“ตกลงนายคุยอะไรกับเจ๊...”
“ฉันแค่บอกว่าฉันเป็นผัวเธอ” ปานวาดถอนหายใจพรืดใหญ่ เบื่อหน่ายกับความหน้าด้านหน้าทนของเขาคนนี้ เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินหนี ทว่าเขากลับคว้าข้อมือของเธอไว้
“ไปไหน”
“ฉัน ไม่ จำ เป็น ต้อง บอก นาย” หญิงสาวเน้นย้ำทีละคำอย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนที่เธอจะสะบัดข้อมือทิ้งอย่างไร้เยื่อใย ยิ่งมองหน้าเขาก็ยิ่งคิดถึงผู้ชายทุเรศ ๆ คนนั้นที่นอกใจเธอ
“แต่ ฉัน อยาก รู้ แล้ว ก็ ต้อง รู้ ด้วย!”
เพียะ!
“ตบอีก...ตบฉันอีกให้ซะใจเธอ” ปานวาดชะงักไปเมื่อเธอยกฝ่ามือขึ้นฟาดใส่ใบหน้าของเขา แต่ใบหน้าของเขากลับไม่สะบัดตามแถมยังบอกให้เธอตบเขาซ้ำอีกด้วย
“ถ้ามันทำให้เธอสบายใจที่จะทำ ฉันให้เธอทุกอย่าง เธอจะฆ่าฉันก็ได้”
“บ้าหรือไง...”
“ไม่ได้บ้า แต่ให้ฉันรับผิดชอบชีวิตเธอไม่ได้หรือไง! ทำไมมีแค่ฉันที่อยู่สุขสบาย ทำไมเธอไม่บอกฉัน...ทำไมยังทำอะไรแบบนี้อยู่ได้ แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่จะตายห่าแล้ว
