Berdel Kanunu

3. Uçurum Dibi

Buraya kadar hiç gelmemeliydim ya da gerekeni yapmalıydım.

Karşımda ondan alacağım her şeyi vermeye hazır, beklentiyle bakan kadına bunu borçluydum.

İçimde daha bu kararı verdiğim anda bile pişmanlık vardı ama davranışlarım aklımın kontrolünden çıkalı çok oluyordu.

Hemen yarın aramızda nikah kıyacak, onu bu zor durumdan kurtaracağım diyerek zaten cılız çıkan vicdanımın sesini hepten bastırdım.

Düğünümüzden sonra isteyecekleri çarşafa da bir kılıf bulurdum nasıl olsa. Üzerindeki lekenin nereden geldiğini de soracak değillerdi ya.

Yaşadığımız bölgede bir kız için hayatı ile eş değerdi o leke. Aşkımız için yaptığı şu fedakarlıktan sonra ona karşı iki kat daha sorumluluk sahibi hissediyordum.

Hala harekete geçmediğimde daha fazla sabrı kalmayan sevgilim tırnaklarını sırtıma geçirip beni kendine çekti.

Kanımda dolanan zapt edilemez arzu birbirimize değdiğimiz an öldürücü bir hal almıştı.

Kulağıma uzanıp “hadi sevgilim, beraber yanalım” dediğinde göz göre göre ateşe attım kendimi.

Herkesin olduğu kadar benim de kulaktan dolma beklentilerim vardı.

Mesela s.tiğim kadının önce biraz canının yanması gerekiyordu. Öyle kolayca ilerlemek beklediğim bir şey değildi.

Önüme hiç bir engel çıkmadığında bu iyi bir şey mi bilemedim.

Yüzüğü verdiğim andan hatta sofraya oturduğumuzdan beri sadece bir et yığınına dönüşen beynim sahalardan tümden çekilmiş, yerini kontrol edilemez bir hayvana bırakmıştı.

İlk anda girdiğim günahın ağırlığını göz ardı edemedikçe üzerime çöken tutukluk tamamen kaybolduğunda gerisi yokuş aşağı yuvarlanmak gibi geldi.

Kaç uçurumdan düştük beraber sayısını unuttum.