...ความเงียบครอบคลุมเราสองคน
หลังจากที่เขาเอ่ยออกมาเช่นนั้น พลันร่างกายสั่นไหวรุนแรงจนไม่อาจควบคุมได้ ใบหน้าของฉันร้อนวาบ...รู้สึกได้ถึงบางอย่างจากสิ่งที่เขาพูดออกมา
โฮคิค่อยๆ ผละตัวเองออกห่างฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหล่าซึ่งตอนนี้ไม่ได้มองฉันแล้ว ในสมองเกิดความสงสัยขึ้นมา ทว่าในความสงสัยนั่นกลับทำให้ฉันยิ้มออกได้ ไม่รู้ว่าทำไม...
“ทำไมฉันปกป้องคนอื่นไม่ได้ล่ะ” ฉันถามเขา ไม่รู้อะไรดลใจให้ถามออกไปทั้งๆ ที่มันเสี่ยงเพิ่มความรำคาญที่เขามีต่อฉันมากแท้ๆ แต่ฉันอยากรู้จริงๆ นี่นา...ทำไมเขาถึงไม่ชอบให้ฉันปกป้องคนอื่น มันเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นฉันจะปกป้องโฮคิทำไมล่ะ จริงไหม?
“...” โฮคิตวัดดวงตาคู่คมมองฉัน เขาไม่ตอบ เลือกที่จะลงมาจากรั้วเหล็กแล้วเดินลงบันไดเข้าไปในที่พัก ฉันมองตามแผ่นหลังของเขาจนลับตา โฮคิน่ะ... เขาจะรู้ตัวไหมว่าคำพูดแบบนั้นมันทำให้ฉันคิดไปเอง
หลายวันผ่านไป
วัน
