ตอนที่ 4 งานของฉัน
1087 Words
เมื่อจบงานรมิตาก้าวลงแล้วระบายลมหายใจ เพื่อนร่วมงานนำน้ำดื่มมาให้
“ขอบใจจ้ะแอล” อรินามองเพื่อนแล้วยิ้มบางๆ
“ต้องเต้นอีกสามรอบเลยนะตรี จะไหวเหรอ” อรินาถามสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่ไหวก็ต้องไหวน่ะ เราไม่มีทางเลือก”
“ถ้าตรีรับดริงก์ด้วยระวังจะไม่สบายเอานะ ไม่เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งล่ะ”
“ถ้าแขกเรียกเราก็ไปน่ะ อะไรได้เงินตอนนี้คงต้องยอมทำไปก่อน”
ไหล่บางถูกจับแล้วบีบไว้
“แอลเข้าใจนะตรี เพราะแอลเองก็ลำบากเหมือนกัน”
สองคนสบตากัน สีหน้าเหนื่อยอ่อน ก่อนประตูห้องแต่งตัวจะเปิดออก เจ้าของร้านนามเจ๊เชอรี่ยืนกอดอกแล้วยิ้มกว้าง
“ตรีแขกเรียกไปนั่งด้วย สนใจไหมจ๊ะ” เจ๊ถามเสียงหวาน
“สนใจค่ะเจ๊ แขกไม่ค่อยมือไวใช่ไหมคะ” เธอย้อนถาม เสียงเบา
“ก็คงนิดหน่อย แต่เจ๊จะคอยกันให้ถ้าเกิดมีปัญหา”
“ตกลงค่ะเจ๊ เดี๋ยวตรีไปนั่ง”
“รีบตามมานะตรี เดี๋ยวแขกรอนาน”
“ค่ะเจ๊”
รมิตาสาวเท้าออกนอกห้องแต่งตัว มาถึงห้องวีไอพี แขกหันจ้องมองเธอเป็นตาเดียว เมื่อเปิดประตูเข้าไป ร่างบางทรุดกายลงนั่งเคียงข้าง แก้วไวน์ราคาแพงถูกส่งให้ เธอรับมาดื่ม เพราะทุกแก้วมีมูลค่า ไหล่บางถูกโอบไว้ ไม่นานเลื่อนลงมาตรงช่วงเอว แม้พยายามเบี่ยงกายหนีแต่กลับไม่เป็นผล ใบหน้าของชายวัยกลางคนเริ่มยื่นเข้ามาใกล้ กดจุมพิตลงบนไหล่มนแล้วมองเลยไปยังทรวงอกอวบอิ่ม
มือบางรีบจับมือแขกไว้มั่น เพราะมั่นใจว่าอีกไม่นานเขาคงเอื้อมลงมาแตะต้องเนินเนื้อ ซึ่งเธอไม่ปรารถนาเปลืองตัวขนาดนั้น
“ตรีต้องไปแล้วนะคะ ตรีมีโชว์อีกค่ะ ไว้ตรีเสร็จแล้วจะมานั่งกับคุณใหม่นะคะ” เธอบอกเสียงหวาน
“ยังไม่อยากให้ไปเลยจ้ะหนูตรี” เสียงแขกหัวเราะ
“คงไม่ได้หรอกค่ะมันเป็นงาน”
“น่าเสียดายจังเลยจ้ะหนู เอาไว้ถ้าหนูยินยอม อาจะรับเลี้ยงหนูเองไม่ต้องมาเต้นบนเวทีให้เหนื่อยด้วย”
เธอแสร้งยิ้มหวาน “เอาไว้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันนะคะ ตรีขอตัวก่อนค่ะ”
รมิตาก้าวออกมา แล้วรีบเข้าห้องน้ำ ล้วงคอเพื่ออาเจียนเอาแอลกอฮอลล์ที่ดื่มเข้าไปนับสิบแก้ว ไม่เช่นนั้นเธอคงยืนบนเวทีไม่ไหว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอล้วงกระเป๋าหยิบออกมาเห็นเบอร์หน้าจอ แววตาเธอหม่นลง น้ำตาคลอหน่วย กดปิดเครื่องแล้วเก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม
ขอโทษนะคะพี่ปรัช เธอจำเป็นต้องทำเช่นนี้
เธอก้าวขึ้นเวทีแล้วทำหน้าที่อีกครั้ง กว่าจะได้เลิกงานเกือบตีห้า รมิตาวางกระเป๋าข้างเบาะคนขับ แล้วก้มหน้าซบลงกับพวงมาลัยด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนตัดสินใจหยิบมือถือออกมา
“ทำไมไม่รับสายพี่เลย!”
“ตรีเป็นอะไรหรือเปล่าพี่เป็นห่วง!”
รมิตานิ่งงั้น แล้วระบายลมหายใจ ก่อนพิมพ์ข้อความส่งไป
“ขอโทษนะคะพี่ปรัช พอดีตรีติดธุระนิดหน่อยค่ะ”
คนตัวเล็กเคลื่อนรถออกจากที่ทำงาน กลับเข้าบ้านแล้วทิ้งกายลงบนเตียง ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมน้องชาย แต่เธอไร้เรี่ยวแรงที่มี เลยผล่อยหลับไป
รมิตาวิ่งกระหืดกระหอบมาฝึกงาน สีหน้าแววตาดูเหนื่อยอ่อน ปวรปรัชญ์มองคนรักด้วยความไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พักหลังติดต่อไม่ค่อยได้ ตอบไลน์น้อยลง ไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนคู่รักทั่วไป มาสายบ่อยครั้ง พอถามว่าไปทำอะไรมาก็เอาแต่บ่ายเบี่ยง นับวันยิ่งห่างกันทุกที เขารักเธอมากขนาดนี้ถึงได้ถาม ได้งอนง้อ แต่เหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
หรือเป็นอย่างที่คนอื่นว่า เธออาจมีคนอื่น แล้วสวมเขาให้ แต่น้องตรีไม่เคยทำให้เขาอึดอัดใจเช่นนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเรื่องไหนจริงไม่จริงแล้วในตอนนี้ มันทำให้หงุดหงิดแทบบ้า ทำไมเธอทำเหมือนไม่แคร์เขาเลย
“เมื่อคืนไปไหนมาอีกเหรอตรี พี่โทรหาก็ไม่รับสาย เราเป็นแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ!” เขาถามเสียงขุ่น ไม่สนใจคนรอบข้าง ที่ไม่รู้เรื่องราวของทั้งสอง
คนถูกถามชะงัก เงยหน้าสบตาแฟน
“ตรีไปทำงานมาค่ะ”
“งานอะไร!” เขาย้อนถามทันควัน แววตาเครียดขึ้น
“งานรับจ้างค่ะ”
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ตกลงงานอะไร ให้บอกก็เหมือนอึดอัด เธอปกปิดอะไรกันแน่
“รับจ้างทำอะไรล่ะครับ!”
รมิตารู้สึกหนักใจ ทำไมเขาต้องมาคาดคั้นเธอด้วย ตอนนี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว
ปัง!
คนถูกถามตบโต๊ะสีหน้าไม่พอใจ
“พี่ปรัชจะต้องการอะไรคะถึงถามคาดคั้นตรีแบบนี้ ตรีบอกแล้วไงคะว่าไปทำงาน!” หญิงสาวตะโกนออกมา ทำเอาคนในบริษัทนิ่งงัน
ปวรปรัชญ์ชะงักลุกยืน แล้วสาวเท้ามาหาคนรัก จับเรียวแขนไว้มั่น
“มาคุยกันให้รู้เรื่อง!” เขาเข่นเขี้ยว แล้วกระชากลากเธอออกมาที่สวนหย่อมของบริษัท
คนถูกจับสะบัดท่อนแขน แล้วมองเขาสีหน้าไม่พอใจ
“ลากตรีมาทำไมพี่ปรัช!”
“เพราะพี่อยากคุยกับตรีให้รู้เรื่องน่ะสิ!”
“ตรีว่าตรีอธิบายไปหมดแล้วนะคะ!”
ชายหนุ่มขบกรามชักสีหน้าไม่พอใจ
“อธิบายเหรอ นี่เรียกอธิบาย ถ้าพี่อธิบายแบบตรีบ้าง ตรีฟังแล้วจะพอใจไหม!” เขาสูดลมหายใจเข้าปอด “โทรหาไม่เคยรับ ไลน์ไปกว่าจะอ่านก็ตีสี่ตีห้า พอเลิกงานก็หายไปไม่เคยสนใจพี่ ลืมไปหรือเปล่าว่ามีพี่เป็นแฟน!”
“ตรีไม่ลืม แต่ตอนนี้ตรีมีเรื่องจำเป็นต้องทำ พี่เป็นแฟนพี่น่าจะเข้าใจตรีนะคะพี่ปรัช!”
“จะให้เข้าใจอะไรตรี ในเมื่อตรีไม่เคยอธิบายอะไรให้เข้าใจเลย!” เขาตะโกนออกมาสีหน้าเครียด
เธอหวังว่าเขาอาจเข้าใจความรู้สึกกันบ้าง พี่ปรัชก็รู้ว่าเธอมีน้องชายที่ป่วยต้องดูแล ต้องหาเงิน ทำไมเขาต้องมาเรียกร้องหน้าที่แฟนเอาตอนนี้
- Writer
