บทที่ 7.3
ความผิดร้ายแรง
จ้าวซิงอีนั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด เบื้องหน้ามีลู่ชิงที่ยืนก้มหน้าด้วยใบหน้ากังวลและรู้สึกผิด
“ตอนที่คนของเราไปถึง ขบวนการค้าของคุณชายเกาก็ถูกปล้นแล้วเจ้าค่ะ”
ใบหน้าของท่านหญิงแห่งต้าฉินขมวดมุ่นด้วยความกังวล หากไร้พยานบุคคลยามที่หลี่มู่หรงถูกกล่าวโทษว่าลักลอบนำเสบียงกองทัพไปขายนางจะช่วยเหลือเขาได้อย่างไร มือเรียวกำเข้าหากันแน่นอย่างขบคิดในเมื่อไม่อาจปกป้องพยานบุคคลสำคัญ เช่นนั้นนางก็ต้องหาพยานหลักฐาน
“ทำการค้าต้องมีสัญญา ให้คนของเราไปหาสัญญาตกลงซื้อขายระหว่างคุณชายเกากับท่านชายรอง”
“เจ้าค่ะ”
จ้าวซิงอีเม้มริมฝีปากบาง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นอย่างขบคิด ในเมื่อศัตรูกำจัดพยานสำคัญของนางไปแล้ว เช่นนั้นนางก็ควรจะสร้างพยานขึ้นมาใหม่ และพยานผู้นี้ก็ควรเป็นบุคคลที่คนเหล่านั้นคาดไม่ถึงด้วย
เมื่อคิดหาบุคคลที่ศัตรูคาดไม่ถึง มุมปากเล็กก็ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ผู้ที่ศัตรูคาด
