รักร้ายของนายรุ่นพี่

"เมล ดูพี่ผู้ชายคนนั้นสิหล่อเนอะ" แตงกวาชี้มือให้เพื่อนดูรุ่นพี่ปีสองต่างคณะที่มายืนรอรับน้องอยู่ใต้อาคารเรียน เมลมองตามมือของเพื่อนที่ชี้ออกไปตรงหน้าก็เห็นเป็นรุ่นพี่ผู้ชายตัวสูงยืนหันหลังให้เธอกับแตงกวาอยู่เลยไม่รู้จะบอกเพื่อนยังไงว่าพี่เขาหล่อจริง "เห็นแค่ด้านหลังก็หล่อเนี่ยนะ" เมลคิดว่าเพื่อนคงบ้าผู้ชายจนขึ้นสมองไปแล้ว "ฉันเคยเห็นพี่เขามาก่อนย่ะ" แตงกวาทำท่าลอยหน้าลอยตาอย่างเหนือกว่า เธอเคยเดินผ่านพี่ผู้ชายคนนั้นออกบ่อยเพราะเคยเข้ามาเล่นในมอกับพี่ชาย พี่เธอก็เรียนสาขาเดียวกันกับพี่คนนั้น เธอได้ฟังเรื่องเล่าจากปากต่อปากกันมาว่าพี่คนนั้นชื่อพายุ "พี่พายุเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวายกับเขามากนักหรอก" แตงกวาเล่าต่ออย่างหมดเปลือกเท่าที่เธอได้ฟังมา เมลเองก็นั่งฟังอยู่เงียบๆพลางส่งสายตาจับจ้องไปที่คนตรงหน้านั้น เธอเห็นเขาค่อยๆหันหน้ากลับมา มือหนายกโทรศัพท์เหมือนกำลังคุยกับใครอยู่ "เมื่อไหร่จะมา" พายุกรอกเสียงกลับไปตามสายเมื่อเจ้านายโทรเข้า เขารอเพื่อนมาแล้วราวยี่สิบนาทีได้ก็ยังไม่เห็นว่าเจ้านายจะมาถึงสักที "ใจเย็นหน่อยดิรถติด" เจ้านายว่าอย่างหงุดหงิด ก็คิดว่าออกมาเร็วแล้วแต่ก็ยังช้ากว่าคนอื่นอยู่ดี วันนี้เป็นวันรับน้องวันแรกของคณะ เขานัดกับพวกเพื่อนในห้องว่าจะมาทำการรับน้องอย่างสร้างสรรค์ใกล้ๆคณะมนุษยศาสตร์นี้กัน เพราะเป็นสถานที่ที่เอื้ออำนวยให้ใช้เสียงดังได้ พายุที่วางสายจากเพื่อนไปแล้ว ยืนกอดอกในท่าก้มหน้าสบายๆ หากแต่คนที่เดินผ่านไปมานั้นไม่รู้นิสัยของเขาจริงๆ กลับคิดว่าเขาคงกำลังมีเรื่องเครียดอะไรอยู่หน้าถึงได้ดูนิ่ง "พี่พายุคะ" คนโดนเรียกค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่เข้ามาทัก แต่ทว่าสายตาของเขากลับจ้องมองไปยังสาวน้อยคนด้านหลังที่ดูแปลกตามากกว่า 'แตงกวา' เมลดึงแขนเพื่อนสาวเอาไว้เบาๆเพราะแตงกวาลากเธอมาด้วย หญิงสาวหลุบตามองต่ำเมื่อโดนสายตาเรียบเฉยมองมาที่เธอนิ่งๆ "ว่า.." พายุตอบกลับทั้งที่สายตายังไม่ละออกจากใบหน้าหวานไปไหน "คือ..เพื่อนกวาชอบพี่ค่ะ" "ห๊ะ!!!" เมลเบิกตากว้างอย่างไม่คิดว่าเพื่อนจะพูดออกมาแบบนี้ แล้วเธอไปพูดตอนไหนว่าชอบเขา เมลเองก็เพิ่งเห็นตอนแตงกวาชี้ให้ดูว่าเขาหล่อแค่นั้นเอง "ค่ะ เพื่อนกวาชอบพี่" แตงกวารีบเดินไปยืนอยู่ด้านหลังของเพื่อนก่อนจะดันให้ตัวเมลไปเผชิญหน้ากับอีกคนอย่างใกล้ชิดกัน ก่อนที่เธอจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม เมลเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะเธอไม่ได้เป็นคนเริ่ม ยืนก้มหน้ามองต่ำลงที่พื้นเพราะไม่รู้จะเอ่ยอะไรดี "ชอบฉันงั้นเหรอ" พายุถามนิ่งๆ หากแต่เขาไม่เห็นสีหน้าท่าทางของเธอเพราะอีกคนยังคงยืนก้มหน้าอยู่ แถมตัวเธอยังเล็กนิดเดียวเมื่อเทียบกับเขา ความสูงของเธออยู่แค่อกเขาเพียงเท่านั้น "ปะ..เปล่าค่ะ" เมลรีบส่ายหน้ารัวๆ ก็เธอไม่ได้ชอบพี่เขาจริงๆ "พูดกับฉันก็ควรจะมองหน้านะ" น้ำเสียงนิ่งๆของพายุทำเอาหญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างกล้าๆกลัวๆ หญิงสาวเผลอสบสายตาคมอย่างลืมตัวเพราะเขามีบางอย่างที่ทำให้เธอนิ่งไป ใบหน้าที่หวานคลับคล้ายคลับคลาเหมือนผู้หญิง ผิวพรรณละเมียดละไม ปากสีชมพูอวบอิ่ม จมูกโด่งปลายพุ่ง ถ้าดูผิวเผินเมลคิดว่าคนตรงหน้าคงเป็นผู้หญิงมากกว่า แต่ผิดกับดวงตาของเขาที่มันดูน่ากลัวเหลือเกิน "ว่าไง เพื่อนเธอบอกว่าเธอชอบฉัน" "ปะ..เปล่าค่ะ เพื่อนแค่แกล้งเมล" หญิงสาวว่าก่อนจะหันไปมองทางแตงกวาที่ทำทีเฉยไปไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด แตงกวาจะรู้มั้ยว่าตอนนี้เธอกำลังตกที่นั่งลำบากอยู่ "เมล..." "คะ?" เมื่อได้ยินเสียงคนตรงหน้าเรียกชื่อถึงกับตกใจ หันกลับมาสบสายตาของเขาอีกที "ฉันจะจำไว้" พายุเอ่ยทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้ เมื่อเจ้านายส่งข้อความมาบอกให้เขาขยับรถให้เพราะอีกฝ่ายไม่มีที่จอด เมลมองตามหลังพี่พายุที่ก้าวเท้ายาวๆแล้วหายไปหลังอาคารเรียน ไม่ลืมคิดตามคำพูดที่พี่เขาทิ้งท้ายไว้