หวานใจ นายมาเฟีย

หญิงสาว วัย 29 ปี เธอแอบเห็นว่าสามีของเธอนั้นนอกใจเธอ เธอเดินมาตามท้องถนนเรื่อยๆด้วยอารมณ์เสียใจ จนมาเจอเข้ากับร้านกาแฟที่ตกแต่งได้น่านั่งสุดๆแถมกลิ่นกาแฟยังทำให้เธออดใจไม่ไหวอีกต่างหาก เธอจึงเดินเข้าไปในร้านทั้งๆที่ใบหน้าของเธอยังเลอะคราบน้ำตาอยู่ "รับอะไรดีครับ"บาริสต้าหนุ่มหันมาพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งโลกละลายได้ เธอพูดอะไรไม่ออกเลย "เอากาแฟดำค่ะ" เธอหลุดปากพูดสิ่งที่เธอไม่สามารถกินได้ไปซะแล้ว แต่เธอก็จำใจจ่ายเงินโดยที่เธอก็รู้อยู่แล้วว่าเธอกินมันไม่ได้ เธอไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูเฟสบุ๊คของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่เธอเป็นคนรับเข้ามาทำงานเองในฐานะเลขาของสามีเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเหยียบย่ำหัวใจของเธอด้วยการลักกินขโมยกินสามีอันเป็นที่รักของเธอเอง. น้ำตาแห่งความเสียใจค่อยๆไหลหยดลงบนมือถือเครื่องหรู จนเปียกแฉะ " กาแฟที่สั่งได้แล้วครับ"กาแฟถูกวางยื่นไว้ตรงหน้า แต่มันกลับไม่ใช่กาแฟดำอย่างที่เธอสั่ง มันกลายเป็น คาราเมลมัคคิอาโต้แทน ซึ่งอันนี้เธอสามารถกินมันได้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเขา "สำหรับคุณผู้หญิง แก้วนี้ผมขอเลี้ยงนะครับ" พอพูดจบเขาก็วางเงินที่ฉันจ่ายไปเมื่อกี้พร้อมกับเบอร์โทรที่จดลงบนกระดาษและแนบเอาไว้ใต้เงิน เธอหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะยัดลงไปในกระเป๋าใบหรูอย่างไม่ได้สนใจ เพราะจิตใจของเธอมันมุ่งแต่นึกถึงว่าตอนนี้สามีของเธอนั้นอยู่กับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าเท่านนั้นเอง นลินดา ทิพโกสน หญิงสาวหน้าตาธรรมดา อายุ 29 ปี  สูง 155 เธอมีรูปร่างที่เล็กแต่ที่ทำให้เธอคิดว่าเธอมีค่ากว่าผู้หญิงคนอื่นๆคือความเก่ง เธอแต่งงานตั้งแต่อายุ 20 จากที่ไม่มีอะไร เธอตั้งใจทำงานจนสามารถเป็นเจ้าของแบรนด์เครื่องสำอางยี่ห้อหนึ่งได้ แต่เพราะความเก่งของเธอ ทำให้สามีไปมีเมียน้อย เธอเสียใจ และเสียสูญในชีวิต เธอเหมือนชีวิตล่องลอย แต่มีบางสิ่งที่ทำให้เธอกลับมามีหัวใจที่ชุ่มชื่นได้อีกครั้ง ก็คือเขาคนนั้น บาริสต้าหนุ่มหน้าตาดี พูดจาไพเราะ เธอก็ไม่รู้เหมือกันว่าเธอถูกเขาตกเอาหัวใจไปตอนไหน กรกันต์ หลังจากที่กลับจากอังกฤษผมก็ใช้เงินที่เก็บมา ซื้อร้านกาแฟเก่า แล้วผมก็จัดการรีโนเวทใหม่ทำให้มีสวนดอกไม้เพื่อให้ร่มรื่น ใช่ครับ ผมชอบกลิ่นกาแฟ เพราะกลิ่นของมันทำให้ผมสามารถอยู่ตรงจุดๆนั้นได้เป็นวันๆเลยเพราะกลิ่นมันทั้งหอม และทำให้ผ่อนคลายอีกด้วย "น้องกร จะไปไหนแต่เช้าเนี้ย"แม่เอ่ยปากทักผมที่เพิ่งจะเดินลงมาจากห้องมา "ไปร้านครับ วันนี้ผมว่าจะไปดูแลลูกค้าเอง"ผมตอบแม่แบบยิ้มๆ เพราะวันนี้ผมอารมณ์ดี "นี่ตกลงจะเอาดีด้านชงกาแฟใช่มั้ย หะ!! งานอย่างอื่นไม่สนใจว่างั้น" แม่เริ่มขึ้นเสียงใส่ผมละครับ แสดงว่าต้องมีอะไรขัดใจแม่มาแน่ๆถึงได้หัวร้อนแต่เช้าแบบนี้ "ป่าวนี่ครับ แม่อยากให้ผมทำอะไรละ ผมก็ทำให้แม่ได้หมดแหละ" "งั้นก็ดี พี่กันเขาดูแลโรงเรียนแล้ว ส่วนเราก็ไปช่วยพี่เก้าเขาดูแลคาสิโนละกัน" "ครับผม" ถามว่าผมทำได้มั้ยงานพวกเนี้ยบอกเลยครับว่าสบายมาก  ผมเรียนเก่ง ยิงปืนก็แม่น ศิลปะป้องกันตัวก็ครบเพราะไปฝึกจากอังกฤษมา ผมไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แต่อย่างที่บอกผมชอบกลิ่นของกาแฟครับ ผมอยากชงกาแฟให้กับคนที่ผมรักได้กิน ผมว่าเธอคงจะมีความสุขน่าดู " อิ่มละครับ ผมไปก่อนนะครับแม่" ผมเข้าไปหอมแม่ซ้ายขวาก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถ ผมขับรถมาที่ร้าน พอมาถึงผมก็เอาผ้ามาคาดเอวไว้ทันที เพราะวันนี้ผมจะลงมือชงกาแฟด้วยตัวเอง ผมทำไปเรื่อยๆจนสายตามันไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงคนนึงที่ยืนมองอยู่หน้าร้านสีหน้าของเธอดูเศร้ามากเลยครับ แค่เห็นก็รู้ว่าเธอพึ่งผ่านศึกจากการเสียน้ำตามาแน่ๆ เพราะตาเธอบวมเล็กน้อย แถมยังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่อีกด้วย แล้วไม่นานเธอก็เข้ามาในร้าน "รับอะไรดีครับ" ผมส่งยิ้มไปให้เธอแต่ดูเหมือนเธอจะตกใจผมมากกว่านะ เพราะเธออึ้งไปแปบนึง กว่าเธอจะตอบผมได้ "อะ....เอา...เอากาแฟดำ.......ค่ะ" เธอพูดแค่นั้นแล้วเธอก็หยุด แต่ผมรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ เหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยากกินกาแฟดำ เธอเม้มปากของตัวเองเบาๆ ใช่เลยครับ เธอกำลังเครียดเพราะสั่งกาแฟผิดนั่นเอง แต่เธอก็ยังอุตส่าห์จ่ายเงินมา  ผมรับเงินจากเธอก่อนจะยิ้มให้แต่เปล่าเลยครับเธอไม่สนใจผมเลย เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู แล้วน้ำตาเธอก็ไหลลงมาจนเปียกมือถือไปหมด ผมหยิบแก้วมาชงเป็นคาลาเมลมัคคิอาโต้แทน เพราะว่ามันอาจจะละมุนลิ้นกว่ากาแฟดำและเหมาะสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ ผมยกแก้วกาแฟไปเสิร์ฟเธอแต่ที่ขาดไม่ได้คือเบอร์ผมครับ เพราะผมรู้สึกสนใจในตัวเธอมากๆ แต่เธอกลับไม่ได้สนใจอะไรผมเลย แล้วไม่นานเธอก็ถือแก้วกาแฟแล้วเดินออกจากร้านไป  ผมรู้สึกเสียดายนะที่ผมไม่ได้ขอเบอร์เธอเอาไว้ แล้วพอคนเริ่มน้อยผมก็ฝากเด็กๆให้ดูร้านแทน ส่วนผมก็ตรงไปที่คาสิโนทันที ผมมาถึงก็เจอพี่เก้ากำลังตรวจเอกสารอยู่ด้วยสีหน้าที่เครียดพอสมควร "ยุ่งรึเปล่าครับ"ผมเคาะประตูก่อนเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไป " อ้าวไอ้เสือ ไปไงมาไงวะ"พี่เก้าวางเอกสารทั้งหมดแล้วเงยหน้ามาคุยกับผมแบบจริงจัง "ก็แม่บอกให้มาช่วยพี่ดูแลคาสิโนนะครับ" "มึงพูดจริงปะเนี้ย ถ้าเป็นงั้นกูจะได้ฉลองแม่งเลย ทำคนเดียวเหนื่อยชิบหาย" " แล้วผักบุ้งละพี่ ไม่มาช่วยหรอ" "รายนั้นแค่ดูแลน้องอัญคนเดียวก็เหนื่อยจะตายละ" " งั้นผมจะมาช่วยพี่เองละกัน" "เออดีๆ แต่เดี๋ยวกูได้ข่าวว่ามึงห้าวจัดเลยนี่ กลับมาก็เปิดร้านกาแฟเลยนะ จริงจังไปปะ " "ไม่ได้ห้าวซะหน่อย ผมแค่ทำตามความฝันเท่านั้นเอง" "เอาที่มึงสบายใจเลย แต่อย่าลืมมึงต้องมาช่วยกูดูแลคาสิโนด้วย กูยกให้มึงเลย" ดูก็รู้ครับว่าพี่เก้าเหนื่อยขนาดไหน เพราะดูแลทั้งคาสิโน ไหนจะทั้งลูกอีกแกคงจะไม่ไหวจริงๆ พอผมคุยกับพี่เก้าเสร็จผมก็ขับรถออกมาแต่สายตาผมดันไปเห็นผู้หญิงคนนั้นเดินอยู่ข้างถนนและมีพวกวัยรุ่นกำลังเดินตาม ผมจึงรีบจอดรถและตรงเข้าไปหาเธอทันที เพราะผมมั่นใจว่าตอนนี้เธอไม่นาสจะปลอดภัย " สวัสดีครับ " ผมส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองพวกวัยรุ่น พอพวกมันเห็นพวกมันก็รีบวิ่งหนีกันไปเลย " ค่ะ" เธอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคุยกับผม " มีอะไรรึเปล่าคะ"เธอพูดกับผมด้วย น้ำเสียงที่สั่นเคลือ "พอดีมีพวกวัยรุ่นตามคุณมา ผมกลัวว่าคุณจะเป็นอันตรายนะครับ" เธอหันมองซ้ายขวา ก่อนจะยิ่งร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิมอีก ผมใจหล่นวูบเลยกับน้ำตาและดวงตาที่แดงกล่ำ เธอคงจะมีเรื่องที่ทุกข์ใจจริงๆ ถึงได้เป็นขนาดนี้ "ขอบคุณนะคะ...ที่มาช่วย" "ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ ขอยืมมือถือคุณหน่อยซิครับ" เธอมองผมอย่างงงๆแต่เธอก็ยื่นมามือถือมาให้ผมนะ ผมจึงกดเบอร์ผมและโทรออกทันที แล้วไม่นาน เสียงริงโทนมือถือผมก็ดังขึ้น " นี่เบอร์ผมนะครับ เอาไว้เผื่อคุณคิดถึงผมแล้วอยากจะโทรหา" เธออึ้งไปเลยครับ ก็แน่ละจู่ๆมีเด็กหนุ่มมาพูดแบบนี้ด้วยเป็นใครๆก็งง "เอ๊ะ!!! คุณคือ พนักงานงานร้านกาแฟนี่คะ" เอาแล้วครับ เธอจำผมได้ งั้นก็แสดงว่าเธอก็เห็นผมอยู่ในสายตาเหมือนกัน แต่เธอเห็นผมเป็นแค่พนักงานเท่านั้นนะ " ใช่ครับ ผมเป็นบาริสต้าของร้านกาแฟนั่น" น่าน!!!! เจอกันก็โกหกเลย แต่ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายนะครับ "เหรอคะ แล้วนี่คุณจะกลับยังไงคะเนี้ย" เธอถามผมด้วยแววตาที่สงสัย "เดี๋ยวผมนั่งวินกลับเองครับ" ผมอยากจะบ้าตายนี่ผมโกหกเธออีกแล้วนะ " ให้ฉันไปส่งมั้ยคะ รถฉันจอดทิ้งไว้ทางด้านโน้น" เธอส่งยิ้มมาให้ผม มันทำให้ใจผมสั่นไปเลย " ไม่เป็นไรครับ ผมมีธุระต้องไปทำต่อแต่ผมขอเดินไปส่งคุณที่รถนะครับ "เอ่อออออค่ะ...ได้ค่ะ" เธอตอบแบบไม่ได้เต็มใจนัก เพราะเธอก็คงยังไม่ไว้ใจผมเท่าไหร่นั่นและ จนผมเดินเคียงคู่กับเธอไปเรื่อยๆจนถึงรถ สีหน้าเธอแลดูดีขึ้นมาเยอะกว่าตอนแรก พอเธอขับรถออกไป ผมก็หยิบมือถือขึ้นมาบันทึกชื่อเธอ ว่าแต่เธอชื่ออะไรเนี้ย โอ้ยยยย ทำไม่ถามชื่อเค้ามาละไอ้กร ผมยิ้มให้กับความไม่เต็มของตัวเอง  แต่เดี๋ยวก่อนนะ นี่ผมต้องเดินกลับไปเอารถเหรอเนี้ย บ้าเอ้ย โคตรไกลเลย นลินดา ฉันขับรถกลับมาถึงบ้านด้วยใบหน้าที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาฉันก็เจอเข้ากับเขาทันที เขาผู้เป็นสามีที่รัก ที่เราใช้ชีวิตคู่กันมา 9 ปีเต็ม ฉันไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าเขาจะกล้านอกใจฉันแบบนี้ "อ้าว หายไปไหนมาอะคุณ"เขาร้องทักฉันในขณะที่เขากำลังถือกระเป๋าลงมาจากด้านบนห้อง นี่เขาจะไปไหนอีก "ฉันไปธุระมาค่ะแล้วคุณละจะไปไหน" ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลลงมา "ไปประชุมกับลูกค้านะ ผมจะไปซัก 2-3 วันนะ” “พรุ่งนี้วันเกิดฉันนะคะ คุณไม่อยู่กับฉันเพื่อฉลองก่อนเหรอ” “คุณเป็นอะไรของคุณเนี้ย ปกติผมก็ไม่ได้อยู่ฉลองกับคุณอยู่แล้วนะ เพราะผมติดลูกค้า” “ตะ...แต่ปีนี้ฉันอยากฉลองนี่คะ” “อ๊ะๆๆ เอาไว้ผมกลับมาผมจะพาคุณไปเที่ยวญี่ปุ่นแล้วกันนะ แต่2-3วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ” เขาส่งรอยยิ้มมาให้ฉัน แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ฉันคุ้นเคย เขาเหมือนคนอื่นที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนมากกว่า “เออ...คุณช่วยโทรบอกฝ่ายบัญชีให้ผมด้วยนะว่าผมต้องการเงิน 5 แสนให้เขาโอนเข้าบัญชีผมได้เลย"พอพูดจบเขาก็เดินเข้ามาหอมแก้มฉันก่อนจะเดินออกไป "คุณจะไปกับใคร"ฉันร้องทักเขาทำให้เขาหยุดเดินทันที "เลขาผมไง ผมไปก่อนนะ เดี๋ยวสาย" เหมือนมีคนเอามีดมากรีดที่ใจของฉัน ฉันทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้อย่างหมดแรง ทำไม ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้กับฉัน ฉันผิดอะไรฉันเฝ้าทำงานมาตลอดเพื่อให้เขาได้มีเงินใช้และชีวิตที่ดีแต่พอเราสบายเขากลับทำร้ายจิตใจฉันแบบนี้ ในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้จู่ๆมือถือของฉันก็มีเสียงดังขึ้น ฉันค่อยๆเอามือขึ้นมาเช็ดน้ำตาก่อนจะใช้มือที่สั่นเทากดรับ "สะ...สวัสดีค่ะ"เสียงสะอื้นของฉันยังคงดังอยู่เล็กน้อย แต่ถ้าปลายสายไม่ได้สนใจอะไรเขาก็จะไม่รู้ว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่ “ร้องไห้อีกแล้วเหรอครับ” ฉันรีบเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้มากไปกว่านี้ เขาเป็นคนอื่นแท้ๆ เขายังรู้ว่าฉันร้องไห้ แต่สามีของฉันที่พึ่งเจอหน้ากันเขากลับไม่รู้และไม่เคยถามอะไรฉันเลย “ให้ผมไปหามั้ยครับ”น้ำเสียงของเขาที่ถามฉันมันมีแต่ความจริงใจ แต่ถ้าเขาเป็นพวก 18 มงกุฎละ เขาจะทำอันตรายฉันรึเปล่า เพราะฉันยังไม่ได้รู้จักอะไรกับเขาคนนี้เลย “ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร” “งั้นเหรอครับ คุณอาจจะไม่ไว้ใจผมที่พึ่งเจอกัน แต่ผมอยากจะบอกว่า ผมเป็นห่วงคุณจริงๆนะครับ”ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย คำพูดของเขาทำเอาฉันใจสั่นไปหมด “งั้นคืนนี้ผมขอให้คุณฝันดีนะครับ ว่าแต่ คุณชื่ออะไรเหรอครับผมจะได้เรียกถูก” “ฉันชื่อดา ค่ะ นลินดา” “ผมชื่อกรนะครับ ฝันดีครับพี่ดา” “ฝันดีค่ะ” พอฉันวางสายจากเขา ฉันก็พยุงร่างที่แทบจะไร้วิญญาณขึ้นมาบนห้อง ฉันเดินไปหยิบรูปเก่าๆขึ้นมาดู ยิ่งเห็นฉันก็ยิ่งเจ็บปวด เพราะเขาเคยสัญญากับฉันว่าเขาจะรักฉันคนเดียวและเขาจะไม่มีวันทำให้ฉันเสียใจเด็ดขาด แต่ที่ฉันเจออยู่ตอนนี้มันยิ่งกว่าคำว่าเสียใจซะอีก ฉันเหมือนกับตายทั้งเป็น เพราะเขา 2 คนเป็นคนทำ คนที่ฉันรัก และเชื่ือใจที่สุด เขากำลังเชือดใจของฉันให้ตายทั้งเป็น ฉันล้มตัวลงไปนอนที่พื้นก่อนจะหยิบรูปขึ้นมากอดเอาไว้ท่ามกลางน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด