นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เด็กสาวก็เอาแต่จมอยู่กับกองงานจนไม่ออกมานอกห้อง ยามที่นางพักผ่อนคือช่วงเวลาที่ต้องกินข้าวพร้อมกับม่อลี่ อาบน้ำและเข้านอนเท่านั้น
ร่างสูงโปร่งในอาภรณ์สีดำก้าวผ่านธรณีประตูอย่างเชื่องช้า สาวใช้สองนางซึ่งยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าโค้งคำนับกันอย่างตกใจก่อนจะถูกสั่งให้ถอยออกไปยืนรออยู่ด้านนอก บรรยากาศยามเย็นในเรือนรับแขกดูวังเวงไร้ผู้คน แต่ผู้สวมหน้ากากกลับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของใครบางคนได้อย่างชัดเจน
เผิงซือเยียนสาวเท้าไปยังจุดดังกล่าว พบว่าบนโต๊ะขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กถูกปกคลุมด้วยแผ่นกระดาษ สมุดและตำราจนมองไม่เห็นผิวไม้ ทว่าสายตาประหลาดใจก็พลันอ่อนละมุนลงเมื่อสังเกตเห็นร่างเล็กๆ กำลังนอนฟุบหน้าลงบนกองงานเหล่านั้น
มือใหญ่เอื้อมออกไปทัดเรือนผมที่ปรกหน้ากับที่ใบหูเล็กอย่างนิ่มนวล ดวงหน้ารูปหัวใจที่เคยซ่อนเร้นมีเค้าความเหนื่อยล้า โดยเฉพาะขอบตาที่ดำช้ำดูอิดโรยนั้นแสนเด่นชั
