Episode 5
1366 Words
5 เรียกว่าเมีย
Bad boy 5
“ริตา แกเล่ามาเดี๋ยวนี้ วงในเขาเมาท์กันให้ทั่วว่าแกแอบคั่วกับคุณราม ลูกคุณหญิงปรวรรณ”
สายไหม เจ้าของนิตยสารชื่อดังรีบดึงแขนเพื่อนสนิทให้นั่งลงเมื่อเธอเดินเข้ามาในร้าน
“นี่แกจะเอาเรื่องฉันไปเขียนข่าวหรือไง”
“อยากเขียนจะแย่แต่ใครจะกล้าวะ”
“ยัยไหม แกเป็นคนดี เกรงใจเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่”
เฌอริตาถามติดตลก ก่อนหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงาน
ร้านนี้เป็นร้านกาแฟของเธอและสายไหมจึงค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัว
“ใครเกรงใจแก เขากลัวคุณรามกันทั้งนั้นแหละ”
“แสดงว่าที่เรื่องฉันกับรามไม่โดนเล่นข่าวเพราะเขาไปขู่คนอื่นไว้เหรอ นิสัยแย่จริง ๆ”
สายไหมดูดชาเขียวในแก้วตัวเองก่อนจะตอบ
“เหอะ ไม่ใช่ย่ะ ระดับคุณรามไม่ต้องไปขู่หรอก แค่มีชื่อเขา นักข่าวก็เซย์โน ไม่กล้ายุ่งกันหมดแล้ว”
“ขนาดนั้นเลย?”
“เออสิ คนนี้น่ะของจริง โหดสุดในกลุ่มแล้ว ว่าแต่แกเถอะ ไปคบกับเขาได้ไง”
“เรื่องมันยาว”
“ฉันมีเวลาฟังแกทั้งวันจ้ะเพื่อนสาว”
เฌอริตาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนรักฟัง
“อ๊าย โรแมนติก มีมาขอรับผิดชอบด้วย”
“อย่าเรียกว่าขอ เรียกว่าบังคับ”
“หยุดเลยริตา ห้ามว่าคุณรามของฉัน”
เฌอริตาส่ายหน้าระอา ไม่รู้ทำไมรอบข้างเธอถึงมีแต่คนเข้าข้างและหลงใหลแต่ราม
“แล้วนี่ เขาคบกับแกมานานหรือยัง”
“ฉันกับเขาไม่ได้คบกัน เขาแค่ขอรับผิดชอบ”
“มันไม่เหมือนกันยังไงวะ?”
สายไหมถามด้วยความสงสัย ทำไมเพื่อนเธอต้องทำให้เป็นเรื่องยากด้วย
แต่คนอย่างเฌอริตาถนัดอยู่แล้วล่ะ ทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่ายเนี่ย
“ช่วงนี้ฉันยอมให้เขาทำสิ่งที่เขาอยากทำไปก่อน ถ้าสุดท้ายแล้วฉันไม่ท้องก็แยกย้าย”
“คุณรามเขาตกลงกับแกแบบนี้เหรอ?”
“เปล่า ฉันตกลงของฉันคนเดียว”
“เฮ้อ แกนี่มันคือเฌอริตาจริง ๆ แล้วนี่เขารับผิดชอบแกมานานยัง”
“ก็สามอาทิตย์ได้แล้วมั้ง”
สายไหมหรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิด
“หล่อนมีพิรุธนะบอกเลย”
“พิรุธอะไร ไม่มีสักหน่อย”
คนโดนจับผิดเริ่มลนก่อนทำทีหันไปตักเค้กกิน
“ตอนแกพูดถึงเขา ตาแกยิ้มตลอด แถมยังจำได้อีกว่าเขารับผิดชอบมานานแค่ไหน”
“แปลกตรงไหน” เธอยังเถียงหน้าตาย
“คนอย่างแกเคยสนใจผู้ชายขนาดนี้ที่ไหนกันยัยริตา”
“แกก็พูดไปเรื่อย กินไหมบิงซูเนี่ย ละลายหมดแล้วนะ”
เฌอริตารู้ว่าเพื่อนเธอล่อได้ด้วยของกิน แต่ครั้งนี้เหมือนจะล่อได้แค่แป๊บเดียว
“สงสัยอีกอย่าง คนอย่างเฌอริตายอมให้ใครเข้ามาอยู่ในชีวิตง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอวะ”
คำถามของเพื่อนทำให้เฌอริตาหยุดชะงัก จริงอยู่ คนอย่างเธอไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาวุ่นวายในชีวิตแบบที่เธอกำลังให้รามตอนนี้
“เขาคงไม่เหมือนคนอื่นมั้ง”
“ริตา ฉันว่าแกลอง...”
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะสายไหม
เฌอริตาก้มลงมองมือถือตัวเอง ปรากฏว่าหน้าจอแสดงภาพบุคคลที่พวกเธอกำลังพูดถึงกันอยู่
“ฮัลโหล”
“กินข้าวยัง”
เสียงเข้มดังลอดผ่านโทรศัพท์มา สายไหมจึงรีบขยับเข้าไปใกล้เพื่อน
เฌอริตาจึงถลึงตาใส่เพื่อนก่อนจะเดินหนีออกมา
“ยัง อยู่ร้านกาแฟกับเพื่อน”
“อืม เดี๋ยวไปรับไปกินข้าว”
คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน เท่าที่จำได้ วันนี้เธอไม่มีนัดกับรามไม่ใช่เหรอ
“หือ ใครจะกินข้าวกับคุณ?”
“อย่ามากวนเฌอ”
“ฉันไม่ได้กวน เราไม่ได้นัดกันจริง ๆ”
“ผัวเมียทำไมต้องนัดวะ”
“0_0” หญิงสาวถึงกับอึ้งไปชั่งขณะ ไม่คิดว่ารามจะกล้าพูดอย่างนี้
“หรือเธอนัดผู้ชาย” อยู่ ๆ เสียงรามก็ดุดันขึ้น
“ทำไมล่ะ ถ้าฉันนัดผู้ชายแล้วนายจะทำไม”
เฌอริตาแกล้งแหย่เขาเล่น แต่คำตอบที่ได้กลับมาเล่นเอาเธอถึงกับขนลุก
“ฉันก็จะกระทืบไอ้เหี้ยนั่นให้จมดิน และกระแทกเธอให้จมเตียง”
“นายนี่มันเลวได้ใจจริง ๆ”
“เออ จำไว้ด้วยว่ามีผัวเลว อย่าคิดมีชู้”
“เลอะเทอะ ถ้าจะมาก็รีบมา แต่เพื่อนฉันไปกินด้วยนะ”
ปิ๊บ
รามตัดสายไปโดยไม่บอกกล่าว ทิ้งให้เฌอริตายืนกะพริบตาปริบ ๆ มองโทรศัพท์แบบงง ๆ
หลังจากวันนั้นที่รามได้มาทานข้าวกับสายไหม เพื่อนสนิทของเฌอริตา ก็เหมือนกับว่าเขาซื้อใจเพื่อนสาวเธอได้ไปเต็ม ๆ แถมสายไหมยังเป็นสายข่าวให้เขาอีกด้วย
“ถ้าสายไหมไม่บอกฉันว่าเธอมีกองเช้าขนาดนี้ เธอคิดจะบอกฉันไหม”
เมื่อคืนรามมานอนเพนต์เฮาส์ของเฌอริตาหลังจากได้รับรายงานว่าวันนี้เธอต้องออกกองตีสี่
“ฉันไปเองได้”
“มันอันตราย”
เฌอริตาถอนหายใจ มองหน้าคนขับรถส่วนตัวด้วยดวงตาปรือ ๆ จากความง่วงนอน
“ฉันอยู่แบบนี้ของฉันคนเดียวมาได้ตั้งหลายปี ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า”
จุ๊บ
รามดึงเธอเข้ามาจุ๊บลงบนหน้าผากเนียน
“ตอนนี้เธอมีผัวแล้ว จะใช้ชีวิตแบบเดิมทำไมวะ”
ถึงแม้น้ำเสียงเขาจะดูแข็ง ๆ แต่ไม่ทำไมคนฟังถึงรู้สึกหัวใจพองโตเหลือเกิน
รามไม่ได้ลงไปเฝ้าเฌอริตา เขาเลือกที่จะหลับบนรถ รอเธอจนเสร็จงานแทน
“ให้ฉันขับไหม คุณจะได้พัก”
“เหอะ ดูตาตัวเองด้วย นอนไปเลย ถึงแล้วเดี๋ยวปลุก”
หญิงสาวที่กำลังนอนหลับเริ่มรู้สึกตัวหลังจากหลับสนิทไปนานพอสมควร
“พามาที่นี่ทำไม ฉันอยากกลับบ้าน”
เฌอริตาบ่นเมื่อตื่นขึ้นมาเห็นว่าสถานที่ที่รามพามาคืออู่ของเขา ไม่ใช่บ้านเธออย่างที่ควรเป็น
“บ่นทำไม บ้านเธอไม่หายไปไหนหรอก”
“แต่ฉันอยากพักผ่อน เมื่อเช้าไปกองตั้งแต่ตีสี่นะ”
“ก็บอกให้ย้ายมาอยู่นี่”
เฌอริตาถอนหายใจ ตลอดเวลาที่รู้จักกันทำให้เธอเรียนรู้ได้อย่างหนึ่งว่า รามเป็นคนที่เถียงได้หน้ามึนสุด ๆ
“มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาสักหน่อย”
รามหันมาหรี่ตามองเธอก่อนจะคว้าหน้าคนขี้เถียงเข้ามาจูบ มือเล็กพยายามดันอกเขาออกแต่สุดท้ายก็ต้านทานความร้อนแรงไม่ไหว
“อย่าบ่นครับเมีย รำคาญ”
“เฮียราม!”
“ลงมาเถอะน่า จะได้แนะนำให้ลูกน้องรู้จักเมียอย่างเป็นทางการ”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเริ่มดื้อ รามเลยเดินลงจากรถ อ้อมไปอีกฝั่งแล้วจัดการอุ้มเธอออกมาแทน
“เฮ้ย พวกมึงหยุดงานแล้วหันมาฟังกูก่อน”
ลูกน้องทุกคนรีบทำตามคำสั่งเจ้านายตัวเองทันที
“นี่เฌอริตา เมียกู คำว่า เมียกู พวกมึงคงเข้าใจใช่ไหม”
“ครับเฮีย”
ทุกคนต่างรู้ดีว่ารามไม่เคยเรียกใครว่าเมีย ฉะนั้นผู้หญิงคนนี้ต้องสำคัญมากกว่าคนอื่น ๆ ที่ผ่านมา
“ดี ไปทำงานกันได้แล้ว”
“นายพาฉันมาแค่นี้?”
เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน เฌอริตาเลยหันไปกอดอกมองอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ
“การที่ฉันประกาศว่าเธอเป็นเมียฉัน ก็เพราะว่าเธอเป็นเมียฉันจริง ๆ”
“ทำอย่างกับนายไม่เคยมีเมีย”
เฌอริตาบ่นอุบ นึกหมั่นไส้ตอนที่ได้ฟังเรื่องที่รามมีผู้หญิงมาติดพันเยอะแยะ
บางคนถึงขนาดลงทุนทำรถตัวเองพังเพื่อเข้าหารามเลยทีเดียว
“อย่ามางี่เง่าครับ เฮียเรียกคนสวยว่าเมียคนเดียว”
“>_<”
- Writer
