บทที่ 4.2
ละครบทใหม่
“ข้าไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นใครมีฐานะอะไร แล้วเจ้าเล่า... น้องหญิง เจ้าลืมไปแล้วหรือไม่ว่าตนเองเป็นใคร มีฐานะอะไร”
เมื่อถูกเอ่ยถามเช่นนี้จ้าวซิงอีก็พลันอับจนด้วยถ้อยคำจะโต้แย้งกลับ สุดท้ายจึงทำได้เพียงเม้มริมฝีปากบาง อยู่นิ่งๆ ในอ้อมแขนแกร่งให้เขาโอบอุ้มนางกลับเข้าไปในกระโจม
“ให้คนไปตามหมอฉีมาดูอาการน้องสาม”
แม้น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาจะเย็นชา ทว่าสายตาห่วงใยที่เขามองไปยังน้องชายต่างมารดากลับชัดเจน ด้วยท่าทีเช่นนี้จ้าวซิงอีจึงคาดเดาน้ำหนักของหลี่มู่เฉินในใจหลี่มู่หรงได้ไม่ยากเย็นนัก ยิ่งคิดถึงเรื่องราวในความทรงจำของตนยิ่งทำให้หัวใจของจ้าวซิงอีบีบรัดแน่น
“อีอีไม่ต้องการแต่งให้ท่าน วันนี้ข้าขอท้าประลอง หากเอาชนะท่านได้การหมั้นหมายของท่านกับนางถือว่ายุติ”
ในความทรงจำของจ้าวซิงอีหลังจากที่นางไว้ทุกข์ครบหนึ่งปี หลี่มู่หรงก็มารับนางกลับไปเข้าพิธีแต่งงาน แต่หลี่มู่เฉินกลั
