บทที่ 5.2
วาสนาที่ผู้อื่นสานต่อ
กว่าที่หลี่มู่หรงจะพาจ้าวซิงอีกลับถึงค่ายดวงตะวันก็ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว หากแต่เมื่อทั้งสองลงจากหลังม้าทหารก็เข้ามารายงานว่า
หลี่มู่เฉินยังคงฝึกซ้อมธนูอย่างตั้งใจ ไม่ยอมหยุดพัก แม้ฝ่ามือจะแตกเป็นแผลแล้วก็ตาม
ในฐานะคนของเจ้า ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง
คือถ้อยคำในความทรงจำที่หลี่มู่เฉินเคยเอ่ยกับนางเมื่อครั้งที่นางเข้าไปตำหนิเขาเรื่องการฝึกซ้อมที่หนักเกินความเหมาะสมครั้งนี้ ทว่าเขาฝึกฝนอย่างโง่งมแล้วอย่างไร บาดเจ็บแล้วอย่างไร ล้วนไม่ใช่เรื่องที่นางต้องใส่ใจ
“พี่รองข้าเหนียวตัวยิ่งนักขอไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะเจ้าคะ”
จ้าวซิงอีเอ่ยบอกหลี่มู่หรงก่อนจะเดินตรงไปยังกระโจมพักของตนเอง ทว่าหากตากลับเห็นร่างสูงกำยำของท่านแม่ทัพเดินตรงไปยังลานฝึกซ้อน
นางไม่ใส่ใจ ทว่าหลี่มู่หรงกลับยังห่วงใย
จ้าวซิงอีถอนหายใจยาวเปิดม่านกระโจมเดินเข้าไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองคนด้านหลั
