หวานใจนายมาเฟีย ตอนที่ 2
1761 Words
เช้าวันนี้ฉันจัดการให้เลขาโอนเงินไปให้เขาตามที่เขาขอเอาไว้ เพราะถึงยังไงเขาก็มีสิทธิ์ในเงินกองกลาง ส่วนวันนี้ฉันก็ต้องเข้าไปดูสินค้าล็อตใหม่ที่กำลังผลิตและเตรียมเอาไปวางที่ห้างสรรพสินค้า กับโรงแรม 5 ดาว
“วันนี้สีหน้าคุณดาดูไม่ดีเลยนะคะ”เลขาส่วนตัวของฉันพูดขึ้น
“พอดีดาไม่สบายนะคะ ไม่มีอะไรหรอก"
พอพูดจบฉันก็ออกจากบริษัททันที ฉันตรงไปที่โรงงานผลิตแต่ก็ต้องแพ้ให้กับใจของตัวเอง เพราะฉันดันนึกถึงเด็กหนุ่มคนเมื่อคืน ฉันคิดว่าเขาคงจะเสียใจแน่ๆที่ฉันตัดเยื่อไยเขาแบบนั้นทั้งๆที่เขาดูเป็นห่วงฉันมาก
ฉันจึงขับรถมาที่ร้านกาแฟแห่งเดิม ฉันค่อยๆก้าวเดินเข้ามาในร้านแต่ก็ไม่เห็นบาริสต้าหนุ่มคนนั้นเลย เขาคงไม่ได้มาทำงานแน่ๆ แต่ถ้าจะถามพนักงานคนอื่นๆ ฉันก็ไม่กล้า
" เอา คาปูชิโน่ ค่ะ"ฉันสั่งซื้อกาแฟกับพนักงานหน้าร้านแต่สายตาก็แอบมองไปรอบๆเพื่อมองหาเขา เขาคงไม่มาจริงๆนั่นแหละ ฉันจึงเดินไปนั่งรอกาแฟที่โต๊ะด้านที่มีกล้วยไม้
"กาแฟได้แล้วครับ"ฉันสะดุ้งเล็กน้อย เพราะคนที่เอากาแฟมาเสิร์ฟให้ฉันกลับเป็นเขาคนนั้น ตกใจหมด นึกว่าจะไม่มาทำงานซะอีก
"ขอบคุณค่ะ นึกว่าไม่มาทำงานซะแล้ว"ฉันยิ้มให้กับเขาก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาดูด แต่ฉันก็ต้องแปลกใจกับรสชาติที่แปลกไป ซึ่งฉันไม่เคยกินรสชาตินี้มาก่อน
" อันนี้ไม่ใช่คาปูชิโน่นี่" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาด้วยใบหน้าที่มีแต่ความสงสัย
"ครับ ไม่ใช่คาปูชิโน่ที่พี่ดาสั่ง แต่อันนี้เป็นกาแฟที่ผมคิดค้นสูตรขึ้นมาเองผมคิดตั้งแต่เมื่อคืน จนมาสำเร็จ เมื่อตอนเกือบเช้านี้เอง" เขามีใบหน้าที่ภูมิใจมากๆเมื่อพูดถึงสูตรกาแฟแก้วนี้
" เหรอคะ แล้วมันมีชื่อรึยัง"
"มีแล้วครับ มันชื่อ นลินดา"
ฉันอึ้งจนพูดไม่ออกเลย เขาค่อยๆก้มลงมาพูดใกล้ๆใบหน้าของฉันเบาๆ
" สูตรนี้เป็นของพี่ดาคนเดียวครับ ผมไม่ทำให้คนอื่นกินแน่นอน"
เสียงพูดและเสียงลมหายใจของเขาทำให้ฉันแทบจะทรุดลงไปกองเลย เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีเสน่ห์มากๆ แล้วผู้หญิงที่เข้ามากิน ก็ต่างพากันจ้องมองเขาไม่วางตาเลยด้วย
" มัวแต่มาเล่นแบบนี้เดี๋ยวก็โดนเจ้านายดุหรอก" ฉันพูดกับเขาเพื่อหาทางกลบเกลื่อนความเขินที่มันประดังประเดเข้ามา จนหน้าของฉันร้อนผ่าวไปหมด
" เจ้านายผมใจดีจะตาย เขาไม่ดุหรอก"
" ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เรากินเงินเดือนเขา อย่าให้เขามาว่าเอาได้ว่าเราทำงานไม่มีประสิทธิภาพ"
"คราบ ผมจะทำตามทุกคำของพี่ดาเลยคราบ"
ฉันยิ้มกว้างออกมาให้กับความเป็นเด็กของเขา
" งั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีพี่มีธุระต่อ"
"เดี๋ยวซิครับ แล้วผมจะได้เจอพี่อีกรึเปล่าครับ"
ฉันชะงักไปนิดนึง ก่อนจะหันไปจ้องหน้าเขาอยู่นานพอสมควร
" งั้นคืนนี้กรว่างมั้ยละ เดี๋ยวพี่จะพาไปเลี้ยงฉลอง "
"เลี้ยงฉลอง ...เนื่องในโอกาสอะไรครับ"
"วันที่พี่แก่ขึ้นอีกปีไง"
"วันนี้ วันเกิดพี่เหรอ"
"อืม
“แล้วนี่เราอยู่หอใช่มั้ย"
"หอเหรอ… อ๋อ.ครับ …ใช่.... ผมอยู่หอ"
"งั้นเอาเป็นว่า คืนนี้ 2 ทุ่มเราจะเลี้ยงฉลองกันที่หอของกรแล้วกันนะ"
"ตกลงครับ"
แล้วฉันก็รีบเดินออกมาจากร้านทันที ฉันมานั่งอยู่ในรถด้วยอาการที่ไม่ปกติ ฉันตื่นเต้นมากๆใจฉันมันเต้นจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอกเลย เพราะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะไปไหนแบบ 2ต่อ2กับผู้ชายที่ไม่ใช่สามีของตัวเอง
" นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี้ย"
ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะพยายามควบคุมสติให้กลับมาและออกรถแล้วตรงไปที่โรงงาน
ฉันจัดการที่โรงงานอย่างรัดกุมฉันเช็คเองทุกขั้นตอนเพื่อให้ทุกอย่างออกมาเพอร์เฟ็คที่สุด จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงมืด จู่ๆมือถือของฉันก็ดังขึ้น ฉันมองเบอร์ที่ขึ้นอยู่ที่หน้าจอด้วยความตื่นเต้น เพราะเป็นกรที่โทรเข้ามา ฉันลังเลมองหน้าจออยู่พักนึงก่อนจะกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
" อืมว่าไงกร"
"พี่ดาอยู่ไหนแล้วครับ" เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง เพราะนี่ก็เลยเวลานัดมามากแล้ว
"พี่พึ่งจะเสร็จงาน เอาเป็นว่ากรส่งโลเคชั่นมาให้พี่แล้วกันนะ แล้วเดี๋ยวเจอกัน"
"ตกลงครับ พี่ค่อยๆขับมาก็ได้ ผมรอได้"
แล้วไม่นานฉันก็ขับรถมาถึงหอที่กรส่งโลเคชั่นมาให้ มันดูดีกว่าที่ฉันคิดนะ แล้วฉันก็เห็นกรนั่งอยู่ที่หน้าหอ แถมยังมีถุงเซเว่นวางเยอะแยะเลยเด็กอะไร น่าเอ็นดูจริงๆ แต่เดี๋ยวนะ นี่ฉันกำลังจะขึ้นห้องผู้ชายเหรอ นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี้ย
แล้วในขณะที่ฉันกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองอยู่นั้น กรก็เข้ามาเคาะกระจกรถฉันเบาๆฉันจึงค่อยๆเลื่อนกระจกลงเพื่อคุยกับเขา
“กร”
" เชิญครับพี่ดา ห้องผมอยู่ ชั้น 4 "
ฉันพยักหน้ารับคำก่อนจะดับเครื่องและลงจากรถ ฉันยืนตัวสั่นอยู่แปบนึง ก่อนที่กรจะเอื้อมมือมาจับมือฉันเบาๆ
"ไปกันเถอะครับ"
กรกันต์
ที่จริงตอนที่พี่ดาออกจากร้านไปผมนี่เครียดขึ้นมาเลยครับ ผมรีบไปหาไอ้บุ๋มลูกจ้างของผมหลังร้านทันที
"ไอ้บุ๋มช่วยเฮียด้วยที่ไหนมีหอพักบ้างวะ"ผมตะโกนถามไอ้บุ๋มทันทีที่เจอ ไอ้บุ๋มมันจึงเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างสงสัย
และแล้วผมก็ได้หอพักมาครอบครองด้วยความช่วยเหลือของไอ้บุ๋มมันพาผมมาหอที่มันเอาไว้นอน ผมจึงตกลงซื้อมันทั้งตึกนี่แหละ มันง่ายดีครับ และจะได้เปลี่ยนเป็นหอพักพนักงานร้านกาแฟซะเลย ส่วนมอเตอร์ไซค์ ผมก็ซื้อเป็น นินจามาขับเพราะมันสวยและถูกใจผมมาก
แล้วไม่นานพี่ดาก็ขับมาจอดที่หน้าหอเเต่พี่เขาไม่ยอมลงมาซักทีผมจึงต้องเดินไปเคาะกระจก สีหน้าของพี่ดาตอนลงจากรถมันดูกังวลมากๆ มันแน่อยู่แล้วครับรู้จักกันแค่วันเดียวก็พากันขึ้นห้องซะแล้ว
ผมพาพี่ดาขึ้นมาบนห้องที่ผมก็เพิ่งเคยมาครั้งแรกเหมือนกัน มันดูเล็กจนผมคิดว่ามันไม่น่าจะนอนได้เลยนะ ห้องน้ำก็ห้องนิดเดียวจะอยู่ยังไงละครับเนี้ย
"ห้องดูดีกว่าที่พี่คิดไว้อีกนะ"พี่ดาเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามานั่งในห้อง
" จริงหรอครับ ถ้าอย่างงั้นพี่ดาก็ต้องมาห้องผมบ่อยๆแล้วหละ "
"แล้วทำไมพี่จะต้องมาบ่อยๆด้วยละ"
"ก็มาทำให้หัวใจผมมีความสุขไงครับ"ผมหันไปยิ้มให้พี่ดาที่กำลังอึ้งกับคำพูดของผม
"พะ...พี่ว่า เรากินข้าวกันดีกว่านะ พี่ซื้อกับข้าวมาหลายอย่างเลย"พี่ดาหลบสายตาผมก่อนจะเปลี่ยนเรื่องทันที
"ได้ซิครับผมก็ซื้อมาเหมือนกัน"
พอพูดจบผมก็เดินไปในครัวและหยิบจานชามเอามาใส่อาหารที่ผมกับพี่ดาซื้อมา
"ผมว่าพี่ดาไปล้างมือในห้องน้ำก่อนดีกว่าครับจะได้มากินข้าวกัน"
"อะ…. อืม"
พี่ดาพยักหน้ารับคำก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป. หลังจากนั้นผมก็กุลีกุจอเอาเค้กมาจุดไฟ แล้วผมก็เดินไปปิดไฟเพื่อรอพี่ดาออกมา
"สุขสันต์วันเกิดครับพี่ดา" ผมยื่นเค้กให้พี่ดาตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำ พี่ดาดูตกใจมากนะ สีหน้านี่ดูรู้เลย ขนาดมันมืดๆหน่อยนะครับ
" นี่กร..ให้พี่เหรอ"
"ครับ
มีความสุขมากๆนะครับพี่"
พี่ดาค่อยๆปล่อยน้ำตาออกมา ผมบอกเลยครับว่าผมไม่ชอบเห็นน้ำตาของพี่ดาเลยจริงๆและด้วยความสูงที่ต่างกันมากผมจึงต้องย่อตัว และเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่มันอาบแก้มให้พี่ดาเบาๆ
"อย่าร้องนะครับคนดีของผม "พี่ดาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองผม แววตาเธอดูเจ็บปวดมาก
" ผมไม่รู้นะว่าพี่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่ถ้าพี่มาคบกับผม ผมพร้อมจะดูแลพี่ดานะครับ"
ผมพูดออกไปอย่างไม่อายเลย และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมบอกชอบผู้หญิง เพราะที่ผ่านมาจะมีผู้หญิงเข้าหาผมทั้งนั้น และตั้งแต่อกหักจากผิงผิงๆไป ผมก็ไม่สนใจสาวคนไหนอีกเลย
แต่สำหรับพี่ดา ผมรู้สึกสนใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอผมรู้สึกอยากดูแล และปกป้องผู้หญิงคนนี้จัง
"ไม่ได้หรอกกร พี่แต่งงานแล้ว"
พี่ดามองผมด้วยสายตาที่ขอโทษ แต่ผมกลับไม่รู้สึกเสียใจเลย
" ถึงพี่จะแต่งงานแล้ว แต่ผมมั่นใจว่าเขาดูแลพี่ไม่ดีแน่นอน และผมพร้อมจะแย่งพี่มาจากเขา"
พี่ดาไม่พูดอะไร ผมไม่อยากทำให้พี่ดาอึดอัดใจไปมากกว่านี้ผมจึงดึงพี่ดาลงมานั่งที่โซฟา
" มากินเค้กกันดีกว่าครับ"
ผมเอาช้อนตักเค้กขึ้นมา ก่อนจะยื่นไปจ่อที่ปากพี่ดา
"อ้าปากครับ"
"พี่กินเองได้"
"แต่ผมอยากป้อนอ่ะ"
ผมยิ้มให้พี่ดา พี่ดาเลยยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากกินเค้กที่ผมป้อน
" อร่อยมั้ยครับ"
"อืม อร่อยมาก"
ก็แน่ละครับ ผมสั่งให้เชฟที่โรงแรมจัดการทำให้ บอกเลยนะ ก้อนเนี้ย
ราคา 5 พันเลยนะครับ
- Writer
