Missing Home

Kabanata Bente Siete

MINSAN sa buhay ng tao ang kadiliman ang siyang nagbibigay daan sa aral ng buhay patungo sa liwanag. Ngunit ang tanging aral na natutunan niya ngayon ay huwag maging tatanga-tanga. Eh, 'di sana wala siyang galos sa katawan mula sa pagkakahulog at hindi masakit ang katawan niya. Lahat sila ay bumaba sa parteng nahulog siya, ngayon ay may liwanag na nagmula sa garapon na may apoy.

The Prince was attending to her needs, nililinis nito ang galos na natamo niya. Hindi naman ganoon ka lala ang pinsala na natamo niya, it was still bearable.

"Sa susunod kasi, huwag kang tatanga-tanga. Kapag sinabi kong sa tabi lang kita, sa tabi lang kita. Hindi iyong panay dudot ka lalaking iyo—"

"Aray ha!" reklamo niya nang maramdamang napadiin nito ang pagkakahawak sa braso niyang may gasgas.

"Paumanhin," suneryoso ang mukha nito. "Uulitin ko, huwag kang lalayo sa 'kin. Tanda mo pa ba ang sinabi ko sa 'yo?"

Kumunot ang noo niya. "Alin ba dun? Sa dami ng sinabi mo wala akong matandaan. Aray!" piniktik siya ng Prinsipe sa noo. She glared at him, "Nakakarami ka na, ah!"

She almost snorted when he rolled his eyes. She wanted to laugh but she saw Princess Daiana glaring at her. Bumalik ang tingin niya sa Prinsipe na nakabusangot pa rin hanggang ngayon. Kunot ang noo nito at sa lubong ang makapal na kilay.

"Sinabihan na kita. Kung nasaan ako, andun ka. Kung nasaan ka dapat kasama ako. Panay ang dudot-dudot mo dun sa isa, alam kung iniiwasan mo 'ko. Pero kung ang pag-iwas sa 'kin ay ikapapahamak mo, huwag."

Umismid siya, "Ang dami mong sinasabi. Daig mo pa manok, eh! Putak ka nang putak. Kapag sa kanila ang tahimik mo, sa 'kin panay pangaral. Nanay ba kita?"

Pinandilatan siya nito ng mata, "Hindi mo 'ko nanay pero amo mo 'ko. Lahat ng gusto ko ay susundin mo. Lahat ng ayaw ko huwag mong gawin."

"Aba't! 'Apaka abusado, utos lang ano. Hindi mo naman hawak buong buhay ko."

Napahinto ang Prinsipe sa paglalagay ng dagta ng dahon sa sugat niya. Tumingin ito sa kanya, she don't know of it was a hint of sadness or what. But the emotion in his eyes, shifted to coldness.

"Hindi ko hahawakan ang buhay mo dahil may kalayaan ka. Maliban lang sa paglayo sa 'kin."

"Ano? Habang buhay akong Yaya mo? Habang buhay akong nasa tabi mo? Minsan talaga iyang utak mo may tililing," komento niya pa.

"Kung maaari—"

"Matagal pa ba iyan, Vard?"

It was Princess Daiana, hindi nila napansin na nakalapit na ito sa kinaroroonan nila. She was smiling but her eyes tells the opposite. Her eyes were glaring at her, sa pananaw nito ay may nagawa na naman siyang kalandian at mali.

"Hindi, tapos na. Bakit? Mayroon bang problema?"

Tumayo ang Prinsipe at pinagpagan ang damit. Akala niya ay kakausapin nito ang Prinsesa, ngunit bumaling ito sa kanya at inilahad ang kamay nito. Pinandilatan niya ito, ngunit hindi niya makuha sa tingin ang binata. Nakalahad pa rin ang malambot nitong kamay.

"Bakit ba?" hindi niya mapigilang ibulong.

"Tumayo ka na, kailangan nating lumabas dito bago. Baka abutin pa tayo ng ilang araw rito."

Wala siyang nagawa kundi tanggapin ang kamay nito. Maingat siya nitong itinayo, pinagpagan niya ang sarili at isinukbit sa balikat ang tela naglalaman ng mga gamot. Isinuot niya rin ang

lalagyan ng sandata sa bewang niya. Nang iangat niya ang tingin ay ang dalawang maharlika ay nakatingin sa kanya. Magkaibang tingin, ang isa ay bagot na bagot na. At ang isa ay may galit at poot sa mga mata nito. Kung ano man ang mga iyon ay wala siyang pakialam, nilagpasan niya ang dalawa at naunang maglakad patungo sa iba pa nilang kasamahan.

Kinawayan niya ang tatlong abala sa pag-uusap. When Mizchell's gaze meet hers, she waved her hand. She winced right after when pain strucked her arm. Masama ang bagsak niya kanina.

"Ayos ka lang ba?" salubong sa kanya ni Trevian.

She was about to answer his question.

"Kailangan na nating kumilos. Maghanap pa tayo ng daan rito," the Prince announced.

They all stood up and get their things. They walked to whatever the tunnel takes them, habang naglalakad sila ay pababa nang pababa ang daanan, they had to be careful or they slip and fall to whatever is waiting in them at the end. The Prince is the leader in pack, he was holding the light that guides them in the darkness.

They stopped walking in a broken bridge. Kamuntikan pa siyang mahulog sa bangin, sinubukan niyang silipin to see what's in it. But they couldn't see anything dahil sa sobrang dilim. The bridge was already broken, kaya mahihirapan silang tumawid. May pirasong kahoy na nakasabit, the couldn't see what is across the bridge.

"Paano na tayo tatawid?" Princess Daiana asked, panicking. "Mabubulok na ba tayo dito sa kuweba habang buhay?"

"Gagawa tayo ng paraan kaya itikom mo ang bibig mo Daiana kung magiging negatibo rin lang ang iyong pananaw sa misyong 'to!" the Prince said, emphasizing each word.

The Princess was shocked with the Prince sudden outburst. She suddenly felt bad for her, kung kanina ay inis siya. Ngayon ay awa ang nararamdaman niya, the one she loves the most is too hard on her. Lumabi ang Princess at tila maiiyak na, so she had to butt in.

"Ano bumalik na lang kaya tayo?" she absentmindedly suggested.

"Hindi!" sigaw ng apat nakalalakihan.

She shook her head, and grimaced. Iisang bagay ang alam ng apat na kalalakihan, ang huwag sumuko. For her, being stuck in the cave and they don't know whatever s**t they might have is not really a good thing! Completing missions is great not until they have to be stuck the darkness.

"Magtitingin-tingin ulit tayo. Baka sa gilid ay may mga daan riyan na hindi pa natin nakikita," Kremor suggested.

"Kailangan nating makatawid. Kaya gagawin natin ang lahat," bumaling sa Prinsesa ang Prinsipe.

"Walang lugar sa misyon natin ang panghinaan ng loob, kaya pairalin mo ang utak mo."

"Ako na ang bahalang maghanap ng daan," pagbubulontaryo ni Kremor. He even asked for the the fire. He left and they were left standing in the darkness.

They stood in the darkness completely still. She felt someone tagging the hem of her upper clothing, sa pagtataka ay hinawakan niya iyon. It was someone's soft and delicate hand.

"Vard natatakot ako," malambing na bulong ng Prinsesa.

She was close to bursting in laughter. Mukha ba siyang lalaki? The Princess hand held her wrist kaya hindi na siya nag-atubiling mag salita.

"Paumanhin Prinsesa, ngunit hindi ako ang Prinsipe."

"Ikaw?!" mautal-utal pa nitong sambit, hindi ito makapaniwala sa sinabi niya.

Itinulak siya ng Prinsesa nang may kalakasan, she felt her body hit something! A warm body held her, enveloped her on a warm hug. She felt like her heart stopped beating for while.

"Missy?" he uttered with his hoarse voice.

"Kamahalan, paumanhin!" at dali-dali siyang lumayo sa binata.

Sa pag-atras niyang iyon ay lumapat ang likod niya sa malamig na pader ng kuweba. She shivered, kahit may suot siyang damit ay nanunuot ang lamig na ng pader.

"May daanan rito sa gilid!" Kremor's voiced echoed, they saw Kremor. Naglalakad ito sa gilid ng bangin, para itong alimango kong maglakad. Patagilid at ingat na ingat. Pabalik ito sa puwesto nila.

When he reached the end of the cliff, "Kailangan nating dumaan sa gilid habang patagilid na maglalakad. Hanggang marating natin ang dulo ng bangin, tatalon tayo upang makarating sa gilid."

Itinuro pa ni Kremor ang daraanan nila. She gulped, medyo may takot siya sa matataas na bagay. When she was a little, she tried to do crazy antics just to get her parents attention para mapauwi ang ito. Including acting sick and scaring them she'll jump of the stairs. It was supposed to be an act, but she slipped and fell down the stairs. She had to be hospitalized for almost two weeks, but still her parents didn't came home and starts to call her less. Kaya nga ngayon ay may takot siya sa hagdan, whenever she's in stairs nahihirapan siyang huminga. It feels like she's back to the time were she had almost died. Kaya nga dinaig pa niya ang pagong kung bumaba sa hagdan. Ingat na ingat siya.

"Wala na bang ibang daanan?" mautal-utal niyang tanong. She was praying silently that Gods and Goddesses would hear her pleads.

Pero mukhang hindi. Kremor shookt his head, "Walang ibang daanan. Kung tatalon tayo pababa diyan sa kawalan, baka hindi na tayo makalabas pa. Sinubukan kong maghulog ng bato sa baba, at hindi ko marinig ang pagbagsak ng bato. Mauuna akong maglakad para masundan niyo ko, kailangan nating mag-ingay kundi baka magkalasog-lasog ang katawan natin."

They let Kremoro walked first, he was holding the fire. Sumunod sa kanya ang Prinsipe a sumunod rin siya, then the team goes on. Pilit niyang kinakalma ang nanginginig niyang paa, she wouldn't dare to look down. One wrong move and she'll fall in the Abyss of darkness.

"Huwag kang titingin sa baba," paalala ng Prinsipe sa kanya. "Huminga ka ng malalim bago ka humakbang."

He even extended his hand as he looked at her with his grey eyes.

MATAPOS NILANG maglakad sa daanan ng kamatayan ay tumuloy-tuloy sila sa paglalakad. Hindi nila alam kung ilang oras na ang nakalipas, ang tanging alam lang nila ay kanina pa sila naglalakbay sa kadiliman. Hanggang saan ba sila dadalhin ng mga paa nila? Hanggang kailan ba sila maglalakad. She couldn't feel her feet anymore. Her energy was drained when they tried to get across the cliff.

Nakarating sila sa parte ng kuweba na umiilaw. The rocks embedded glows in the dark, they were like in room filled with beautiful stones. The blue color of the stones were too beautiful that she wants to touch it, habang namamahinga sila saglit ay lumapit siya sa bahaging may pinaka maraming batong umiilaw. The light from the stones reminded her of Santina.

"Kumusta na kaya ang dambanang iyon?" the last time she saw her was very quick. They only had a chance to talk for only minutes and then she have to leave.

Kung sana narito lang si Santina, baka mas matutuwa pa siya. Santita will be her saving grace, mas ikababaliw niya ang mga masasamang titig ng Prinsesa sa kanya.

Akmang hahawakan niya ang batong nang bigla may tumampal sa kamay niya.

"Bakit ba?!" iritado niyang tanong.

The Prince was looking at her with his warm eyes, "Huwag mong hawakan iyan baka ikapahamak mo na naman iyan. Ang kamay mo talaga masyadong malikot!"

"'To naman! Parang hahawakan lang, eh."

"Huwag kang makulit, itali na lang kaya kita? Para naman pumirmi ka. Baka mamaya mahulog ka na naman sa kung saan," paalala ulit nito.

She rolled her eyes. "Pasensya, na ha!"

"Diyan ka lang, babalik ako." He said and left her, nagtatakang sinundan niya nang tingin ang Prinsipe. Natungo ito sa mga gamit nito, he was looking for something.

She saw him picked up a rope and walked towards her. She looked at him, puzzled. Bumalik ito kung saan siya nito iniwan.

"Akin na ang kamay mo," he said.

"Bakit ba?" naguguluhan niyang tanong habang pabalik-balik ang tingin aa Prinsipe at sa hawak nitong lubid.

Hindi niya sinusunod ang Prinsipe, she remained still but he reached for her hand. Bago pa siya makahuma ay hawak na nito ang kamay niya, he tied the rope on her hand. And the other end of the rope is tied to his wrist.

"Ano ba 'to?" she asked, confused.

"Para hindi ka na lumayo sa 'kin. Kailangan mong pumirmi, bigla-bigla ka na lang nawawala. Kaya mas mabuting itali kita," parang batang pangaral nito sa kanya.

She wrinkled her nose. "Nababaliw ka na ba?!"

"Hindi ako mapupunta sa sitwasyon na 'to kung baliw ako. Bilang Prinsipe, sundin mo lahat ng utos ko dahil sa ikabubuti mo naman iyon!"

"Hindi ka ba nag-iisip? Eh 'di mas lalo akong aawayin ni Daiana demonyita!"

"Ano naman ang pakialam niya? Amo mo 'ko. Gusto ko lang hindi ka mapahamak, kapag napahamak ka mawawalan ako ng utusan," he said and flicked her head.

She blinked her eyes, she felt like something struck her heart and something was rumbling inside her stomach. Hindi niya alam kung bakit pero nagbago ang pakikitungo sa kanya ng Prinsipe. And what's worst is that she felt awkward whenever he does things that surprises her!