วันถัดมาขณะที่อี้เหม่ยหรงกำลังสาละวนทำงานในสวนด้านหลังพระตำหนักเหมยกุ้ย ฉิงกงกงก็ปรากฏตัวในยามเว่ย (13.00-14.59น.)
“ทูลไทเฮา ฝ่าบาททรงมีราชโองการลงมาพะย่ะค่ะ”
อี้เหม่ยหรงที่กำลังสอนให้บ่าวรับใช้ทั้งนางกำนัลและขันทีโรยเมล็ดผักลงไปในกระถางที่มีดินหนาแค่หนึ่งฝ่ามือก็ผละออกมาคุกเข่ารอรับราชโองการ นางกำนัลและขันทีทุกคนในตำหนักก็ปฏิบัติเช่นเดียวกัน
“เนื่องจากอี้ฮองเฮาทำคุณประโยชน์แก่ประชาราษฎร์ สร้างโรงทาน โรงหมอให้กับผู้ยากไร้ เห็นควรได้รับการเชิดชูเกียรติ อนุญาตให้อี้ฮองเฮาออกไปสร้างประโยชน์ ช่วยเหลือราษฎรได้ แต่ต้องกลับเข้ามาถึงวังหลวงก่อนยามเซิน (15.00-16.59น.) ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยและสุขภาพของฮองเฮาเอง จบราชโองการ”
ราชโองการทำให้อี้เหม่ยหรงที่ต้องทนอุดอู้อยู่ในวังทั้งวันดีใจจนแทบเต้น ฮ่องเต้ที่เย็นชาเอาแต่พระทัยตนเองแท้จริงแล้วก็มีเหตุมีผลอยู่บ้างเหมือนกัน
“เป็นพระกรุณา” อี้เหม่ยหร
