ตอนที่ 6 ยัยตัวแสบ
1012 Words
ธาราเก็บบันทึกภาพกิจกรรมด้วยกล้องถ่ายรูปตัวโปรด ภาพวาดตัวการ์ตูนบนผนังห้องสมุดดึงดูดให้เขากดชัตเตอร์ แต่ภาพของเด็กสาวที่มองผ่านเลนส์กลับดึงดูดยิ่งกว่า เด็กหญิงวัย 2 ขวบในวันนั้น บัดนี้เติบโตเป็นสาว…สวย
“เฮ้ย!” ธาราตกใจจนกล้องแทบหลุดมือ เมื่อเห็นใบหน้าแจ่มชัดของคะนิ้งผ่านเลนส์กล้อง
“แอบถ่ายรูปหนูเหรอ จริงๆ ไม่ต้องแอบถ่ายก็ได้ หนูพร้อมเป็นนางแบบให้พี่” คะนิ้งโพสต์ท่าที่คิดว่าเซ็กซี่ที่สุด อีกทั้งยังทำตาเล็กตาน้อย ขยิบตาใส่ และทำเหมือนจะจูบคนตัวสูง
“แอบถ่าย? ทำไมพี่ต้องแอบถ่ายรูปเธอด้วย พี่ก็ถ่ายทุกคน”
“อ๋อเหรอ งั้นหนูขอดูหน่อย” คะนิ้งใช้ความไวคว้ากล้องถ่ายรูปในมือธารามา
“เอากล้องพี่คืนมา”
“แล้วก็บอกไม่ได้แอบถ่าย เรานี่ก็ขึ้นกล้องเหมือนกันนะเนี่ย พี่ต้นน้ำกับพี่น่านหล่อจัด มีป้อนน้ำกันด้วย นึกว่าพระเอก นายเอก ซีรีส์วายเลยนะเนี่ย” คะนิ้งไม่สนใจเสียงดุๆ กับท่าทางถมึงทึงของคนข้างๆ เปิดดูรูปที่เขาถ่าย รูปล่าสุดเป็นรูปของเธอ พอเลื่อนดูก็มีรูปเธออีกหลายรูป ก่อนจะเป็นรูปพี่ชายของเธอกับน่าน และรูปคนอื่นๆ
“ไม่เห็นมีรูปพี่เลย มาหนูถ่ายให้”
“ไม่ต้อง เอากล้องพี่คืนมา”
“เออใช่ เรายังไม่มีรูปคู่กันเลย”
“ทำไมพี่ต้องถ่ายรูปกับเธอ เอากล้องคืนพี่มาได้ละ”
“ก็หนูอยากถ่ายรูปกับพี่ พี่ถ่ายรูปกับหนูก่อน แล้วหนูจะคืนกล้องให้”
“ไม่” เสียงปฏิเสธช่างไร้เยื่อใย
“พี่อย่าใจร้ายกับหนูสิ”
“เอา กล้อง พี่ คืน มา” ธาราพูดช้าๆ ชัดๆ ทีละคำ ด้วยน้ำเสียงเน้นหนักแฝงสะกดกลั้นอารมณ์
“เอาคืนไปค่ะ” คะนิ้งหน้าสลด เสียงอ่อย ยอมคืนกล้องถ่ายรูปให้กับธารา เดินคอตกกลับไปด้วยความผิดหวัง
“อยากถ่ายก็มา” พอเห็นสีหน้าผิดหวังของคะนิ้ง ธาราก็เกิดใจอ่อน โดยที่เขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากให้เด็กสาวเศร้าเสียใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่อยากฝืนใจพี่” เสียงนั้นเศร้าสร้อย และยังเจือสะอื้น ให้คนฟังรู้สึกผิดเสียอย่างนั้น โดยไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ ที่มีรอยยิ้มของผู้ชนะ
“พี่ไม่ได้ฝืนใจ คะนิ้ง…”
“มาค่ะ มาถ่ายรูปกัน” คะนิ้งหันกลับมาด้วยใบหน้าระรื่น ทำให้ธารารู้ตัว เขาตกหลุมพรางน้องสาวเพื่อนเข้าให้แล้ว
“ยัยตัวแสบ” ธาราเคล้นเสียงลอดไรฟัน
“พี่อยากเรียกหนูว่าอะไรก็เรียกไปเถอะ หนูยอม พี่น่านมาพอดี พี่น่านขา” คะนิ้งหันไปเห็นน่านกับพี่ชายกำลังเดินมาทางนี้ก็โบกมือเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน
“ว่าไงคะน้องคะนิ้งคนสวย”
“มาคะมาขากูจะอ้วก” ธาราว่าเพื่อนด้วยความหมั่นไส้
“พี่จะอ้วกเหรอ มาหนูลูบหลังให้” คะนิ้งเข้าลูบหลังให้ แต่ธาราก็เบี่ยงตัวหนี
“ไม่ต้อง จะถ่ายก็รีบถ่าย”
“พี่น่านช่วยถ่ายรูปหนูกับแฟนหน่อยได้ไหมคะ”
“ให้มันน้อยๆ หน่อยคะนิ้ง เดี๋ยวจะฟ้องพ่อ” ต้นน้ำปรามน้องสาว
“พี่ต้นน้ำก็ชอบขู่หนูแบบนี้ทุกที” คะนิ้งหน้าเง้าหน้างอใส่พี่ชาย รู้ว่าเธอกลัวพ่อ ก็ยังจะยกพ่อมาข่มขู่
“แล้วได้ผลไหม”
“ได้สิ” ความที่กลัวจะไม่ได้มาเที่ยว และมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังในจังหวัดมหาสารคาม ซึ่งเป็นจังหวัดใกล้เคียงกับสกลนครที่พี่ชายย้ายมาดำรงตำแหน่งสารวัตร และพนักงานสอบสวนผู้ชำนาญการ และอีกไม่นานก็จะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองผู้กำกับ
“มึงนี่ก็ทำเป็นเด็กขี้ฟ้องไปได้ มาๆ พี่ถ่ายรูปให้ คะนิ้งโพสต์ท่าเลย” น่านเห็นสีหน้าของคะนิ้งก็อดสงสารไม่ได้
“พี่น่านนี่หล่อแล้วยังใจดีสุดๆ” คะนิ้งยิ้มหน้าบาน กอดรัดท่อนแขนแข็งแรงของธารา
“ธารา มึงทำหน้าดีๆ หน่อยดิว่ะ”
“พี่ยิ้มหน่อยสิ ยิ้มแบบนี้” คะนิ้งยื่นหน้าไปใกล้ยิ้มหวานอย่างน่ารักให้ธารา
“ให้มันน้อยๆ หน่อย” ไม่พูดเปล่า ธารายังมะเหยกหน้าผากคะนิ้งด้วย
“พี่อ่ะ มันเจ็บนะ หน้าม้าหนูแตกไหมเนี่ย” คะนิ้งลูบหน้าผากตัวเองป่อยๆ ไม่ได้เจ็บปวดอะไรมากมาย
“โอเคแล้ว” นิ้วเรียวจัดทรงผมหน้าม้าของคะนิ้งให้เข้าที่ สายตาซุกซนจับจ้องใบหน้าหล่อเหล่า และเป็นธาราเองที่รู้ประหม่าจนต้องเบือนหน้าหนี
คะนิ้งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับรูปคู่ของตนกับธารา อารมณ์ดีโปรยยิ้มให้คนนั้นคนนี้ไปทั่ว
“พี่ๆ คืนนี้หนูนอนด้วยนะ” หมุดตัวสุดท้ายของเต็นท์ถูกตอกลงกับพื้น ในวันนี้ทุกคนจะค้างแรมกันที่นี่หนึ่งคืน ใบหน้าจิ้มลิ้มชะโงกหาเจ้าของเต็นท์ในระยะประชิด
“ทำไมไม่นอนกับพี่ชายเธอ”
“ให้พี่ต้นน้ำนอนกับพี่น่าน แล้วหนูก็นอนกับพี่ไง พี่ให้หนูนอนด้วยนะ หนูไม่ปล้ำพี่หรอก”
“แล้วเธอไม่คิดกลัวพี่จะปล้ำเธอบ้างหรือไง”
“หนูยอม จะบอกว่าหนาวก่อบ่าชัวร์ จะบอกว่าไค่ได้ผัวก่อซื่อล้ำไป (จะบอกว่าหนาวก็ไม่ชัวร์ จะบอกว่าอยากได้ผัวก็ตรงเกินไป”
“เฮ้อ ไอ้น่าน มึงมียาพาราไหมวะ” ธาราถอนหายใจหนักหน่วง ละเหี่ยใจยิ่งนักกับความทะเล้นของคะนิ้ง
“ตี้อู้ตวยหมั่นๆ บ่าใจ้อ่อย แต่ไค่ได้ (ที่คุยบ่อยๆ ไม่ใช่อ่อย แต่อยากได้)” คะนิ้งยิ้มชอบใจที่แกล้งให้คนตัวโตปั่นป่วนได้ ตะโกนตามหลังคนที่เดินหนี
- Writer
