หวนคืนมิลืมเลือน

บทนำ “จับตัวท่านหญิงจ้าวไว้!” เสียงเข้มที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้คิ้วเรียวของจ้าวซิงอีขมวดเข้าหากันแน่น ก่อนจะดึงกระบี่ในมือออกจากอกของบุรุษตรงหน้า หยาดโลหิตสาดกระเซ็นปลิดลมหายใจของอีกฝ่ายในทันที ก่อนร่างที่อาบไปด้วยโลหิตจะค่อยๆ หมุนไปตามเสียงด้านหลังด้วยหัวใจที่สั่นระรัว ยามที่เห็นบุรุษคุ้นตายืนอยู่เบื้องหน้า ในแววตากลมที่เปี่ยมไปด้วยคำถามก็มองไปยังบุรุษผู้คุ้นเคย ที่หยุดยืนอยู่ด้านหน้าประตู “จับข้า... อย่างนั้นหรือ” เสียงสั่นเครือเอ่ยถามราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยินก่อนหน้า “ท่านหญิงจ้าวแม้ท่านจะโกรธเคืองท่านชายรองที่บังคับท่านแต่งงาน แต่ก็ไม่ควรลงมือเหี้ยมโหดเช่นนี้” บุรุษในชุดขุนนางขั้นหนึ่งชี้นิ้วมาที่นาง พร้อมกับเอ่ยประณามใส่ร้ายนางซึ่งหน้า “ลงมือเหี้ยมโหด... มู่เฉิน! เจ้าเองก็คิดเช่นนี้หรือ” จ้าวซิงอีเอ่ยถามด้วยความสงสัย ในดวงตากลมแดงก่ำเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำ เช่นเดียวกับหยาดโลหิตบนคมกระบี่ของตน หางตาพลันตวัดมองไปยังร่างของบุรุษสูงศักดิ์สองคนที่ตนลงมือสังหารได้อย่างง่ายดายแล้วยกยิ้มเย้ยหยัน ที่แท้... นางสามารถสังหารท่านชายทั้งสองได้ง่ายดายเพียงนี้เพราะทั้งหมดเป็นแผนของคนตรงหน้านางนั่นเอง “ท่านหญิงถ้าท่านยอมทิ้งกระบี่ลง ข้าจะเห็นแก่หน้าอ๋องฉินเว้นโทษตายให้ท่าน” เสียงเข้มเอ่ยบอกนางอย่างหนักแน่น ริมฝีปากบางของจ้าวซิงอีพลันคลี่ยิ้มแข็งเยือกเย็นออกมา ดวงตากลมสั่นสะท้านเอ่ยเสียงสั่นเทาอย่างเจ็บปวด “ได้! ข้าฟังเจ้า” ข้าฟังเจ้า เป็นประโยคที่นางเอ่ยทุกครั้งเมื่อถูกคนตรงหน้าห้ามปราม หรือร้องขอ เพียงแต่ครั้งนี้น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยกลับเบาหวิวไม่มั่นคงดังเช่นในอดีต เคร้ง! เสียงกระบี่ในมือบางกระทบพื้นดังก้องสั่นสะเทือน เช่นเดียวกับหัวใจที่สั่นสะท้านของจ้าวซิงอี “หลี่มู่เฉิน... เจ้าเก่งมาก” เจ้าเก่งมาก ยามที่เอ่ยคำนี้หัวใจของจ้าวซิงอีก็คล้ายถูกบีบรัด ก่อนจะเม้มริมฝีปากบาง หยิบมีดสั้นออกมาแล้วทะยานตัวพุ่งตรงไปเบื้องหน้าด้วยแววตาแค้นเคือง ทว่ายามที่ปลายมีดกำลังจะปักบนร่างสูงโปร่ง ภาพเหตุการณ์ในวันวานตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาก็หวนคืนในความคิด รอยยิ้มอันสดใส อ้อมแขนอันอบอุ่น ถึงแม้ทั้งหมดจะเป็นเพียงเรื่องหลอกลวงที่คนตรงหน้าแสร้งทำ แต่ความสุขในใจนางคือเรื่องจริง ข้อมือเล็กพลันหักหมุนคมมีดเข้าหาตัว ทว่ายามที่นางปักด้ามมีดลงบนอกซ้ายของเขา ที่บริเวณหน้าท้องกับรู้สึกเย็นยะเยือกเจ็บปวด เมื่อลดสายตาลงมองก็พบว่ามีดสั้นที่คุ้นเคยปักอยู่ในหน้าท้องของนาง มีดสั้นเล่มนี้ท่านพ่อมอบให้ข้า นับจากนี้ข้ายกให้เจ้า ภายหน้าหากเจ้าต้องเผชิญหน้ากับศัตรูก็ใช้มันปกป้องตัวเอง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเย้ยหยัน เงยหน้าสบแววตาคมที่ตื่นตระหนกของเขาแล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ที่แท้ศัตรูที่เจ้าต้องการสังหารก็คือข้า” เอ่ยจบหยาดน้ำตาที่อัดแน่นในอกก็ไหลลงอาบแก้มกลม พร้อมกับโลหิตที่ไหลย้อนทะลักออกมุมปาก ยามที่สายฝนโปรยปรายโหมกระหน่ำ สติสุดท้ายของจ้าวซิงอีก็ค่อยๆ พร่าเลือน รอบตัวมืดมิด ร่างกายไร้เรี่ยวแรงทิ้งตัวลงกับพื้นอันเยือกเย็น เป็นเพราะความรักนางจึงไว้ใจคนผิด สุดท้ายไม่เพียงพาพี่น้องนับร้อยชีวิตเข้าสู่แดนปรโลก แม้แต่ตัวนางก็ถูกคนต่ำช้าเช่นเขาทรยศสังหาร 'ข้าจ้าวซิงอี... หากข้าหวนคืนกลับได้ จะไม่มีวันมอบใจให้คนต่ำช้าไร้ใจเช่นเขา พี่รองข้าผิดต่อท่าน ชาตินี้ไม่อาจแก้ไข ขอชดใช้ในชาติหน้า' .................................................