ตรวนรักวิวาห์ร้าว 06
1780 Words
กอบัวใช้เวลาส่วนมากไปกับการนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านเพราะเขาอยากให้เธอพักผ่อนสักเดือนแล้วค่อยเข้าบริษัท โดยให้เหตุผลว่าหลังจากก้าวเข้าสู่ช่วงชีวิตวัยทำงานแล้ว กิจวัตรประจำวันของเธอจะต่างออกไป ไม่มีเวลามานั่งเล่นหรือออกไปซื้อของตามใจตัวเองได้อีก
หากวันใดเผลอพูดคำว่าเบื่อ กอบัวก็จะเห็นลุงสมควรยืนยิ้มรออยู่หน้าบ้าน พร้อมกับแจ้งว่าคุณเอื้อขับรถไปทำงานเองแล้ว หากคุณกอบัวอยากไปไหนจะได้ไม่ลำบากนั่งแท็กซี่
วันนี้เองก็เช่นกัน...
“ว่าไงดา อือ ใกล้จะถึงแล้วแหละ อีกราวๆ สิบนาที...ไม่เป็นไร บัวรอได้” ญาดาพัชร์บอกว่าติดธุระและคงมาช้าราวครึ่งชั่วโมง ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้โกรธอะไร ดีเสียอีกที่จะได้เลือกซื้อส่วนตัวตามลำพัง
หลังจากถามฝ่ายประชาสัมพันธ์ เธอก็ได้ข้อมูลว่าของที่ต้องการอยู่ชั้นไหน จึงรีบขึ้นไปเลือกก่อนที่เพื่อนสาวอย่างญาดาพัชร์จะมาถึง
“แบบไหนดีนะ” กอบัวกวาดตามองรอบแผนกชุดชั้นในสตรี พบชุดนอนหลากหลายสีสัน มีทั้งผ้าซาตินและลูกไม้สวยงาม แถมยังวาบหวิวจนเธอลำบากใจ
เขาบอกว่าถ้าไม่ใส่มาอวด คืนนี้จะไม่ทำแค่กอดและจูบ ส่วนจะทำอะไรบ้าง กอบัวยังไม่กล้าคิดต่อ ได้แต่เดินดูไปเรื่อยๆ ว่าควรเลือกซื้อชุดนอนตัวไหนที่ไม่ดูเรียบร้อยหรือโป๊มากจนเกินไป
ทว่ายังไม่ทันได้เลือก ข้อความจากแอปพลิเคชันไลน์ก็เด้งเข้ามาเสียก่อน
Athikun: เลือกชุดสวยๆ ได้หรือยัง
Korbua: ยังค่ะ บัวเลือกไม่ถูก
Athikun: ประชุมน่าเบื่อ เดี๋ยวฉันเลยช่วยหานะ
Athikun: >>รูปภาพ>รูปภาพ>รูปภาพ>รูปภาพ>สติกเกอร์ ร้องไห้‘ฉันชอบสีขาว สีนู้ดก็ได้ บัวใส่คงสวยมาก’
‘แต่บัวอายนะคะ’
‘แต่ฉันชอบ ยิ่งเธอใส่ ฉันยิ่งชอบ’
รู้ตัวอีกทีกอบัวก็รูดบัตรสำรองที่เขาให้ไว้ เลือกซื้อชุดนอนเซ็กซี่ตามใจทุกอย่าง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าใส่แล้วอาจจะไม่รอด
อธิคุณบอกว่าจะทำแค่กอดและจูบ แต่มือของเขาไม่เคยอยู่นิ่ง หลายครั้งที่เธอรู้สึกตัวตื่น หากมือไม่วางบนสะโพกก็มักเคล้นคลึงหน้าอกของเธอเบาๆ
เขาทำให้เธอปรารถนาแทบคลั่ง… โดยใช้เวลาทั้งหมดเพียงแค่เจ็ดวันเท่านั้น
“ขอบคุณค่ะ” กอบัวยิ้มให้กับพนักงานอย่างน่ารัก แต่ยังไม่ทันออกจากร้าน เพื่อนสนิทของเธอก็วิ่งปราดเข้ามาหาเสียก่อน
“อื้อฮือ บัวซื้อของแพงเป็นกับเขาด้วย ไปถูกลอตเตอรีที่ไหนมา บอกเลขเด็ดดามาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“เปล่าสักหน่อย เราไปหาอะไรกินกันเถอะ บัวอยู่ต่อได้อีกแค่สองชั่วโมงก็ต้องกลับแล้ว” กอบัวอยากกลับไปซักชุดนอนใหม่ให้หอมๆ เวลาเขากอดจะได้ชมให้เธอชื่นใจ
“ใจลอยอีกแล้วนะบัว มีเรื่องอะไรไม่บอกเพื่อนหรือเปล่า” ญาดาพัชร์ทักเพื่อนสนิท หลังจากนั่งลงบนเก้าอี้ในคาเฟ่สไตล์อังกฤษ ก่อนสั่งชาเอิร์ลเกรย์ เค้กเรดเวลเวท และขนมหวานขนมอีกสองอย่าง
“เปล่าซะหน่อย” โชคร้ายที่กอบัวโกหกไม่เก่ง
“นั่นไง! หลบตาเพื่อน บัวเอาถุงเสื้อผ้ามาดูเลยนะ ไม่งั้นดาไม่ยอมจริงๆ ด้วย” ญาดาพัชร์ไม่ทำแค่พูด เธอหยิบเอาถุงกระดาษมาเปิดดูและพบว่าในนั้นมีชุดนอนเซ็กซี่ที่แม้แต่สาวเปรี้ยวอย่างเธอต้องรู้สึกอาย
“บัว… อย่าบอกนะว่าเธอเป็นเด็กเสี่ย”
“บ้าเหรอ เฮ้อ บัวบอกก็ได้ แต่ห้ามบอกใครต่อนะ คือว่าบัวแต่งงานกับคุณเอื้อแล้ว”
“ว่าไงนะ! คุณเอื้อคนนั้นน่ะเหรอ!”
“อืม แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ”
กอบัวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองสัปดาห์ก่อนให้เพื่อนสนิทฟังอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เธอถูกพี่สาวต่างมารดาอย่างรสรินทร์ทำร้ายร่างกาย และบังคับให้ถอดเสื้อผ้า หากไม่ทำตามคำสั่งก็จะทำร้ายร่างกายตัวเอง
แม้รสรินทร์จะกล่าวออกมาอย่างชัดเจนว่าเธอรักคนอื่น และอธิคุณก็ยืนยันหนักแน่นว่าจะไม่มีวันกลับไปหาเจ้าสาวที่หนีงานแต่ง แต่กอบัวก็ยังไม่เชื่อใจอยู่ดี
“ดาว่าไม่ต้องสงสัยแล้วแหละ ที่คุณเอื้อสุดที่รักบอกว่ารอให้บัวโตก่อน… ตอนนี้บัวของคุณเอื้อก็โตแล้ว โตทุกส่วนเลย”
“ทะลึ่งนะดา!” กอบัวดุเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
“จริงๆ นะ แล้วเรื่องยัยแม่มดรสรินทร์ก็ไม่ต้องสงสัยแล้วนะ วันก่อนดาเห็นกินข้าวอยู่กับหนุ่มหล่อหน้าตี๋ แต่ถ้าจำไม่ผิด คุณเอื้อของบัวหน้าไทยผิวเข้มไม่ใช่เหรอ ไหนๆ มีรูปไหม เอามาให้เราดูหน่อย”
กอบัวขัดใจเพื่อนไม่ได้ จึงยอมยื่นโทรศัพท์ให้เลื่อนดูภาพงานแต่งที่เขาส่งมาให้แต่โดยดี
“บัว ฉันว่าใช่แล้วแหละ”
“ใช่อะไร”
“ดูหน้าคุณเอื้อในภาพสิ ไม่ใช่แค่ชอบบัวแล้วนะ แบบนี้เขาเรียกว่ารัก มีอย่างที่ไหน ถูกเจ้าสาวตัวจริงเทแล้วยังยิ้มได้ขนาดนี้ หรือว่าเขายิ้มให้เธอแค่คนเดียวนะ”
“เลิกแกล้งได้แล้วดา เปลี่ยนเรื่องพูดเลยนะ ไม่งั้นบัวกลับบ้านจริงๆ ด้วย”
“อะ เปลี่ยนก็เปลี่ยน เรามาช่วยกันหาสถานที่จัดงานวันเกิดของดาต่อดีกว่า อย่างที่บอกแหละว่าอยากจัดพูลปาร์ตี้ขำๆ เพื่อนไม่เกินยี่สิบคน แต่บัวก็รู้แล้วนี่นาว่าที่บ้านไม่อนุญาต เพราะว่าเมากลับไปวันนั้นแหละ”
ญาดาพัชร์โทร. ถามโรงแรมเล็กๆ หลายโรงแรม แต่สุดท้ายก็สู้ราคาไม่ไหว เลยถามเพื่อนๆ ในกลุ่มดูว่าบ้านใครมีสระว่ายน้ำบ้าง หรือว่าจะเช่าพวกบ้านพักตากอากาศที่ต่างจังหวัดแล้วเธอขอตัวกลับก่อนดี
“จริงๆ บ้านนายต่อภพก็ได้อยู่นะ เห็นว่าคุยกับคุณพ่อคุณแม่เรียบร้อยแล้วด้วย แต่ฉันไม่ค่อยชอบมัน คราวก่อนเที่ยวด้วยกัน เมาแล้วมือไวเป็นบ้า…”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะบทสนทนาของสองสาว ปกติแล้วกอบัวมักจะตั้งสั่นเอาไว้เสมอ แต่หลายวันก่อนเขาทักมาตอนเธองีบหลับในห้องหนังสือช่วงบ่าย จึงรีบขับรถกลับบ้านมาหาแทบไม่ทัน
เธอขอโทษเพราะรู้สึกผิด แต่ก็ไม่ลืมถามกลับว่าทำไมถึงไม่ติดต่อแม่บ้าน และเขาก็ให้คำตอบว่าแค่หาข้ออ้างหนีงานมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ
กอบัวจึงไม่กล้าตั้งสั่นอีก…
“ใครโทร. มาน่ะ คุณเอื้อหรือเปล่า”
“อืม เดี๋ยวรอให้ดับไปก่อนแล้วเราค่อยไลน์หา ไม่อยากตัดสายน่ะ” กอบัวแคร์เขาเสมอ ตั้งแต่วันแรกที่เจอจนตอนนี้ ไม่มีวันไหนที่ตัดใจจากผู้ใหญ่ใจดีได้เลย
“รับเถอะ เดี๋ยวโกรธขึ้นมาแล้วจับเมียปล้ำนี่เรื่องใหญ่เลยนะ หรือว่าปล้ำไปแล้ว ใหญ่ไหม! แซ่บไหม!”
“พอแล้วดา ไม่ต้องพูดแล้วนะ” กอบัวปรามเพื่อนเบาๆ เพราะกลัวคนในร้านจะได้ยิน
“ค่ะ คุณเอื้อ ขอโทษนะคะที่รับสายช้า คือบัวอยู่กับเพื่อนน่ะค่ะ… เพื่อนผู้หญิงค่ะ ชื่อดา… บัวไม่ได้โกหกนะคะ”
“เอาโทรศัพท์มานี่ ดาคุยเอง!” ญาดาพัชร์เห็นเพื่อนทำท่าไม่มั่นใจก็ยอมเสียมารยาท คว้าโทรศัพท์เอามาคุยเอง
“สวัสดีค่ะคุณเอื้อ น้องดานะคะ… ใช่ค่ะ น้องดาเพื่อนสนิทที่สุดของบัวค่ะ คือว่าเรากำลังปรึกษาเรื่องจัดงานปาร์ตี้วันเกิดของดานิดหน่อย แล้วยังหาสถานที่ไม่ได้… ใช่ค่ะ คุณแม่โกรธ ไม่อนุญาต… จริงเหรอคะ! ขอบคุณมากนะคะ ไม่รบกวนแล้วค่ะ เดี๋ยวดาปล่อยบัวกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ขอบคุณมากค่า”
กอบัวรับโทรศัพท์คืนมาอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าปลายสายพูดอะไร เพื่อนสนิทของเธอถึงได้ดีใจจนยิ้มไม่หุบแบบนี้
“บัว เธอรีบกลับบ้านไปรวบหัวรวบหางสามีด่วนเลยนะ เพราะถ้ายังชักช้า ญาดาพัชร์คนนี้นี่แหละจะตามไปแย่งถึงที่บ้านเอง อ๊าย คุณเอื้อสุดที่รัก แค่ได้ยินเสียงก็ใจละลายแล้ว” ญาดาพัชร์ไม่ใช่คนเดียวที่พ่ายแพ้ให้กับเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง กอบัวเองก็เช่นกัน
เธอชอบเขาตั้งแต่แรกพบหน้า ทั้งๆ ที่ไม่เคยมองใครมาก่อน รอยยิ้มอบอุ่นและสายตาที่จ้องมองมาทำให้ลืมเรื่องทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นอายุที่ห่างกันเกือบสิบสี่ปี ความเหมาะสม หรือเรื่องที่บิดาตั้งใจจับคู่เขาให้กับพี่สาวต่างมารดาอย่างรสรินทร์
กอบัวลืมไปหมดจนกระทั่งถูกปฏิเสธ สติที่มีอยู่น้อยนิดก็พลันแจ่มใส ไม่ก้าวข้ามเส้นความสัมพันธ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริงให้เขาต้องรำคาญใจ
แต่ตอนนี้มันเป็นความจริงแล้วนี่นา…
- Writer
