เขาสบตาแล้วลุกยืน เผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่า รมิตาชะงัก พยายามเบือนหน้าหนี ได้ยินเสียงเปิดลิ้นชัก แกะบางอย่างออก ไม่นานนักเขามานั่งตรงหน้า แล้วยื่นยาให้
“ยาคุมฉุกเฉินกินเสียสิ!”
รมิตามองมัน เม้มริมฝีปากน้ำตาคลอ รับยามาใส่ปาก แล้วกระดกน้ำตาม จ้องมองเขา
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ!” หญิงสาวลุกยืน หยิบเสิ้อผ้าเพื่อเข้าห้องน้ำ แต่กลับต้องชะงักเพราะรู้สึกปวดร้าวบริเวณเนินเนื้อ
“รอก่อน!”
“จะให้รออะไรคะ ฉันต้องไปทำงานต่อ!” เธอแย้ง
“ทำไหวเหรอ เดินยังแทบไม่ไหวเลย” ปวรปรัชญ์ย้อน
คนฟังชะงัก เม้มริมฝีปากสีหน้าไม่พอใจ ก็ใครเล่าทำให้เธอเป็นแบบนี้
“ทำไหวคะ ฉันทำเพราะมันเป็นหน้าที่!”
“งั้นวันนี้ฉันจ้างเธอก็แล้วกัน”
รมิตาชะงัก เมื่อเห็นสีหน้าแววตาของคนตัวใหญ่เปลี่ยนไป เหมือนมีอะไรบางอย่าง แต่วินาทีต่อมา เธอก็ได้รับรู้ว่าร่างกายไม่เหมือนเดิม
“นี่คุณ!” หญิงสาวออกปาก ร่างกายเริ่มร้อน เหงื่อกาฬผุดเต
