บทที่ 6.2
หัวใจที่เชื่อมั่น
ในยามที่แสงอรุณวันใหม่ฉายแสงจ้าวซิงอีก็ปรือตาตื่นขึ้น กองไฟเล็กเบื้องหน้ามอดดับแล้ว ทว่าความอบอุ่นยังคงไม่จางหาย ยามที่ขยับตัวลุกขึ้นก็พบว่าแท้จริงความอบอุ่นที่รู้สึกนั้นมาจากเสื้อคลุมของหลี่มู่หรงและหลี่มู่เฉินที่วางซ้อนทับกัน ริมฝีปากบางพลันเม้มเข้าหากันแน่น นึกย้อนถึงวันวานยามที่ตัวนางช่วยหลี่มู่เฉินจากม้าพยศ
เพื่อปกป้องคนไร้ค่าเช่นข้า เจ้าจึงต้องเจ็บตัวถึงเพียงนี้ อีอี...ข้าหลี่มู่เฉินชั่วชีวิตนี้ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด แต่นับจากนี้เจ้าคือสิ่งเดียวที่
ข้าปรารถนาแม้ตายก็ไม่ยินดีสูญเสีย
ถ้อยคำมากมายชวนให้หัวใจอบอุ่นในวันวาน ทว่ายามหวนคะนึงกลับชวนให้ขบขันยิ่งนัก มุมปากบางยกขึ้นเย้ยหยัน ก่อนจะพับผ้าไหม
เนื้อดีวางข้างกายแล้วสะบัดผูกปมผ้าคลุมสีหม่นลงบนไหล่
แม้ความทรงจำในอดีตยังมิลืมเลือน แต่ความรู้สึกของนางที่มีต่อหลี่มู่เฉินล้วนเลือนรางไปจนหมดสิ้น
ในเมื่อสว
