บทที่ 6.1
หัวใจที่เชื่อมั่น
เปรี้ยง! เสียงสายฟ้าคำราม พร้อมกับสายลมกรรโชก จนต้นไม้สั่นไหว จ้าวซิงอีเงยหน้ามองผืนฟ้าที่มืดครึ้มแล้วเอ่ยเสียงกังวล
“ดูเหมือนฝนกำลังจะตกแล้ว พวกเราคงกลับไปที่ค่ายไม่ทันพี่รองแถวนี้มีที่หลบฝนหรือไม่เจ้าคะ”
จะอย่างไรหลี่มู่หรงก็เป็นแม่ทัพประจำการที่เขตเหนือมาถึงสามปี เรื่องลักษณะภูมิศาสตร์เขาย่อมรู้ดีกว่าผู้ใด
“เดินไปทางทิศตะวันออกประมาณหนึ่งลี้จะมีถ้ำอยู่”
จ้าวซิงอีมองไปทางทิศตะวันออกก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นฟ้าแล้วหันมาจับมือหนา ความอบอุ่นจากมือบางทำให้หลี่มู่หรงอบอุ่นไปทั้งหัวใจมืออีกข้างจึงขยับเก็บนกหวีดที่ใช้ส่งสัญญาณเรียกม้าคู่กายเอาไว้ในชายพกเช่นเดิม ก่อนจะก้าวเดินเคียงข้างไปกับนาง
ทว่าเดินได้เพียงก้าวเดียวมืออีกข้างของจ้าวซิงอีก็เอื้อมไปดึงหลี่มู่เฉิน ที่จวนสิ้นแรงขึ้นจับแขนเขาพาดบ่าก้าวเดินไปพร้อมกัน
“ยังคงเป็นอีอีที่ห่วงใยข้า”
หลี่มู่เฉินเอ่ยบอกด
