Episode 4
974 Words
4 ขอรับผิดชอบเมีย
Bad Boy 4
“นายจะเอายังไงก็ว่ามา”
รามยิ้มพอใจเมื่อเห็นอีกคนยอมลดทิฐิลง
เขาหันไปลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามเธอ
“อย่างแรกเลย ฉันแก่กว่าเธอ เธอควรเรียกฉันว่าเฮียราม”
“เหอะ”
“หรือไม่อย่างนั้นก็เรียกว่าผัวขา”
“ไม่เรียกไอ้รามก็ดีแค่ไหนแล้ว”
กระดุมเม็ดที่สองถูกตัดออก เผยให้เห็นเนินอกขาวเนียนด้านใน
เฌอริตากัดฟันกรอด แม้อยากจะสู้แต่รู้ดีว่าขืนสู้ไปก็มีแต่เธอที่จะเสียเปรียบ
“ฉันให้โอกาสเรียกชื่อฉันอีกครั้ง”
“...”
เฌอริตายังคงกัดปากตัวเองแน่น ไม่ยอมพูดออกมา หญิงสาวมองหน้ารามตาขวาง
“เตือนแล้วนะ”
รามขยับเข้าหาเฌอริตาก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปภายใต้กระโปรงตัวสวยแล้วลูบไล้เรียวขาของอีกคน
“แค่ยอมเรียกก็จบแล้วนะ”
ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากัน ความรู้สึกร้อนวูบวาบทำให้เฌอริตาต้องผ่อนลมหายใจออกมาหนัก ๆ
“ว่าไงหืม น้องเฌอ”
“อื้ม เออ ๆ ก็ได้ เอามือออกไปสักที”
รามยอมดึงมือออก พร้อมกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเองด้วยท่าทางสบาย ๆ
“เชิญครับ รอฟังเมียเรียกอยู่”
“เฮียราม”
เฌอริตาเรียกเสียงเรียบก่อนจะเสมองไปอีกทาง แต่คนเจ้าเล่ห์ก็ยังไม่วายแกล้งเธอต่อ
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย”
“เฮียราม! พอใจหรือยัง”
รามหัวเราะชอบใจ ยิ่งเห็นหน้าตาบูดบึ้งของสาวสวยตรงหน้ายิ่งอารมณ์ดี
“เรียกเฮียไม่ถนัด เรียกผัวก็ได้นะครับ”
“เหอะ”
ใบหน้าสวยสะบัดไปอีกทางอย่างคนเอาแต่ใจ
“เธอแม่งดื้อ หัวรั้น เอาแต่ใจอย่างที่ไอ้กวินว่าจริง ๆ”
“พี่ชายฉันเกี่ยวอะไรด้วย”
“เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว”
นิ้วแกร่งส่ายไปมาตรงหน้าแสดงท่าทางล้อเลียน ตอกย้ำว่าเธอยังเด็กเกินไป และเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอไม่ควรรับรู้ (พูดง่าย ๆ ว่าเสือกนั่นเอง)
“ไอ้ราม!!”
เมื่อโดนสบประมาท มีเหรอคนอย่างเฌอริตาจะทนได้ เธอกัดฟันกรอด มองเขาด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“เธอรู้จักฉันน้อยไปนะเฌอริตา”
“แค่นี้ก็เกินพอแล้ว นายมันเลว”
“หึ ฉันเลวได้มากว่านี้อีกสาวน้อย”
กระโปรงตัวสวยถูกถกขึ้น ขาแกร่งแทรกเข้าไปเบียดกับขาเรียวก่อนจะดันให้ขาเธอแยกออก
“นะ… นายจะทำอะไร”
เฌอริตาถามเสียงสั่น พยายามหุบขาตัวเองแต่ทำไม่ได้เพราะขารามดันไว้
“แสดงบทคนเลวให้เมียดูไง”
“อื้อ อ๊า อย่านะ”
เฌอริตารีบกลั้นเสียงครางเมื่อนิ้วแกร่งสอดเข้าไปทักทายภายในกลีบดอกไม้งาม
“ตอดขนาดนี้ ให้ผัวช่วยเถอะ”
“ไม่ อ๊า”
รามกระตุกยิ้มมุมปาก ตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็รู้จักร่างกายของเมียคนนี้ทุกจุด แถมยังหลงใหลมันแทบคลั่งจนจะเป็นบ้าทุกครั้งที่นึกถึง
“อื้อ ซี้ด ราม อ๊า พอแล้ว”
ใบหน้าสวยส่ายไปมาด้วยความเสียว นั่นยิ่งทำให้รามได้ใจ
ชายหนุ่มเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกสองนิ้ว ปรนเปรอความสุขให้เธออย่างถึงใจ
“เมียพอแล้วจริงเหรอครับ”
เสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหูแดงก่ำก่อนจะก้มลงกดจูบแรง ๆ บริเวณซอกคอขาว
“อ๊า เฮียราม”
เฌอริตาเกลียดร่างกายตัวเองที่สุด นอกจากไม่ขัดขืนแล้ว ยังเรียกร้องหาเขาอีก
แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ
รามเร่งจังหวะเร็วขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแรงบีบรัดของผนังอ่อนนุ่มภายใน
“ซี้ด เฮียราม”
ร่างบางกระตุกเกร็งหลายครั้งก่อนจะนั่งเหนื่อยหอบ พยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด
“แล้วบอกไม่ชอบ”
รามก้มลงจูบหนัก ๆ บนหน้าผากเนียน ไม่สนใจสายตาอาฆาตของอีกคน
“เอาล่ะ มาคุยกันต่อ”
“ปล่อย ฉันไม่อยากคุยแล้ว”
“คิดดี ๆ นะครับเมีย เมื่อกี้แค่บทลงโทษขั้นแรก”
นิ้วแกร่งลากวนผ่านบริเวณร่องอก ใจจริงอยากซุกหน้าลงไปสัมผัสความนุ่มนิ่มด้วยซ้ำแต่ต้องอดใจไว้ก่อน แค่นี้เฌอริตาก็น่าจะเกลียดเขามากพอแล้ว
“เออ จะเอาอะไรอีกพูดมา”
“เธอต้องให้ฉันรับผิดชอบเธอ”
“เรื่อง?”
“เรื่องที่ฉันได้เธอเป็นเมียไง”
“พูดออกมาได้ หน้าไม่อาย >_<”
เฌอริตาบ่นงึมงำคนเดียว เธอก้มหน้าหลบซ่อนแก้มแดงไว้
“หึหึ ตกลงตามนี้นะ”
“นี่ราม… เฮียราม”
สายตาดุดันที่รามส่งให้ทำให้เฌอริตารีบเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขา
“ติดอะไรอีก ได้ฉันแล้วจะทิ้งหรือไง”
เฌอริตากลอกตามองบนก่อนถอนหายใจออกมา
“ถ้านายรู้สึกผิด บอกเลยว่าไม่ต้อง”
“ฉันไม่ได้รู้สึกผิด”
“หรือนายเห็นว่าฉันเป็นน้องสาวพี่กวิน”
“ไม่ใช่”
“หรือนายกลัวว่านายจะดูเป็นคนไม่ดี”
“ไม่ใช่”
“แต่จริง ๆ นายก็ดูเลวอยู่แล้วนะ จะกลัวอะไร”
“เฌอ” รามเริ่มเรียกชื่อเธอเสียงแข็ง
“หรือนายกลัวแฟนนายเข้าใจผิด”
“ฉันไม่มีแฟน”
รามตอบด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ไม่เข้าใจว่าเมื่อไหร่เธอจะหยุดพูดสักที
“นายกลัวสาว ๆ หายเหรอ ใช่แน่ ๆ เพื่อนพี่กวินขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงกันทุกคน”
“เฌอริตา!!”
คราวนี้รามตวาดเสียงดัง เป็นผลให้เฌอริตาหลับตาปี๋ นั่งตัวตรงโดยอัตโนมัติ
“ฟังฉันพูดให้ดี”
“0_<“
“ฉันรับผิดชอบเธอเพราะฉันอยากรับผิดชอบเมียตัวเอง และฉันเต็มใจที่จะทำมัน ไม่ว่าเธอจะเต็มใจรับมันหรือไม่ ฉันก็จะทำ”
- Writer
