Hindi alam ni Emille kung ilang oras siyang walang malay. Ang tanging alam niya ay nasa ospital siya dahil amoy gamot ang gumising sa kanya. Maraming nakakabit sa kanyang kamay na suwero. Wala sa loob na hinawakan niya ang tiyan. Wala namang pagbabago pero ramdam niyang wala na ang buhay na pumipintig doon.
Alam niyang wala na ang baby niya. Nang dalhin siya sa ospital, naramdaman niyang maraming dugo ang lumalabas sa kanya. Napalunok siya at tuluyang napaiyak.
“Emille.”
Napatingin siya sa nagsalita sa may upuan na naroon. Si Alonzo ang naroon. Lalo na siyang napaiyak ng makita ito.
“Emille,” sabi nito at lumapit sa kanya at hinawakan siya sa kamay pero agad niyang pinalis iyon.
“Please go away,” sabi niya.
“No. I won’t go away this time. Not this time.”
“Hindi mo pa ba
