A Tale of Destiny

Outburst

Dr. Z.” tawag ni Elizabeth sa binata habang sumusunod dito. “Would you please listen and talk to me. You can’t just brush me off whenever you like just because you don’t like me. Or you hate me. I got accepted to this hospital fair and square. You can’t just tell me to pack my things just because you don’t--” biglang naputola ang sasabihin nang dalaga nang biglang huminto ang binata at lumingon sa kanya. HIndi maitanggi ang gulat sa mukha nang dalaga dahil sa biglang pagtigil ni Alexander at biglang paglingon sa kanya.

“And do you think I am being unfair to you?” Tanong nang binata sa dalaga.

“Are you not?” balik na tanong nang dalaga. Napaawang ang labi nang binata dahil sa hindi makapaniwala sa biglang pagsagot sa kanya nang dalaga.

“Right, you are absolutely right, I hate you. I don’t like looking at you. Because whenever I see you. You remind me of her and her life that was robbed from her because of you. But it is not the reason why I want you to leave.” Wika nang binata. Those words are hurting her. Iyon ang nasa isip nang dalaga.

Hindi nama niya itatanggi kung talagang galit sa kanya ang binata at kung sinisisi siya nito dahil sa biglaang pagpanaw ni Elize, Kahit siya she is also hating herself. Dahil sa siya ang naging dahilan kung bakit namatay si Elize. Kung hindi niya dinala ang dalagang doctor sa harden nang mga paru-paru hindi sana sila maaaksidente at hindi sana ito mamamatay. Hindi na kailangang sabihin nang binata ang bagay na iyon dahil matagal na niyang alam.

“You just don’t fit this Job Princess. You prentending to be a Doctor is just irrational. Why did you choose this field anyway? Do think you can be like her? You feel like you can continue what she wanted because your conscience can’t stand the fact that she is dead because of you? Don’t fool yourself.” Wika ni Alexander. “Life is not all about you.” Wika ni Alexander sa dalaga.

“I didn’t say it’s all about me. All I am asking is for you to also see me as one of the doctors. Is it that hard? You can hate me all your life. But what I ask is for you to also acknowledge me as a person. If I can go back in time, do you think I would want this? I---” putol na na wika nang dalaga. Naninikip ang dibdib niya dahil sa labis na emosyon.

Napahawak siya sa damit niya sa bahagi nang dibdib niya dahil sa nararamdamang paninikip nang dibdib niya. This was the first time that she was in outburst. Hindi niya akalaing she would use so much emotion just by talking to him.

“Don’t I deserve that acknowledgement. At the very least?” tanong nang dalaga.

“You are just a spoiled Princess, who wanted to prove yourself. You can’t change my mind. Just go back.” Wikan ang binata. Akma sana siyang papasok nang biglang hawakan ni Elizabeth ang kamay niya. Napatingin naman si Alexander sa kamay nang dalaga bago tumingin sa mukha nang dalaga.

“What do I have to do just for you to let me stay. I won’t be staying that long even; I will eventually go back. But please just let me stay for a while and prove myself.” Wika nang dalaga saka binitiwan ang binata. “You’re right. Probably. I am just a selfish princess who wants to prove myself. But what’s wrong with that? I have the right to prove something for myself. Call me selfish or anything you like---”

“I don’t want to argue with you.” Agaw ni Alexander sa sasabihin nang dalaga. Saka pumasok sa loob nang bahay nang hindi lumilingon sa dalaga. Napatingin lang ang dalaga at napabuntong hininga. Talagang napakalaki nang paingabago nang binata. That incident changes everything including him.

*****

Anong nangyayari?” Tanong ni Alexander nang dumating siya kasama nang grupo nang mga doctor sa bahay nang Kapitan para sa burol nang batang biktima. Nang dumating sila Nakita nila sang isang batang babae habang nag-mamakaawa ito sa Kapitan na palabasin sa kulungan ang ama niya. Habang nakikinig sila sa batang umiiyak at nagmamakaawa. Narinig nila ang pangalang binanggit nito. SInabi nitong siya ang anak ni Castro.

Si Castro ang lalaking kulang sa pag-iisp na dinakip. Matapos matagpuan mula sa lugar kung saan Nakita ang batang biktima. Lahat nang ebidensya itinuturong ito ang may sala sa nangyari sa batang babae. Walang humpay ang iyak nang batang babae habang nagmamakaawa sa Kapitan na palabasin sa kulungan ang ama niya. Ang mga residente naman ay nanonood lang sa bata. Walang gustong lumapit dito o awatin ito. Habang ang Kapitan naman ay panay lang ang sabi na kailangan managot ang may kagagawan sa nangyari. Pero panay ang giit nang bata.

“Ella.” Wika nang officer na dumating kasama ang batang si Mila. Napatingin si Elizabeth sa bagong dating at sa batang babaeng kasama nito. Nang makita niya ang batang babae. Bigla niyang napansin ang takot sa mukha nito. Bakit kasama nito ang officer kung takot ito. Hindi naman yata nagtutugma ang mga bagay-bagay.

Nang marinig nang batang kausap nang Kapitan ang boses nang officer bigla itong natigilan at napatingin sa officer saka nagkuyom nang kamao saka napatingin sa batang kasama nito.

“Ella. Umuwi kana muna sa inyo.” Wika nang Kapitan sa batang babae.

“Hindi kayo na niniwala sa ‘kin?” Tanong nang batang babae saka tumingin sa Kapitan.

“Masyado ka pang bata para maintindihan ang mga nangyayari.” Wika nito sa bata.

“Galit ako sa inyo. Pare-pareho kayong lahat.” Galit na wika nito saka nagmamadaling tumakbo. Sinundan naman nang tingin ni Elizabeth ang batang papalayo. Akma sana niyang susundan ang bata pero pinigilan siya ni Sophia at umiling. Na tila sinasabi nito na huwag silang makiaalam sa mga nangyayari.

“Pero---” wika ni Elizabeth.

“Don’t do unnecessary things. It is not something that we can just interfer. It’s their affair. Hindi tayo nag punta dito para makiaalam sa mga nangyayari.” Wika ni Celine. Napatingina man si Elizabeths dalagang doctor saka bumaling ang tingin kay Alecxander, Napansin niyang umiling ang binata saka naglakad papasok nang bahay nang Kapitan. Sumunod anamn sa kanila ang iba pang doctor.

****

Ella?” Takang wika ni Elizabeth nang makita sa labas nang hospital ang batang Nakita niya noong nakaraan sa bahay nang Kapitan. Ito rin ang batang nagsabing ama niya si Castro ang primary suspect at naggigiit na wala itong kasalanan. Nagkukubli ito pero halatang nakatingin sa kanila. Napatingin si Elizabeth sa paligid niya. Nang makitang wala namang nakatingin na mga doctor sa paligid. At si Alexander ay kasama din sa ilang doctor na nagpunta sa mga brgy. Naisip niyang lapitan ang batang babae.

“Anong ginagawa mo dito? Bakit ka nagtatago?” tanong ni Elizabeth sa batang babae At nagtataka din siya kung bakit nandoon ito sa hospital. May hinihintay bai tong lumabas? Iyon ang nasa isip niya.

“Wala namang kasalanan ang papa ko. Kahit tanungin niyo pa si Mila?” umiiyak na wika nito sa harap ni Elizabeth.

“Mila?” takang tanong ni Elizabeth. Bakit pamilya sa kanya ang pangalang iyon. Habang nag-iisp biglang bumalik sa alaala niya ang batang nakilala niya noong nakaraan na kasama nang officer na si Ben. Nagtataka siya kung anong kinalaman nang batang babae sa kasong iyon? Anong alam nito sa nangyari?

“Kaibigan siya ni Ana. Baka alam niya kung sino ang pumatay kay Ana. Alam niyang mabait ang papa ko. May kapansanang lang siya pero mabait ang papa ko. Maniwala po kayo, mabait ang papa ko.” wika nito at lumapit kay Elizabeth saka hinawakan ang kamay nang dalaga. Ramdam na ramdam ni Elizabeth ang desperasyon sa boses nang batang babae. Ang mga mata nito na nagsasabing paniwalaan siya.

She can almost see herself in her. Hes desperation to prove herself. Just like her conversation with Alexander noong nakaraan. She was desperate to prove herself, But he shut his doors and refuses to listen.

“Hindi kayo naniniwala sa kin.” biglang wika nang bata at binitiwan ang kamay ni Elizabeth nang makitang nakatingin lang ang dalaga sa kanya. “Kagaya ka rin ba nila?”

“H-hindi. Hindi naman sa ganoon.” wika ni Elizabeth at lumapit sa batang babae at hinawakan ang kamay nito.

“Alam kong gusto mong patunayan na walang kasalanan ang papa mo. Tutulungan kita.” Aniya. Hindi niya alam kung saan galing iyon. Pero ang kagustuhan niyang tuluyang ang bata at patunayan na walang kasalanan ang ama nito ang biglang nangibabaw. She knows how it feels na ayaw kang pakinggan nang mga tao gayong ang gusto mo lang ay ang patunayan ang sarili mo.

“Talaga?” biglang umaliwalas ang mukha nang batang babae dahil sa sinabi ni Elizabeth.

“Oo. Tutulungan kita.” Wika ni Elizabeth. Pero hindi niya alam kung paano gagawain at kung saan magsisimula. This might be a decision out of her impulsive nature. Pero hindi niya kayang makitang helpless and desperate ang bata.