เด็กสาวและชางเลี่ยงหงเดินทางออกจากจวนริมผาในยามสาย คาดการณ์จากทิศทางแล้วน่าจะมุ่งไปยังทิศตะวันตก ยิ่งไต่ระดับขึ้นสูง ลมที่โบกผ่านม่านผ้าโปร่งผืนบางก็ยิ่งรุนแรงจนผมปลิวสะบัด ชินอ้ายตัดสินใจรวบผมทั้งหมดมาก้าวเป็นเปียยาวแล้วพาดไว้ด้านหน้าเพื่อไม่ให้สภาพของนางหลังออกจากเกี้ยวดูน่าเกลียดจนเกินไปนัก
การใช้คนแบกหามนั้นช้ากว่าม้าแต่ก็นิ่มนวลกว่ามาก นึกไปแล้วก็เสียดายแทนเสี่ยวลี่เหลือเกิน สหายของนางพลาดการออกมาข้างนอกอีกแล้ว มิหนำซ้ำสีหน้าของอีกฝ่ายยังดูกังวลเหลือเกิน
ในที่สุดการเคลื่อนไหวที่ดำเนินมายาวนานกว่าสองชั่วยามก็สิ้นสุดลง นางนึกสงสารพี่ชายทั้งหลายที่แบกตนเดินทางไกลจึงขอบคุณพวกเขาอย่างนอบน้อม ครั้นกวาดสายตามองรอบๆ ก็พบว่าสถานที่แห่งนี้คือยอดเขาแห่งหนึ่งที่พื้นดินเป็นสีเข้ม ปราศจากหิมะปกคลุม แต่ลมที่พัดโกรกกลับรุนแรงมากกว่าที่จวนริมผาเสียอีก
ชินอ้ายกระชับเสื้อคลุมสีสดแน่นขึ้นก่อนจะเดินห่
