บทที่ 1 ผู้ชายหน้านิ่ง
1311 Words
Elite club
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเมื่อเห็นผู้ชายตรงข้างๆ ยกแก้วขึ้นเหมือนขอชนแต่เธอไม่ได้ตอบรับเพียงเมินสายตาไปทางอื่นเพื่อปฏิเสธอย่างแนบเนียน
นัยน์ตาสวยมองบรรยากาศรอบๆ อย่างสนใจเพราะไม่เคยมาที่ผับหรูแห่งนี้สมัยก่อนเธอก็เที่ยวบ่อยมากแต่นี่เป็นครั้งแรกที่มานอกอาณาเขตของมหาลัยคิงเวลล์
“ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร..แกนั่งต่อเถอะ”
ฉันปฏิเสธเพื่อนเสียงเรียบก่อนจะเดินไปตามทางที่มีลูกศรชี้บอกในใจต้องยอมรับเลยว่าที่นี่ทำได้ดีมากไม่แปลกใจที่ลูกค้าจะเยอะขนาดนี้ถ้าวันนี้อารมณ์ดีจะลงไปเต้นสักหน่อยแต่วันนี้เพลียคงไม่ออกไปหรอก
เมื่อเข้าห้องน้ำอะไรเรียบร้อยแล้วฉันเลยเดินออกมาสูดอากาศหลังร้านโชคดีที่แยกโซนกับที่คนมาสูบบุหรี่ไม่อย่างนั้นฉันได้เป็นมะเร็งปอดแต่แน่
ฉันนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่สักพักก็เช็กข่าวสารในเพจและไอจีไปด้วยก่อนหางตาจะเห็นแชทของพี่วินรายนี้ทักฉันมาทุกวันเช้ากลางวันเย็นฉันอยากรู้มากว่าใครมันยัดความคิดไร้สาระให้เขาว่าการตื๊อผู้หญิงแล้วเขาจะใจอ่อนมีแต่จะรำคาญ
“อ้าวนินจาแวะมาแถวนี้หรอ”
“เออ มาเปลี่ยนบรรยากาศ”
“แล้วมึงมากับใคร”
ระหว่างที่ฉันนั่งเล่นมือถืออยู่เสียงบทสนทนาของผู้ชายสองคนก็ดังเข้ามาในโซนประสาทนี่ไม่ได้ตั้งใจอยากยุ่งเรื่องคนอื่นนะแต่เสียงที่คุ้นหูทำให้ฉันต้องเปิดประสาทรับรู้
“มากับเพื่อนพวกไอ้จ๋ายแล้วไอ้วิน”
ฉันเบิกตากว้างเมื่อได้ยินผู้ชายคนที่ฉันคุ้นเสียงตอบอีกฝ่ายและชื่อที่เขาพูดถึงทำเอาหัวใจของฉันเต้นแรงมากทั้งจ๋ายและวินคงไม่ใช่พี่จ๋ายกับพี่อัศวินหรอกนะแล้วคนที่เอ่ยออกมาก็คือพี่นินจาฉันเลยรีบเงยหน้าขึ้นไปมองและมันใช่นั่นพี่นินจาจริงๆ
พวกเขาคือรุ่นพี่มหาลัยของฉันเองและยังเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่อัศวินอีก!
พูดถึงโจโฉก็โจโฉก็มาเลยอยากจะบ้าตายวันนี้สุ่มดวงออกมาเที่ยวนอกเขตมหาลัยตัวเองยังจะมาเจอพี่วินอีกหรอเนี่ย!
ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าสองคู่เดินตรงมาทางฉันทำให้ฉันรีบก้มหน้าต่ำมือกำมือถือของตัวเองแน่นหางตาพยายามมองหาทางหนีทีไล่และเหมือนวันนี้ยังมีแต้มบุญอยู่เพราะฉันเห็นตรงโซนสูบบุหรี่ไฟเข้าไม่ถึงและทึบมากฉันเลยเงยหน้าขึ้นไปมองข้างหน้าเห็นพี่นินจากำลังเดินตรงมาทางนี้และไม่ได้มองมาทางฉันเลยอาศัยจังหวะนี้พุ่งตัวไปตรงนั้นเลยแล้วกัน
ฟึบ!!
“โอ๊ยอิโง่”
ฉันว่าวันนี้ตัวเองก้าวเท้าผิดข้างแน่ๆ คนที่มั่นใจมากคำนวณอะไรไม่มีพลาดกลับวิ่งมาสะดุดก้อนหินโง่ๆ หลังร้านเหล้าที่สำคัญยังล้มจุมปุ๊กแบบนี้อีกเสียภาพลักษณ์ชะมัดฉันยกมือเรียวของตัวขึ้นมาดูก็มีเศษดินและเศษหินติดเต็มมือเลย
“ยัยแฟนแกนี่มัน”
ตึก ตึก
ฉันทำปากขมุบขมิบด่าตัวเองสักพักก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวบางอย่างในความมืดและเสียงฝีเท้ากำลังเดินตรงมาทางฉันพร้อมกับกลิ่นบุหรี่ถึงจะไม่ชอบแต่จะลองรวบรวมความกล้าขอความช่วยเหลือหน่อยแล้วกันเพราะรู้สึกว่าตรงหัวเข่าคงจะถลอกเพราะเจ็บเอามากๆ
“เอ่อ..ขอโทษนะคะ”
ดวงตาคู่สวยช้อนตามองเจ้าของรองเท้าราคาแพงระยับที่หยุดยืนต่อหน้าเธอกางเกงสีดำตลอดจนเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำพลางคิดในใจว่าทำไมใส่ดำทั้งตัวจังก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าของเขา
0.0
“คือว่า..”
ริมฝีปากบางเอ่ยเสียงขาดห้วงเมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้าเรือนผมสีดำนัยน์ตาคมกริบมีประกายสีเขียวอ่อนทำให้รู้ว่าเขามีเชื้อสายยุโรปจมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบ
เธอพยายามมองลึกลงไปในดวงตาเขาแต่กลับไม่สามารถเดาอะไรออกเลยและที่กำลังจะเอ่ยขอความช่วยเหลือออกไปเป็นอันสะดุ้งเมื่อเจอความเรียบเฉยบนใบหน้าของเขา
อะไรกันใครเจอหน้าเธอมีแต่จะวิ่งเข้าใส่..
“หลีก..”
เสียงทุ้มเอ่ยออกมาทำลายความเงียบแต่เพราะเขาพูดเบามากทำให้ร่างบางขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร
“ขอโทษนะคะช่วยพูดให้ดังกว่า”
“หลบไป”
ฉันอ้าปากค้างทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกมาตั้งแต่เกิดและโตไม่เคยมีใครพูดจาหยาบคายแบบนี้ใส่เลยนะเขามันคนแรก!!
“อยากให้หลบก็ช่วยก่อนสิ” กาแฟพูดอย่างเอาแต่ใจก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าผู้ชายร่างสูงหน้านิ่งที่บอกให้เธอหลบ
“....” เขาเงียบแต่เธอแอบเห็นว่าคิ้วกระบี่ของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
หึ!ดูซิว่านายจะแน่แค่ไหนเพราะตรงนี้มีแค่ทางเดินเดียวถ้าเธอไม่หลบเขาก็ต้องเหยียบเธอไปแล้วแหละ
“แค่ช่วยดึงฉันขึ้นมามันยากขนาดนั้นเลยหรอ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบเธอไม่เคยเจอใครนิ่งได้ขนาดนี้มาก่อนมันทำให้เธอทั้งหงุดหงิดและกดดันไหนจะความเจ็บตรงเข่าอีก
นัยน์ตาคมนิ่งสงบเหมือนผืนน้ำยามค่ำคืนไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรนอกจากตัวเขาเองใบหน้าเรียบเฉยจ้องมองหญิงสาวที่นั่งทำหน้าเอาแต่ใจอยู่ต่อหน้าเขาเธอตัวเล็กมากคงจะเท่าอกเธออยู่ในชุดสีแดงตัดกับผิวของเธอท่าทางดื้อดึงเอาแต่ใจทำให้เขาพาลนึกไปถึงเสี่ยวไป๋แมวอ้วนตัวสีขาวในชุดตรุษจีนสีแดงที่บ้านไม่มีผิด
ที่จริงเขาควรจะรีบขึ้นไปชั้นบนนานแล้วเดี๋ยวเพื่อนจะตามยอมช่วยเธอสักหน่อยแล้วกัน..ถือว่าช่วยหมาแมว
ร่างสูงยื่นมือไปตรงหน้าคนตัวเล็กทำให้คนที่ทำหน้าเอาแต่ใจเผยรอยยิ้มกว้างนัยน์ตากลมเปล่งประกายเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้าเพียงเท่านั้นก็มากพอให้เขารู้สึกคันยุบยิบตรงกลางอกแล้ว
“ขอบคุณนะคะ”เสียงหวานของเธอเอ่ยออกมาด้วยความมีชีวิตชีวาแต่ในจังหวะที่เขาจับมือของเธอและออกแรงดึงอยู่นั้นเหมือนกับว่ามีใครกำลังเดินตรงมาทางนี้
“วินนั่นมึงจะไปไหน”
“กูเหมือนเห็นแฟ”
และมันก็มากพอจะทำให้แมวตัวเล็กตื่นตูมถึงขนาดโถมตัวลงมาที่เขาจนเขาเสียหลักล้มและคนตัวเล็กก็คร่อมทับเขาอีกที
ตุบ!
“เชี้ยเอ๊ย!ไม่มีที่ให้เอากันแล้วหรอวะ!!”
เสียงทุ้มของคนที่กำลังเดินเข้ามาใหม่เอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นคนสองคนกำลังคร่อมทับกันในที่ลับตาคนตอนแรกเขารู้สึกว่าผู้หญิงเหมือนกาแฟน้องนอกสายเลือดทำให้เขาเดินตามมาแต่ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่คิดว่าเป็นน้องกำลังคร่อมทับผู้ชายอยู่แบบนี้ไม่ใช่กาแฟแน่นอนเขาเลยเดินออกไปจากมุมนี้
โดยที่ไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่เขาเดินตามมาก็คือกาแฟที่มีสถานะน้องสาวนอกสายเลือดนั่นแหละ
- Writer
