Must Be Love At First Glance

CHAPTER THIRTEEN

Nandito na ako ngayon sa 2nd floor, palingon-lingon akong nakatayo dito, naguguluhan kung aling direksiyon ang patutunguhan ko. Ano ba kasing pakabog itong ginagawa nila.

Tiningnan ko ang aking relo, and I almost jumped out my skin when the time appears 8:30 A.M. already. Jusmiyo! I‘m already late for the first subject!

I hurriedly dialed Leian‘s number to ask if the class had already started, ang mga pawis ko‘y nagsiunahan sa pagtulo mula sa‘king ulo, medyo nanginginig na hinintay na sagutin ang tawag ko. Luckily, it only took 5 rings.

[On call.]

Elora: “Leian, nagsimula na ba ang klase natin kay Sir Bernal?”

Leian: “Elora, walang klase si Sir at ganu‘n rin kay Ma‘am Obanza. May meeting daw kasi sila pareho sa principal‘s office.”

I let out a calm breath as I heard Leian‘s answer. Napapunas ako ng pawis sa ulo, nagpapasalamat na walang klase ang dalawang subject teachers ko dahil magqui-quiz pa naman si Sir Bernal, tapos late pa ako!

Elora: “Okay, thank you Leian!” *ngumiti*

Leian: “You‘re welcome! By the way, asan ka ba?”

I was about to respond Leian when someone intentionally bumped me, kaya nahulog ako sa sahig at natapon pa ang cellphone ko, mga libro at folder na bitbit ko.

“Hoy!” inis kong sigaw sa lalaking nakabangga sa‘kin, pero hindi man la‘ng siya lumingon at humingi ng sorry. What a jerk!

“Ambastos naman, hindi man la‘ng humingi ng sorry! Siya na nga ang nakabangga, siya pa ang bastos!” galit kong sambit sa sarili habang pinupulot ang mga gamit kong nagkalat.

Pero, nang pinulot ko ang Earth&Life:Science book ko, may nakadikit na papel dito, na siyang ikinataka ko dahil wala naman akong naaalala na nagdikit ako, kaya dali-daling binasa ko ito.

“Lumiko ka sa kanan, at bubungad ang sopresang naghihintay sa‘yo.”

“Ha?!” singhal ko nang matapos ko nang mabasa ang note. Ano ba‘ng kalokohan ang ginagawa ng mga taong ‘to? Pinaglalaruan na naman ako.

Naiinis at nalilito, agad akong naglakad ng padabog patungong right hallway. As I was walking down, everybody was looking at me grinning, chuckling and whispering like I was some kind of a bailed-out criminal.

Tiningnan ko lamang sila pabalik nang hindi humihinto sa paglalakad, like do I care?

Dalawang hakbang na la‘ng kanang hallway na, so as my heart beats faster the slower my steps. Whooo! Ba‘t ba nae-excite ako imbes na mag-aalala?

My jaw dropped for what I‘ve seen right now, I did not expect this! Confusion replaced the excitement I currently felt. . .

Damien, standing with a banner says, “Can I court you?”, holding a bouquet of red roses, with two guys by his sides, one was singing and one was playing guitar.

Students who were there, witnessing this romantic scenery, were cheering in thrill awaits for my yes.

One second. . .

Two seconds. . .

Three seconds. . .

Tic toc. . . Tic toc. . .

All I could hear was only my rapidly beating heart. I don't know what to say. I‘m in the middle of curiosity ‘cause I know that I only see Damien as my friend, that‘s all.

“Yvonne. . .” Damien uttered while smiling as hope filled his soul. Happiness was drawn on his face, and I couldn‘t resist the guiltiness kahit hindi pa ako nagsasalita.

“D-damien. . .” nauutal kong banggit sa pangalan niya.

“Yvonne, I know this might be a bit embarrassing but, I want people to know this huge romantic feeling I was carrying the whole time. I liked you since the day we became close. Your kindness, your sweet side, your laugh, your voice, your eyes, your beautiful face, the way you talk. Everything about you. It made me fall for you over and over.” mahaba niyang sabi. I can see his sincerity through his tone and gaze.

Meanwhile, here I am standing right in front of him, indeed surprised but dumbfounded. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, ayokong masaktan si Damien sa kung ano masasabi ko.

“Yvonne, I want you to know that you are worthy of me. If only you knew how much I prayed God that one day you would be mine. Yvonne Elora Caviño, can I court you?” he gives me a sweet smile and persuasive looks.

“Sagutin mo na ng yes, Girl!”

“ ‘Wag ka nang patumpik-tumpik pa teh, i-go mo na!”

“Sana all!!!!”

‘Yan ang mga sinasabi ng ibang kababaihan, ang iba naman ay nagsihiyawan at hindi na makapaghintay sa sagot ko.

Everything's became slow-mo, feeling ko nasa isang contest ako kung saan napakaraming tao ang nakapalibot, kinakabahan at hindi sigurado sa isasagot.

And then, suddenly. . .

I found myself grabbing Damien on the wrist towards the rooftop para kausapin ng mag-isa.

“Yvonne? What?” nagtatakang tanong ni Damien habang naglalakad kami patungong rooftop.

Hindi ko siya sinagot, nagpatuloy lamang ako sa paglalakad na hawak-hawak siya.

“Damien.” kalmado kong tuno. Nandito na kami ngayon sa rooftop where everything seems so quiet.

“Yvonne? Hindi mo ba nagustohan?” may pagka-slang niyang tanong, bakas sa kaniyang mukha at tuno ang pag-aalala.

“No. Walang problema du‘n actually.” tiningnan ko siya ng diretsahan sa mga mata.

“Then what?” medyo may kalakasang wika niya.

“I-it‘s just. . .I-I‘m not uhmm, ready yet.” nauutal kong sagot at hindi siya matingnan ngayon ng diretsahan dahil sa nagugulohan kong isip.

Tiningnan niya ako ng may kalungkotan, hindi niya ako sinagot, yumuko lamang siya.

“I‘m sorry Damien, ‘di la‘ng ako ready.” malungkot kong sabi at inangat ang mukha niya upang tingnan sa mata.

“No, Yvonne. I know there‘s must be an another reason, the real one.” kinawala niya ang kaniyang mukha mula sa pagkakahawak ko. Nadismaya siya sa‘kin at may luhang namumuo sa kaniyang mga mata.

Hindi ako umimik, tumingin na lamang ako sa ibang direksiyon, nagui-guilty ako. I don‘t want to hurt him. But I have no choice.

“Tell me Yvonne, tell me it is because you liked him!” tears of him rolled down his cheeks.

Hindi ko siya sinagot at yumuko na lamang ako habang nagsimulang magsitulo ang mga luha ko, nasasaktan ako para sa sarili ko, lalo na kay Damien dahil kaibigan ko siya, isang kaibigan na masasandalan ko. Hindi ko gustong makita siya na nasasaktan, pero heto ako ngayon, pinaiyak siya.

Napaupo siya sa wooden cube chair, at humagulhol nang nakayuko.

“Yvonne, ba‘t siya pa? Why can‘t be me?” inilipat niya ang kaniyang luhaang mata sa‘kin.

I sobbed as I stepped closer to him. I hold his wet cheeks.

“Damien, you‘ll always be the best boy friend I ever had. And, I love you!” umiiyak kong sabi ng malapitan sa kaniya nang may ngiti upang ipahiwatig na kahit hindi man kami para sa isa't-isa, ay importante at katuwang ko naman siya sa bawat paglalakbay ng buhay ko.

“But, I-I. . .” hindi ko kayang mabanggit ang mga katagang ‘liked someone else’ sa kaniya kaya yumuko na lamang ako ulit.

“You like Raizen. I knew. I shouldn‘t let myself court you because I knew in the first place, that you‘re already falling to him. But I let my heart. . .” he said.

“Pwedeng ako na la‘ng, please?” he hold my cheek with his hand.

“Just let me court you, Yvonne.” dagdag pa ni Damien. He‘s looking so desperate in teary eyes.

“B-but. . .” he touched my lips using his fingers.

"Just let me. . .” sabay punas ng mga luha ko gamit ang kaniyang hinlalaki.

Pilit na tumango na lamang ako habang umiiyak na tiningnan siya. He's such a genuine person, he doesn‘t deserve someone like me, at mas lalong hindi niya deserve ang magmakaawa, he deserves much better!

Yinakap ako ni Damien na balot ngayon sa kasiyahan, pero randam at alam kong hindi la'ng kasiyahan ang nakapaloob sa kaniya, dahil nasasaktan siya, sa katotohanang hindi niya kayang bagohin. Gayunpama'y, pinili niya paring panindigan ang nararamdaman niya sa'kin. He chooses me as who he loves, as who he fights for.

“Thank you.” he whispered.