รมิตายืนนิ่งอยู่หน้ารถ รู้สึกประหม่าไม่กล้าชึ้น เมื่อก่อนจำได้ว่าตอนคบกัน เป็นคนรับส่งพี่เขาตลอด แต่ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบนั่งรถราคาถูกของเธอเสียแล้ว
“ยืนทำอะไร ขึ้นมาสิ จะรีบไปหาน้องไม่ใช่หรือไง!” เขาส่งเสียงดุ
พอไม่ใช่เรื่องอย่างว่า ก็ส่งเสียงดุ ชักสีหน้าไม่พอใจตลอดเลย อ่อนโยนไม่มีสักนิด รถจอดหน้าโรงพยาบาล เขาเปิดประตูลงมา รมิตาเดินนำเพื่อพาเขาไปพบคุณหมอเจ้าของไข้
รสรินชะงักจ้องมองชายหนุ่มที่กำลังเดินมากับบุตรสาว ปวรปรัชญ์ยกมือไหว้มารดาเธอโดยมารยาท ทว่ารสรินกลับเดินเข้ามากุมมือเขาไว้แน่น ผู้ชายคนนี้หน้าตาหล่อเหลา ท่าทางมีเงิน ยังลดตัวมาช่วยคนจนๆ เช่นเธอ นับเป็นบุญมากแล้ว
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ยอมช่วยลูกชายของฉัน!” น้ำตาคนเป็นแม่ไหลอาบแก้ม ปวรปรัชญ์นิ่งงันหลือบมองไปยังหญิงสาว เห็นเธอยืนนิ่ง
“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบเสียงเบา
สายตาเหลือบมองไปยังห้องปลอดเชื้อ ที่มีชายหนุ่มหน้าตาดีนอนไม่ได้
