ฉันมองคนข้างกายอย่างไม่เข้าใจเมื่อเช้าอุตส่าห์วางแผนว่าจะรีบออกมาก่อนที่พี่สิงห์จะมากลับเจอเขายืนรออยู่หน้าบ้านทำให้ฉันต้องฉีกยิ้มทักทายเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้และพยายามทำตัวปกติให้มากที่สุด
“มองอะไรขนาดนั้นหรอ..หรือว่ากลัวพี่”
ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถพี่สิงห์โน้มหน้าเข้าไปใกล้จนใบหน้าเราแทบสัมผัสกันถ้าเกิดว่าฉันไม่เอียงหน้าหลบเขาน่ะนะ..ขนลุก!
“เอ่อ..เดียแค่สงสัยว่าเราจะไปไหนกันหรอคะพอดีว่าวันนี้เดียมีเรียนเช้าด้วย”ฉันพูดยาวเหยียดก่อนจะมองเขาด้วยใบหน้าเศร้าสลดเพื่อให้เขาใจอ่อนเหมือนทุกครั้ง
“พอดีพี่มีธุระน่ะเลยอยากให้น้องมาด้วย”
สิงห์ยกยิ้มให้ร่างบางก่อนจะขยับตัวออกห่างเพื่อให้เธอสบายใจแต่สายตากลับมองเธอเป็นระยะเขารักเดียน่ามาตั้งแต่เด็กโดนพ่อปลูกฝังมาว่าโตขึ้นเธอคือเจ้าสาวของเขาแต่เดียน่ากลับแสดงออกต่างจากเขาตลอด
“แล้วน้องมาเรียนที่นี่เป็นยังไงบ้าง..มีเพื่อนบ้างไหม” เสียงทุ้มถามออกมาเมื่อ
