ตรวนรักวิวาห์ร้าว

ตรวนรักวิวาห์ร้าว 07

กว่าจะปลีกตัวจากเพื่อนสนิทได้กอบัวก็แทบหูชา เธอต้องทนฟังกลเม็ดเคล็ดลับเอาใจสามีรุ่นใหญ่อยู่เกือบครึ่งชั่วโมง จนต้องหาจังหวะแทรกถามกลับคนที่กำลังให้คำแนะนำว่าเคยมีประสบการณ์จริงหรือเปล่า เจ้าตัวถึงได้ยอมเงียบและปล่อยเธอไป

‘อย่าลืมนะ รวบหัวรวบหางเลย แต่งกันแล้วไม่ผิดหรอก แถมคุณเอื้อเขาก็เอ็นดูบัวจะตาย’

‘แค่เอ็นดู ไม่ได้รักนี่นา’

‘บัว เธอนิสัยน่ารักแถมสวยอย่างกับนางงาม ออดอ้อนเพิ่มอีกนิดเดียว ยอมดูเอ็นเขาอีกนิด คุณเอื้อก็ไปไหนไม่รอดแล้ว แล้วพวกชุดที่ซื้อมาน่ะ ใส่มันเข้าไป รับรองไม่เกินเดือน คุณเอื้อจะต้องพูดว่าเมียจ๋าน่ารักที่สุด รักเมียจ๋าที่สุด ญาดาพัชร์ฟันธงค่ะ!’

ตลอดทางกลับบ้านกอบัวนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดี จนลุงสมควรอดทักไม่ได้ พอถึงบ้านเธอก็เปลี่ยนเป็นเขินอายยามกระซิบบอกคุณแม่บ้านว่าต้องการซักผ้าด้วยตัวเอง

แน่นอนว่าถูกปฏิเสธ แถมได้รับคำตอบที่ทำให้อายหนักเสียยิ่งกว่าเดิม

‘ไม่ต้องอายหรอกค่ะ แต่งงานแล้วมีอะไรที่จะทำให้ชีวิตคู่มีความสุขก็งัดออกมาใช้เถอะค่ะ คุณเอื้อจะได้รักคุณมากๆ แต่อย่าลืมมีน้องเร็วๆ นะคะ คุณท่านทั้งสองที่ฮ่องกงเขาอยากเลี้ยงหลานน่ะค่ะ’

ป้าจวบให้คำแนะนำอีกมากมาย เพราะอยากให้เจ้านายทั้งสองครองคู่ยืนยาว โดยไม่ลืมเน้นเรื่องความไว้เนื้อเชื่อใจและถนอมความรู้สึกของกันและกันให้ดี

กอบัวได้ยินดังนั้นก็รู้สึกกังวล เรื่องถนอมความรู้สึกเธอทำได้ดีอยู่แล้ว แต่เรื่องความไว้ใจ…

“เธอจะบ้าเหรอบัว คุณเอื้อไม่มีทางนิสัยเหมือนผู้ชายคนนั้นหรอก แล้วเธอก็ไม่ใช่แม่ที่จะมาใจอ่อน”

เธอปลอบตัวเอง กลัวเหลือเกินว่าสุดท้ายจะต้องลงเอยแบบมารดา ที่ในวาระสุดท้ายของชีวิตก็ยังใจอ่อนและอภัยให้กับอดีตคนเคยรัก เขาทำถึงขนาดนั้นแล้วทำไมยังไม่เกลียดชัง

ไม่มีทาง… คุณเอื้อไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น

กอบัวกล่าวขอบคุณป้าจวบที่นำชุดนอนมาคืนให้ ก่อนลงไปรับประทานอาหารโดยไม่รอเจ้าของบ้าน เขาบอกชัดเจนว่าหากเลยเวลาแล้วก็ไม่ต้องรอ เพราะหลายครั้งงานที่บริษัทคาดเดาไม่ได้ อาจกลับบ้านดึกหรือถ้าเหนื่อยก็คงค้างที่บริษัทไปเลย

กอบัวปรับตัวเก่ง รออยู่แค่วันเดียวก็เข้าใจแล้วว่าควรทำอย่างไร ยิ่งวันศุกร์ด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องรอ พอถึงเวลาสองทุ่มเธอก็รีบอาบน้ำ สวมชุดนอนที่เขาชอบ นอนอ่านหนังสือรออยู่บนเตียงจนกระทั่งเผลอหลับ

อยู่ที่บ้านหลังนี้เธอไม่ต้องกลัว เพราะไม่ว่าจะดึกแค่ไหนก็ยังมีคนห่วงใยและกลับมาดูแลกัน

อธิคุณหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นว่าเจ้าของร่างบางนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนโตอย่างสบายใจ ริมฝีปากที่เขาแต้มจูบอยู่บ่อยๆ เผยอออกเล็กน้อยอย่างน่ารัก ไม่ได้ดูระแวดระวังเหมือนวันแรกที่เขาบังคับเธอให้มานอนด้วยแล้ว

เขาอยากเข้าไปนอนกอดเธอ แต่สุดท้ายก็ต้องจำใจต้องอาบน้ำให้เรียบร้อยเสียก่อน ความจริงตั้งแต่แต่งงานมาเขาก็ไม่เคยกลับบ้านดึกเกือบตีหนึ่งแบบนี้ แต่พอได้ยินว่าเพื่อนสนิทของเธอต้องการจัดงานวันเกิดในวันศุกร์หน้า อธิคุณจึงเสนอให้ใช้สระว่ายน้ำหลังบ้าน และขอนัดพบลูกค้าล่วงหน้าหนึ่งสัปดาห์อย่างกะทันหัน เคลียร์งานให้เหลือแค่การประชุมในช่วงเช้าวันศุกร์ เพื่อที่ช่วงบ่ายเขาจะได้กลับบ้านมาดูแลเธอ

ความจริงกอบัวขออนุญาตไปปาร์ตี้วันเกิดของเพื่อนไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่างานจัดที่ไหน เพราะคราวก่อนที่ไปเที่ยวคลับ ญาดาพัชร์ดื่มแทนเธอจนเมา คุณพ่อคุณแม่เลยลงโทษด้วยการไม่ให้จัดปาร์ตี้ริมสระที่บ้านและบังคับให้กลับก่อนหกโมงเย็นของทุกวัน

พอญาดาพัชร์เล่าออกมาแบบนั้น เขาจึงเสนอตัวให้ความช่วยเหลือทันที ไม่ใช่ว่ามีน้ำใจ แต่แค่ไม่อยากให้ภรรยาอยู่ห่างจากสายตา

“หลับเป็นเด็ก… น่ารัก”

อธิคุณมองสาวสวยบนเตียงที่โผล่มาแค่คออย่างนึกเอ็นดู ก่อนหันกลับไปเช็ดผมให้แห้งหลังจากอาบน้ำ เพื่อจะได้เข้าไปนอนกอดเจ้าของร่างนุ่มนิ่มเสียที

“คุณเอื้อ…”

“ฉันขอโทษนะที่เสียงดังจนทำเธอตื่น”

“บัวเพิ่งจะหลับค่ะ บัวรอคุณ”

“ทีหลังง่วงก็นอน ไม่ต้องรอนะ”

อธิคุณเห็นว่าอีกฝ่ายตื่นแล้วจึงตั้งใจว่าหยิบเอาไดร์มาเป่าผม แต่กลับไม่ทันคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นมาทำหน้าที่ดูแลเขาอย่างคล่องแคล่ว

“บัวทำให้นะคะ” เธอกดไหล่เขาให้นั่งบนเก้าอี้ ก่อนเช็ดผมให้อย่างเบามือ

“อยากให้เธอทำอย่างอื่นมากกว่า” แม้ห้องจะมีแสงสว่างจากโคมไฟแค่นิดเดียว แต่อธิคุณก็รู้ดีว่าภรรยาสาวของเขากำลังหน้าแดง

“คุณเอื้อคะ ที่จริงคืนนี้บัวว่าจะตามใจคุณเอื้อแล้ว แต่สุดท้ายบัว… บัวยังไม่พร้อมจริงๆ ค่ะ” เธอพ่นลมหายใจยืดยาว บอกความในใจให้อธิคุณได้รับฟัง

“ไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร ความจริงฉันก็ไม่อยากรอ แต่เธอน่ารักจนฉันไม่อยากบังคับ” อธิคุณหันไปยิ้มให้กำลังใจสาวน้อย แต่กลับต้องตาลุกวาวเมื่อเห็นว่าเธอสวมอะไรอยู่บนเรือนร่างที่เขาอยากขย้ำแทบทุกนาที

“กอบัว… เธอซื้อชุดพวกนี้จริงๆ เหรอ” อธิคุณรู้ว่าเธอขี้อาย ไม่ชอบแต่งตัวอวดเรือนร่าง จึงหยอกเล่นว่าอยากให้ใส่ชุดพวกนี้ ไม่อย่างนั้นจะจับแก้ผ้า นึกไม่ถึงว่าเธอจะทำตามใจเขาจริงๆ

เห็นทีคืนนี้คงปล่อยผ่านไม่ได้แล้ว