำ

“ลุงมากับเพื่อนครับ แต่เขานั่งหลับอยู่ข้างในโน่น” อันโตนิโอ้ทำปากชี้ไปด้านใน พร้อมกับยกร่างเล็กป้อมขึ้นขี่คอและหันหน้าออกทะเล มือก็ชี้นำทางให้โซดาดูเรือเร็วที่ขับฉวัดเฉวียนเล่นกับสายน้ำเย็นฉ่ำ บางลำก็จอดอยู่กับที่

“อุ๊ย! โซดาหนูมากวนคุณลุงเขาทำไมนะ แล้วคุณแม่อยู่ไหนละคะ” ขวัญชนกอุทานถามเสียงหวานใส

เธอจับตามองดูผู้ชายคนนี้ตั้งแรกที่เขาก้าวขึ้นเรือ แล้วพอโซดาเดินเข้าหาเลยถือโอกาสเดินมาทักทายบ้าง ยิ่งอยู่ใกล้รัศมีบางอย่างของเขาทำเอาใจดวงน้อยแทบละลายกองอยู่กับพื้นเรือ รอยยิ้มยามที่เขามอบให้โซดา ใบหน้าอันอ่อนโยนแววตาอบอุ่น ยิ่งคิดแล้วยิ่งอยากจะดึงเอาตัวโซดาออกไปเหวี่ยงให้ไกลๆ แล้วแทรกตัวเองเข้าไปแทนที่

โซดาผวากอดอันโตนิโอ้แน่น สายตามองขวัญชนกด้วยความหวาดกลัวจนอันโตนิโอ้ก้มมองอย่างสงสัย

“ไม่เอาค่ะโซดา อย่ากวนคุณลุงนะคะ มาคะมาหาพี่ขวัญดีกว่านะคะ” ขวัญชนกเอื้อมมือไปรั้งตัวโซดาออกจากอ้อมแขนอันโตนิโอ้ จนมือเล็กจับเข้ากับมือแข็งแรงและอบอุ่น ใบหน้าขาวสวยเอ่อร้อนขึ้นอย่างไม่สามารถห้ามได้ หัวใจเต้นแรงเร็วราวกับจะทะลุออกจากอก

“ไม่เป็นไรครับ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังจากปากสีแดงสด “น้องแกน่ารักดี” อันโตนิโอ้ชมโซดายิ้มทำหน้าแป้นแล้นใส่ และหอมแก้มอันโตนิโอ้ราวกับรู้ความ

“ดูซิเด็กคนนี้ หน้าเป็นจริงๆ ” ขวัญชนกส่ายหน้าก่อนจะพูดแบบเอาใจชายหนุ่ม “ฮืมม...จะว่าไปก็แปลกนะคะ ปกติแล้วโซดาไม่ค่อยจะเข้าใกล้คนที่แกไม่สนิทสนมคุ้นเคยเลย ขนาดบางคนที่คุ้นเคยบางคนแกยังไม่ยอมให้อุ้ม แต่กับคุณแกยอมให้อุ้มให้หอมเฉยเลย”

ขวัญชนกชวนคุยสายตาแอบมองไปทั่วร่างสูงใหญ่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เสื้อโปโลสีน้ำตาล กางเกงขาสั้นสีเดียวกันดูง่ายๆ สบายๆ แต่ก็รู้ว่าเป็นเสื้อผ้าที่เขาใช้เป็นของดีมีราคา จะนาฬิกาข้อมือสุดหรูนั่นอีกอย่างน้อยราคาคงไม่ต่ำกว่าแสน หญิงสาวแอบกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้นระคนสมหวัง

เธอจะต้องหาทางทำให้ผู้ชายคนนี้ชอบและรักให้ได้ เธอกับแม่จะได้สบาย ไม่ต้องมานั่งแบมือขอเงินอีพี่ลันเหมือนกับลูกขอเงินพ่อแม่ ไหนจะต้องนั่งสงบเสงี่ยมทนฟังคำบ่นเวลาใช้เงินมากเกินไปด้วย

ดวงตากลมโตเป็นประกายมุ่งหวัง ใบหน้าขาวสวยแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มหวานเชื่อม อย่าที่มั่นใจว่าถ้ามอบให้ใครแล้วเขาจะต้องตัวอ่อนระทวย และทรุดกองแทบเท้าในทันที

“เหรอครับ แสดงว่าผมโชคดีที่น้องโซดาให้ความสนิทสนมคุ้นเคยด้วย จริงไหมจ้ะโซดาจ๋า” อันโตนิโอ้แกล้งลากเสียงหวานใส่ใช้จมูกกดไปบนแก้มโซดาสลับซ้ายขวา จนเด็กหญิงหัวเราะคิกคัก สองมือกอดคอแกร่งและตอบรับเสียงหวานสดใส

“จ้า โซดาเป็นเด็กดี” คำตอบของเด็กหญิงเรียกเสียงหัวเราะจากอันโตนิโอ้เป็นการใหญ่

ขวัญชนกมองอย่างอิจฉา ปากเม้มเข้าหากันส่งสายตาดุไปให้ “จ้า โซดาเป็นเด็กดีจ้า” ขวัญชนกเลียนคำพูดก่อนจะแนะนำชื่อตัวเองเสียงหวาน “ขวัญชื่อขวัญชนกนะคะ เป็นพี่สาวของน้องโซดา เอ่อขวัญขอน้องโซดาคืนได้ไหมค่ะคุณ...?” ริมฝีปากอวบอิ่มเอื้อนเอ่ยเสียงหวานเชื่อมอย่างต้องการรู้จักชื่อของหนุ่มร่างใหญ่และบึกบึน

“อันโตนิโอ้ครับ หรือจะเรียกเอก็ได้ครับ” อันโตนิโอ้แนะนำ แต่ไม่ยอมปล่อยตัวเด็กหญิงคืนไป แล้วยังใช้มือยกตัวเด็กหญิงขึ้นวางบนบ่าแข็งแรงแทน

เสียงโซดาหัวเราะและกรีดร้องแสดงความชอบใจดังลั่นท้ายเรือ มือป้อมชี้ชวนหนุ่มร่างใหญ่มองตา