ตอนที่ 2 ไม่สนใจ
780 Words
"ไง!"
"ตกใจหมดแตงกวา" เมลยกมือขึ้นทาบที่อกทันทีเมื่อเสียงดังของเพื่อนทำเอาเธอรู้สึกตกใจ กัดปากทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม
"เล่ามาๆ"
"อะไรเล่า" เมลคิดว่ามันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นแล้วจะให้เธอเล่าอะไร
"ก็พี่พายุไง หล่อสมใจมั้ยเห็นมองซะนาน"แตงกวาหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ที่ทำให้เมลตกอยู่ในภวังค์ความหล่อของพี่พายุจนได้
"เดี๋ยวเหอะนะ! ไปบอกพี่เขาอย่างนั้นได้ไงกัน" เมลทำท่าจะยกมือขึ้นทุบเพื่อนแต่แตงกวายกแขนขึ้นทำกำบังเสียก่อน
"แล้วไงอะ อย่าบอกว่าเห็นใกล้ขนาดนั้นแล้วไม่รู้สึกชอบเลยว่างั้น"
"ไม่!"
"จริง?"
"น่ารำคาญ" เมลถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ทำไมต้องให้เธอพูดซ้ำอะไรหลายๆรอบ ในเมื่อเธอบอกไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ทำไมแตงกวาต้องยัดเยียดพี่คนนั้นให้เธอด้วย
"แต่ฉันเห็นพี่เขาพูดอะไรกับแกนะ เล่าหน่อย"
เมลไม่รู้ว่าแตงกวาสังเกตตอนไหนว่าเขาคุยกับเธอด้วย แล้วทำไมทีเธอส่งสายตาไปหาเพื่อนแตงกวากลับไม่มองเธอเลย
"เปล่า"
"ไม่จริง! เล่า!"
"เขาบอกว่า...จะจำชื่อฉันไว้" เมลบอกเสียงเบา
"นั่นไง!"
"แตงกวาเบาๆ" เมลเอานิ้วชี้จรดริมฝีปากทันทีให้เพื่อนพูดเสียงเบาลง เพราะตอนนี้เพื่อนๆที่นั่งอยู่แถวนี้หันมามองเธอหมดแล้ว
"เขาสนใจแกชัวร์!" แตงกวาไม่ได้สนใจเสียงห้ามปรามแต่กลับตอกย้ำในสิ่งที่เธอคิด เมลเพื่อนของเธอสวยขนาดนี้ผู้ชายไม่สนใจสิแปลก
"บ้าน่า ฉันไม่สนหรอก"
"บ้าปะแก! ใครๆก็ชอบพี่พายุกันทั้งนั้น" ดาวเด่นของคณะบริหารใครไม่สนใจก็บ้าแล้ว และไม่ใช่แค่ใครก็ได้ที่พี่พายุจะปริปากคุยด้วย หลายต่อหลายคนที่โดนแหกหน้าเพราะเข้าไปขอไลน์ แต่พี่พายุเลือกที่จะเดินหนีทั้งที่สาวๆเหล่านั้นทั้งที่ยังพูดไม่จบ แต่กับเพื่อนของเธอพี่พายุกลับเลือกที่จะจำชื่อ ไม่เรียกว่าพรหมลิขิตก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรแล้ว
พายุ
ร่างสูงก้าวเข้าไปในรถสปอร์ตคันหรูของตัวเอง พายุขยับพื้นที่ให้เพื่อนได้เข้าจอดด้วย ตามจริงเขาแค่จอดขวางทางเอาไว้ไม่ให้คนอื่นได้มาแทนที่ เพราะตรงนี้ถือเป็นพื้นที่จอดประจำของพวกเขาทั้งสองคน
"กูเห็นมึงยืนคุยกับใคร รุ่นน้องปีหนึ่ง?"
พายุพยักหน้าแทนการตอบคำถามเพื่อน พลางมองกลับไปยังที่เดิมก็พบว่าไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
"เข้ามาขอเบอร์?" เจ้านายถาม
"เปล่า"
"แล้วมาทำไม หรือมึงรู้จัก"
"เปล่า กูมารอนานแล้วต้องซักอะไรกูอีกมั้ย รีบไปจะได้รีบเสร็จ"
"เคๆ" เจ้านายตอบเพื่อนก่อนจะเดินหน้านำไป พายุเดินตามหลังเพื่อนอยู่เงียบๆอย่างไม่เอ่ยอะไรต่อ ขณะที่พวกเขาเดินผ่านตึกอาคารเรียนที่มีนักศึกษาหลายๆคณะมารับน้องเหมือนกัน เสียงกรี๊ดกร๊าดเหล่านั้นเกิดขึ้นในหูของพายุอย่างน่ารำคาญ
"มากับคนหล่ออย่างมึงนี่กูหนวกหูฉิบหาย!" เจ้านายชะลอความเร็วลงเพื่อคุยกับเพื่อน ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนสาวๆเหล่านั้นต่างก็ดิ้นกันเป็นแถว เขายังไม่เคยจะเห็นว่าพายุจะสนใจใครเลยสักคน
"รีบเดิน พูดมาก!" พายุดันหลังเพื่อนให้เดินไปเร็วๆเพราะเขาก็ไม่ได้ชอบใจเสียงนี้เหมือนกัน ทั้งที่เขาก็อยู่ของเขาดีๆกลับมาดี๊ด๊าใส่เขาอย่างนั้น บางครั้งพวกผู้หญิงก็ดูน่ารำคาญเกินไปพายุคิด
"นี่ๆได้ยินเสียงอะไรมั้ย" แตงกวาสะกิดเข้าที่ไหล่ของเพื่อนพลางกระซิบบอก เมื่อพวกเธออยู่ในขั้นตอนที่ต้องฟังข้อบังคับของรุ่นพี่ ทุกเสียงจึงเงียบลงไป
"อะไร" เมลกระซิบกระซาบกลับมา
"เสียงกรี๊ดดังๆนั่นไง นี่ๆดังอีกแล้วได้ยินมั้ย"
"อืม ทำไม"
"เขากรี๊ดพี่พายุกัน"
"..." เมลอึ้งไปไม่คิดว่าจะมีแบบนี้ด้วย เธอนึกว่าที่คนเขากรี๊ดกร๊าดกันนั่นเป็นเพราะเสียงการรับน้องจากต่างคณะ ไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับพี่ผู้ชายคนนั้นด้วย เมลที่เรียกสติกลับมาได้รีบส่ายหัวแล้วบอกกับเพื่อนไป
"ไม่สนใจ"
- Writer
