“วันนี้ไม่ต้องไปทำงานนะ”
“นายสิงห์มีอะไรหรือเปล่า?” ณัฐรินีย์เอียงคอเล็กน้อย สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย
“ฉันมีธุระสำคัญอยากพาเธอไปด้วย”
“ธุระอะไรคะ?”
“งานแต่งของไลลา”
.
.
เพราะคำพูดของสิงหาเมื่อเช้ามืด ทำให้ตอนนี้ณัฐรินีย์ได้เหยียบแผ่นดินใหญ่ครั้งแรกในรอบสองเดือนกว่า เธอถูกพามาที่ร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง หลังจากมาถึงพนักงานก็พาเธอขึ้นมาที่ชั้นสาม จับเธอนั่งลงบนเก้าอี้ และจัดการแต่งหน้าทำผมให้เธอโดยไม่พูดอะไรออกมาซักคำ
ประมาณชั่วโมงครึ่งณัฐรินีย์ก็ถูกเปลี่ยนลุคจนจำแทบไม่ได้ ร่างบอบบางอยู่ในชุดราตรีสีเหลืองอ่อนขับผิวที่ขาวอยู่แล้วให้ขาวกว่าเดิม เอวคอดมีผ้าสีเหลืองมัสตาร์ดพันรอบเป็นโบว์เพื่อไม่ให้ดูจืดชืด เส้นผมดำยาวถูกดัดเป็นลอนและเบี่ยงมาข้างขวาทั้งหมด ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางโทนสุภาพแต่ไม่ดูซีดป่วย โดยรวมแล้วดูดีจนแม้แต่เจ้าตัวยังไม่คิดว่าเป็นตัวเอง
“มาแล้วครับ”
พอแต่งตัวเสร็
