สิบเอ็ด
ขุนเขามั่นคง ต้นหญ้ามิหวั่นไหว
สองวันต่อมา ชินอ้ายถูกชางเลี่ยงหงเรียกไปพบที่เรือนเคียงวารี ผ่านพ้นไปประมาณสองชั่วยามจึงได้กลับมายังเรือนพักของตนพร้อมกับสมุดและตำรามากมายซึ่งต้องมีซางฉือช่วยถือด้วยอีกแรง
“นี่มันอะไรกัน” เด็กสาวที่นอนเอนกินถั่วคั่วดีดกายขึ้นมามองผู้มาใหม่อย่างตกใจ
“ฮูหยินให้ข้าศึกษาและช่วยทำบัญชี” ร่างเล็กตอบพลางเดินนำบ่าวหนุ่มไปยังโต๊ะทำงานขนาดกลางที่นางไม่เคยใช้งานมาก่อน
ม่อลี่เคี้ยวกรุบกรับขณะที่เดินตามมา กวาดสายตามองตำราทั้งหลายแล้วก็ขนลุกชัน “เจ้าไม่เคยทำบัญชีมาก่อนมิใช่หรือ”
“แค่แยกแยะรายรับรายจ่าย” ชินอ้ายตอบเสียงอ่อย สีหน้าดูหนักใจไม่น้อยเช่นกัน
“แค่แยกแยะต้องใช้ตำรามากมายเพียงนี้เชียวรึ” สีหน้าของหลานสาวเถ้าแก่โรงน้ำชาบ่งบอกว่าไม่เชื่อ และนางก็ได้คำตอบเมื่อฉวยหยิบสมุดและตำราบางเล่มขึ้นมาเปิดอ่าน ใบหน้าซีดลงก่อนจะเริ่มกลายเป็นสีแดง “รายรับรายจ่ายของโรง
