บทที่ 12 เหม็นขี้หน้า 2

1325 Words

พาวินท์ไม่ได้สนใจว่าปานวาดจะโกรธที่เขาให้คนหลายคนมาจัดแต่งห้องของเธอใหม่ยกชุด ชายหนุ่มชี้นิ้วสั่งซ้ายทีขวาทีอย่างคนเอาแต่ใจตามที่ถูกเลี้ยงดูราวกับราชา “เอาใหม่ ไปเปลี่ยน...แบบนั้นแหละ วางให้ตรง ๆ ดิวะ” เขาชี้นิวสั่งลูกน้องกว่าสิบคน จริง ๆ อยากเกณฑ์คนมามากกว่านี้ แต่ห้องของเธอเล็กนิดเดียว ใส่เฟอร์นิเจอร์ใหม่ก็ไม่ได้ต้องออกแบบใหม่ทั้งหมด ดีที่มีคนเยอะงานก็เลยเดินเร็ว “จริง ๆ เลย” พาวินท์ยกมือขึ้นค้ำเอวทั้งสองข้าง เขากระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อจินตนาการถึงใบหน้าของปานวาดหากว่าเธอเห็นห้องของตัวเอง และลูกสาวของเขาจะได้นอนเตียงนุ่ม ๆ ไม่ใช่พื้นแข็งอีกต่อไป ชายหนุ่มอยากคุยกับพาขวัญแทบแย่ แต่ก็ไม่รู้ว่าคนเป็นลูกจะกลับมาจากไปเที่ยวกับผู้ชายเมื่อไร ปานวาดก็นิ่งเฉยเขาก็เลยไม่อยากไปตามกลัวว่าจะใจแตกกว่าเดิม แต่แล้ว ครืดด~ ครืด~ โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นที่หน้ากางเกง พาวินท์ล้วงออกมากดรับเมื่อเห็นว่าเป็น

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD