Missing Home

Kabanata Bente Nueve

THE huge black snake was towering them. It huge fang would definitely kill them in just one bite. It eyes glared at them with rage, she notice that only its left eye follows their movement. And its right eye was white. Never in her life she saw as huge as the snake in front of them. She knew some snakes could grow fifteen feet or more, but what is in front of them is more than that! It's fangs was bigger than a tree.

It's skin was as black as coal, it's tail could also kill them in one hit. The snake suddenly moved it's tail and tries to hit them.

"s**t!" she uttered in fear when she was almost hit. However her body hit the cave wall, she winced in pain as she tries to move.

The snake continues to hit them, they tried to moved as fast as they can. She was catching her breath as she pulled her sword. There's no time for her to be amazed of what her eyes had seen, wala siyang panahon para purihin ang ganda ng ahas dahil baka sa oras na tumunganga siya ay mahampas siya nito ng malakas.

"Paano natin to matatakasan?!" Kremor asked and held his sword.

"Kailangan natin makuha ang atensyon niya at ang iba sa atin ay mauunang tumakas!" the Prince emotion shifted, his stares became intense.

"Hindi maari!" Princess Daiana opposed. "Kailangan nating makalabas lahat, alam ko ang iniisip mo Vard. Hindi ka maaaring maging pain!"

"Ano ang gusto mo? Sila ang ipain ko? Wala tayong oras pa para magtalo—"

Prince Vard immediately pulled Princess Daiana as the snake tries to attacked her.

"Walang maiiwan, Kamahalan. Kailanhan nating makalabas rito ng sabay, magkasabay tayong pumasok rito at magkasabay rin tayong lalabas."

Trevian said and moved as swift as the wind, he tries to attack the snake body with his sword. But before he could reach the snake, inihampas ng ahas nang malakas ang ulo nito. Kamuntikan na nitong makagat si Trevian. Mizchell on the other hand, tries to attack the snake with his bow. But the snake didn't even budge!

Nagkatinginan silang lahat.

"Sabay-sabay tayong aatake," the Prince mouthed. He waved his hand as a sign of go signal.

Sabay-sabay silang tumakbo, kung saan-saan inihahampas ng ahas ang kanyang buntot. But it didn't scare them, they were all determined to leave the damn cave whatever it takes. The swords and arrows hit the snakes body at the same time, the snaked winced in pain, ngunit inihampas nang malakas ng ahas ang kanyang buntot upang tumilapon silang lahat. But what caught her attention was the left eye of the snake it has a scar above.

"Teka!" she screamed as she gets up. "Bulag ang isa niyang mata, kailangan natin ng luha ng bulag na mata ng ahas!"

Lahat sila ay napagtantong maswerte na nakaengkwentro nila ang dambuhalang ahas. Ito na mismo ang lumapit sa kanila. The tears of a blind snake is one of their mission!

"Paano natin mapapaiyak ang ahas?!" sigaw ni Mizchell habang patuloy na pinapakawalan ang mga palaso.

She glanced at Princess Daiana who was holding her bow. The same as Mizchell her eyes were filled with passion and fire, may ibubuga rin pala ang Prinsesa. Hindi puro reklamo lang.

The snaked hissed, walang awang pinaghahampas nito ang buntot niya. It was mad like hell, kitang-kita sa mata nito ang galit at poot. Habang si Trevian at Kremor at patuloy sa pag-atake, silang apat na natitira ay nasa gilid. Mizchell and Princess Daiana continued throwing their arrows.

"Sa anong paraan ba mapapaiyak ang ahas?" she asked.

"Iyan ang hindi ko alam, hindi pa kami naka-engkwentro ng ganito. Kaya nga ang luha ng ahas ay napakahirap at napakamahal na gamot. Tanging mayayamang tao at mga Maharlika lang ang nakakabili ng ganyan." It was Mizchell, who answered.

"Huwag niyong patamaan ang mata niya. Dahil iyan ang magiging sagot sa misyon natin," the Prince reminded them.

"Paubos na ang mga palaso ko, Vard. Hanggang kailan ba natin to patatamaan? Mukhang hindi naman tumatalab sa kanya," reklamo ng Prinsesa habang patuloy na pinapakawalan ang mga palaso niya.

"Kailangan natin siya mapatumba, kung pahihintulutan ng mga diwata na pilitin natin ang ahas—"

Trevian screamed which caught their attention, tumilapon ito nang sobrang lakas.

"Trevian!" they all screamed in horror. The snake continued attacking them, she look straight at the snakes eyes and saw a flicker of anger.

As she stare at its eyes, tila hinihigop siya nito. Hindi siya makagalaw kahit anong pili niyang ihakbang ang kanyang mga paa. She tried to scream but she couldn't open her mouth, she blinked and blinked but her body has its own mind. Kahit anong pilit niyang utusan ang sariling gumalaw ay hindi siya makagalaw.

"Missy!" they all screamed her name.

The next thing she knew she was enveloped by the snakes strong tails. The snake was ready to devour her and she was ready to die. She heard them screamed for her name in agony, while she was there completely frozen but ready to die.

The snake open its mouth widely, its fangs was ready to crush her body. Ilang beses bang magpa-flash back ang buhay niya sa araw na 'to?

But two arrows hit it's tongue, the snake wriggle and hissed in pain. Ngunit hindi pa rin siya binitawan nito, nang makabawi the snake stared at her, its eyes piercing through her soul. Inilapit siya ng ahas sa mukha nito. She can see clearly scars on its face, nakaramdam siya nang takot!

"Mga lapastangang nilalang! Ang nga kagaya niyo ay dapat mamatay, kayo ay mas masahol pa sa mga kagaya naming halimaw! Hinding-hindi ako maaawa sa mga nakadidiring mga mata niyo!"

"Tirahin niyo ang mata niya, patamaan niyo ng pana!" Prince Vard screamed.

"Pero ang misyon natin!" Princess Daiana opposed!

"Gawin mo!" sigaw ni Trevian.

"Huwag!" malakas na sigaw niya.

"Ang dapat sa inyong mga tao ay mamatay! Dahil kayo ay mga tuso at sakim! Gahaman sa kapangyarihan! Hanggang dito ba naman ay susundan niyo 'ko!"

"Hindi! Nagkakamali ka! Hindi ka namin nais saktan," she said and stared right through its eye.

The huge snake blinked its eye.

"Paano?"

"Hindi namin sadyang gambalain ka!" sigaw niya ulit upang makuha ang atensyon nito.

ISANG magandang dilag ang bumihag sa kanyang atensyon. Mahaba at paalon-alon ang itim nitong buhok, ang kutis nitong malanyebe sa lambot at puti. Ang mapupula nitong labi na kumikibot tuwing naiinis ito. He had been adoring silently her beauty, he hid inside a cave. Ganito ang eksina niya sa araw-araw, ang hangaan at pagmasdan ang gandang taglay ng isanv mayuming dalaga. Tuwing naliligo ito sa talon, ay minamatyagan niya ang bawat galaw nito. Ang tunog ng halakhak nito ay nakahahalina.

Kung sana naging tao lang siya ay paniguradong gagawa siya ng paraan para mapa-ibig ito. Ngunit isa siyang halimaw, na nakakubli sa kadiliman. Walang magnanais na lumapit dahil sa angkin niya itsura. Mabuti sana kung kagaya siya ng ibang nilalang na maliliit.

Isang araw ay humahangos ang dalaga papasok sa kuweba, bago siya makaalis sa kweba ay nakita na siya nito. Her eyes widened in fear as she saw him, she was scared with his appearance that it fainted. But his heart sunk when he saw bruises all over her beautiful skin. May mga pasa at sugat ito, ang maputi nitong bisteda ay nabahiran ng dugo. He screamed in horror, he was too scared to lose the only beauty of his life.

He moved towards her, maingat niyang hinawakan ang dalaga gamit ang buntot niya. But the woman didn't even move, panicked started to evade his system.

A tear fell from his eyes, ang luha niya ay tumulo sa babaeng walang malay. A white light covered the woman's body and just a second her bruises and wounds went away. Sa sobrang tuwa ay gumalaw siya, it made the cave shake for a second.

The woman opened her eyes.

Fear was written all over her face, she wriggled and screamed in fear.

"Tulong!" sigaw nito at nagumpisang umiyak.

Sa kaba ay maingat niyang inilapag ang dalaga, he isn't going to hurt her. Umiling diya upang maintindihan ng dalaga. Ngunit sumigaw pa rin ito.

Wala siyang nagawa kundi mapaiyak dahil hindi niya maiparating ang nais niyang sabihin. Kailan man ay hindi siya nagnais na makapanakit ng tao o pumatay, dahil ang turo ng mga diwata ay maging mabait, mapagkumbaba at mapagmahal alin mang uri ng hayop o tao.

"Hindi mo 'ko sasaktan?" the beautiful woman asked.

Umiling siya bilang sagot.

Tinignan ng babae ang kanyang katawa, only to see the bruises and wounds are gone.

"Paano?" naguguluhan nitong tanong. Nagpalipat-lipat ang tingin nito sa kanya at sa mga braso nito. "Paanong nawala ang mga pasa at sugat na natamo ko?"

Kung sana ay naririnig siya nito.

"Napagaling ka ng aking luha," ani niya kahit pa hindi siya nito naririnig.

"Nakakapagsalita ka?" gulat na bulaslas ng dalaga, natuptop pa nito ang bibig sa gulat.

"Naririnig mo 'ko? Paano?"

Umiling-iling ang babae, "'Di yata't nababaliw na 'ko!"

"Sa wakas naririnig mo 'ko, Binibini! Nais ko lamang makipagkaibigan sa 'yo. Wala akong balak na saktan ka o kung anuman."

"Naririnig talaga kita!" bulaslas ng dalaga.

Namilog ang kulay kahel nitong mga mata ay namumula ang magkabilang pisingi.

"Nais ko lamang na maging kaibigan mo, ako si Markon ahas na nagmula sa Simorfous. Ang iyong mukha ay nakakahalina sa ganda."

"Sigurado ka bang hindi ako nababaliw?"

Umiling siya bago tumugon. "Hindi ka nababaliw, naririnig mo talaga akong tunay!"

"Hindi mo naman ako sasaktan at kakainin hindi ba?" inosenting tanong nito.

"Hindi, pangako iyan! Pinalaki akong prutas at gulay lamang ang kinakain. Hindi ko nanaising mabahiran ng dugo ng ibang nilalang."

She smiled, showing her perfect set of teeth. "Kung ganoon, ako si Amor. Salamat sa iyong tulong! Hindi ko aakalaing mabubuhay pa 'ko."

"Sino ba ang may gawa sa 'yo niyan?"

Malungkot itong ngumiti, "Ang aking tiyo at tiya. Dahil ayaw kong magpakasal. Pinipilit nila akong magpakasala taong hindi ko naman iniibig!"

"Bakit kailangan ipagpilitan ka sa taong hindi mo mahal?"

"Upang makatulong raw ako," malungkot nitong saad. "Maari bang dito muna ako?"

"Oo naman! Kung nanaiisin mong magtago sa iyong tiyahin ay bukas itong kuweba para sa 'yo, Binibini."

At iyon ang umpisa ng pag-ibig ng isang sagradong nilalang sa isang tao. Ang pag-ibig na hindi aakalaing uusbong.

"MARKON!" masiglang salubong sa kanya ni Amor.

May bitbit itong magandang bulaklak.

"Masaya ka 'ata ngayon, aking Amor!"

"Ikakasal na 'ko!" bakas sa mukha nito ang saya sa balitang dala nito, ngunit bakit siya ay pinagsakluban ng langit sa sakit?

"Kanino?"

"Sa isang mayamang aristokrato!" Ipinakita nito ang kamay na may singsing na diyamante.

"Masaya ako para sa 'yo," iyon lang ang tanging nasabi niya kahit sa loob loob niya ay masakit ang balitang iyon.

Ngunit ano ang magagawa niya? Isa lamang siyang sagradong hayop. Hindi siya tao upang ibigin rin nito pabalik.

"Kailan ang inyong kasal?

"Malapit na, siguro sa susunod na buwan. Ngunit may nais akong hilingin sa 'yo, Markon. Kung maaari lang naman."

"Ano ang iyong kahilingan aking Amor? Kung iyan ay magpapasaya sa 'yo ay nais kong ibigay," kahit sa loob loob niya ay masakit ang pangyayari.

"Nais kang makilala ni Balzar. Naikwento kasi kita sa kanya, na ikaw ay mabait at mapagmahal na nilalang. Ayaw niya ngang maniwala sa 'kin, kaya nais kong ipakilala ka sa kanya. Saka ikaw lang ang nag-iisa kong kaibigan," nakalabi pa nitong saad.

"Hindi ko alam kung maaari ko bang gawin iyan, dahil ipinagbabawal ang pagpapakita namin sa mga tao. Pero dahil sa akin ay iba ka kaya, ikaw lamang ang hinahayaan kong makalapit sa 'kin. Ngunit kung iyan ay ikatutuwa mo at makapagpapangiti sa 'yo, maaari kong gawin para sa 'yo. Ngunit hindi ko maipapangakong magiging kaibigan ko siya gaya mo."

"Salamat!" ani ni Amor at niyakap siya.

Kahit sa ganitong paraan nararamdaman niyang mahal siya nito. Hindi nga lang kagaya ng pagmamahal na meron siya para rito. His love for her is different that he will defy all odds, just to make her happy. Amor was his light, his warm in the coldness of the darkness. She was the guiding light he will always wants.

"MARKON!" Amor screamed as she enters the cave. It was like de javú, the first time he meet her. Running in a white dress filled with wounds and bruises all over her body.

Anger rose, "Sinong lapastangan ang gumawa sa 'yo niyan?!"

Amor cried and knelt in front of him. "Paumanhin, Markon! Hindi ko aakalaing ginagamit lang ako dahil nais ka nilang mapasakamay. Tumakbo ka at magpakalayo-layo, kailangan mong umalis dahil baka patayin ka nila!"

Galit, poot, pagkamuhi, at kung anu-anong negatibong bagay ang nasa sistema niya. Hindi para sa dalaga kundi para sa mga taong lumapastangan rito. Hindi naman nila kailangan saktan ang dalaga. Amor cried her heart out begging for him to live, but he will not leave with out her.

"Kailangan mo 'kong samahan. Para mailigtas kita!"

"Hindi maaari, kundi sasaktan nila ang aking tiyo at tiya! Umalis ka na Markon, parang awa mo na, ayaw kong mapahamak ka!" humahagulgol nitong saad.

That scene, Amor asking him to leave her was heartbreaking. He don't want her to be alone, he wants her to be safe. Inangat niya ang babae at masuyong tinignan.

"Mahal na mahal kita, Amor. Kaya nais kong sumama ka sa 'kin," he pleaded.

"Mahal kita dahil kaibigan kita at ayaw kitang mapahamak, Markon! Kaya utang na loob umalis—"

But before she coulf finished her sentence, an a arrow strucked to her back. A blood, gushed out from her mouth. And slowly, Amor lost consciousness.

"Hindi maaari! Mga lapastangan!" sigaw niya kahit alam naman niyang walang nakakarinig sa kanya.

Halos benteng lalaki ang nasa kweba, may bitbit na pana at palaso. Ang iba ay espada, his tears started to fall as he saw Amor lifeless on his grip. Kailan man ay hindi siya nagalit, dahil ang turo sa kanya ng mga diwata ay maging mabait. But there's no room for kindness right now, the only thing matter is that he wants to get even!

Pinag-aatake niya nag mga ito gamit ang buong lakas. Halos masira ang kweba dahil sa lakas ng bawat hampas niya, tumalipaon ang mga lalaki ngunit hindi pa rin huminto ang ilan sa pagpapakawala ng palaso. An arrow hit his eye, it made him even more angry. A man run towards him and throw his self. That man with beard, pierced his weapon through his left eye.

He screamed in agony and pain, losing his one eye and losing the love of his life.

With all the pain he had in his heart, he killed all men. No one survived, that they he became a monster he never thought he could be. He was a sweet and kind, sacred snake chosen by the Gods and Goddesses. But he had defy all things for the love of his life.

He lost his guiding light.

He lost the only thing that makes him happy.

He lost Amor Maravilez.

A beautiful, kind and loving woman who loved him like he was a real human being and not a monster.

He lost his one eye, and also he lost his will. He swore to never trust human, because human is evil in nature. He wasn't the monster, he was the victim.

"HINDI maaaring naririnig mo 'ko!"

"Huwag niyo siyang sasaktan!" sigaw niya.

Her eyes pooled with tears, hindi niya alam kung paano niya nakita ang mga pangyayaring iyon. It was too heart breaking, hindi niya mapigilang mapahagulgol. She saw how a sacred animal fell in love with a human being, he love her and willing to kill for anyone who hurts her.

"Naririnig kita," she said between her sobs. "Ako ay humihingi ng tawad sa iyong naranasan, sa kalapastangang ginawa sa babaeng mahal mo."

"Manahimik ka nilalang! Hindi na ko magpapaloko pa sa mga tao!"

"Hindi kita niloloko, alam kong pinatay si Amor. Nakita, nakita ko sa 'yong mga mata ang pangyayari!"

"Paano mo nalaman! Pinadala ka ba ng Diyos at Diyosa para parusahan ako? Ilang siglo na ang hinitay ko para sa kaparusahang iyan! Kahit patayin mo 'ko!"

"Hindi kita sasaktan," she caress it's tail which was wrapped around her body. "Hindi rin ako pinadala ng kung ano. Isa lang akong normal na tao, wala akong balak na parusahan ka dahil hindi ako Diyos para magbigay parusa. Ngunit maaaring ipinadala ako upang alisin ang galit at poot sa iyong dibdib."

The love she had seen was great, that it made her heart swell in pain. Para siyang dinala sa panahon kung saan masaya ang si Amor at ang sagradong nilalang, masaya sila sa piling ng iba nilang magkaibigan. Amor loved Markon, in a way he might not be expecting.

Seeing someone you love being killed is one of the most triggering scenario anyone could witness.

"Sa tingin ko ay hindi masaya si Amor na puno ng galit ay poot ang iyong puso Markon. Nanaisin niya makita kang masaya ay nakangiti, kaya kung ano man ang nagawa ng aking kalahi sa 'yo. Ay lubos akong humihingi ng tawad," halos hindi na siya makahinga sa pag-iyak.

She had never witnessed that kind of love. Sobrang napakasakit makita ang taong mahal mo na mamatay sa harapan mo at wala kang magawa. Ang mga tao ay may likas na kasamaan ay kabaitan sa puso, ngunit nasa tao na ang desisyon kung alin sa dalawa ang paiiralin. The people who killed Amor let evil ruled their system and beliefs.

And Markon let anger rule him, gone was the kind and loving sacred snake. He was one eyed snake who hate any human being.

"Mahal na mahal ka ni Amor, at paniguradong nalulungkot iyon. Kung nasaan man siya dahil ang iyong puso ay puno ng galit at lungkot," hinawakan niya ang buntot nito ay marahang hinimas.

The sacred snaked screamed in agony, tinakpan niya ang tinga sa sobrang lakas ng tunog na pinakawalan nito. Umuga ang kuweba sa lakas, he was screaming the pain he had been keeping for hundred of years.

Tears fell down from his eyes, she gasped when she saw his right eye glowed as the tears fell down. Unti-unting bumalik ang mata nito sa dating anyo.

A white light covered Markon as the shaking stops and the ear piercing sound.

At biglang nawala ang dambuhalang ahas, she fell down in the ground.

Natulala siya sa nangyari, her heart sunk when she realized that forgiveness was the only key for Markon to have his peace. Will she ever have her peace? Will she ever forgave her parents for breaking her heart?

"Missy!" nakaupo ang Prinsipe sa tabi niya. He was checking if she had any bruise or anything.

"Tagumpay ang misyon!" biglang sigaw ni Mizchell hawak-hawak ang garapon na may malinaw na tubig.

Ang tagumpay nila ay kapalit ng pagpapatawad ng sagradong nilalang.

Ang pag-ibig ang siyang daan para mahanap ni Markon ang kapatawaran