บทที่ 12 เหม็นขี้หน้า

1299 Words

...ปานวาดไม่ได้ให้พาวินท์ขึ้นไปที่ห้องของเธอด้วย ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนรออยู่นานสองนานปรากฏว่าเธอไปถึงที่ทำงานนานแล้ว ผู้จัดการโรงงานเพิ่งโทรมาบอกเขาเองเมื่อครู่ หากรู้ว่าเธอจะหนีแบบนี้เขาไม่คืนกระเป๋าตังค์ให้เธอหรอก “บ้าเอ๊ย!! ละทำไมไม่บอกกูว่าทางลงมันมีสองทาง” “ผมก็เพิ่งรู้พร้อมบอสเนี่ยแหละครับ” ชายหนุ่มหันไปตวัดสายตาใส่คนเป็นเพื่อน “ไปนอนไป๊ ยังไม่ได้นอนไม่ใช่หรือไง” “ว้า..นึกว่าลืมไปซะแล้ว กะจะไปฟ้องกรมแรงงานพอดี” “เด๊ะเถอะมึง...” พาวินท์ยกมือขึ้นเสยผมอย่างคนนึกหงุดหงิด อุตส่าห์ยืนรอไปส่งเธอที่ทำงานจนแข็งขาอ่อนแรง แต่เจ้าตัวกลับหนีไปทำงานเสียก่อน “แต่ผมได้เรื่องซื้อตึกมาครับ ถามคนแถวนี้บอกเสี่ยภูผาเป็นเจ้าของ ไหน ๆ ก็มาแล้วลองไปคุยก่อนดีไหมครับ” “เอ้อ...ทำดีว่ะ” ฝ่ามือหนาตบลงเบา ๆ ที่หัวไหล่หนาของไรอัล ก่อนที่เขาจะออกตัวเดินนำหน้า ทว่า “ทางนี้ครับ” “...ละทำไมมึงไม่บอกเร็ว ๆ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD