ตอนที่ 4 ง่ายสิ้นดี!
789 Words
วู้ว...!!!!!
กรี๊ด...!!!!!!!!
สองสาวต่างพากันร้องประสานเสียงกันอย่างเมามันส์เมื่อดีเจจัดเพลงดังๆที่ถูกใจให้ ร่างบางส่ายสะโพกโยกย้ายไปมาอย่างยั่วยวนเพื่อความสนุกสนาน เมลยิ้มรับด้วยความยินดีกับคนที่เข้ามาเต้นข้างๆเธอ ผู้คนบริเวณนั้นต่างพากันสนุกสนานไปหมด
"เมล!"
"..อะไร!" ร่างบางเอียงหูไปหาเพื่อนเมื่อได้ยินอีกคนเรียกชื่อเธอแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกว่า
"พี่คนนั้นหล่อมึงเอาปะ"
"แตงกวา!!! มาเที่ยวไม่ได้มาหาผู้ชายนะ!" เมลบอกเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ เห็นใครหล่อหน่อยไม่ได้ ได้จับชงให้ไปเธอหมด ถ้าเธอเป็นคนหัวอ่อนหรือชอบใครง่ายคงจะได้หลงกลตามแตงกวาไปแล้วป่านนี้
"ใคร กูเห็นมึงมองนานแล้ว" เจ้านายที่มองตามสายตาของเพื่อนก็เห็นร่างบางในชุดเดรสสีแดงสดเต้นอยู่ที่หน้าเวทีพร้อมเพื่อนของเธอ รอบกายมีผู้ชายหลายคนที่คอยส่งเสียงเชียร์ให้หญิงสาวออกลายแดนซ์อยู่
"คนที่มึงเห็นเมื่อตอนกลางวัน" พายุตอบเสียงเรียบหากแต่สายตายังจ้องร่างบางตาไม่กะพริบ เขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกเช่นไรที่เห็นท่าทางวาดลวดลายของคนตรงหน้า แต่เธอไม่เหมือนหญิงสาวที่เพื่อนดันหลังให้มาสารภาพรักกับเขาเลยสักนิด ไม่เหลือคราบคนขี้อายให้เห็นเลย
"ห๊ะ! อย่าบอกว่านั่นคือคนที่มึงยืนคุยด้วย!"
"อืม"
"นี่สเปคมึง?" เจ้านายที่ไม่คิดว่าจะเป็นหญิงสาวคนเดียวกัน เพราะสาวน้อยเมื่อกลางวันคนนั้นเธอมีท่าทางเหนียมอายเมื่ออยู่ต่อหน้าเพื่อนของเขา แต่คนที่เขากำลังเห็นมันเหมือนกับไม่ใช่คนๆเดียวกัน เธอดูไม่กลัวผู้ชายแถมยังใจกล้ามากกว่าที่คิดอีก
"เปล่า" พายุตอบเสียงเรียบ แค่สงสัยว่าทำไมคนเรามันเปลี่ยนกันได้ไวขนาดนี้ หรือแค่เหล้าเข้าปากก็ง่ายได้อย่างนั้นเหรอ
"ชนแก้วหน่อยมั้ยครับคนสวย" เมื่อเห็นเพื่อนของเธอชี้มาทางเขาชายหนุ่มจึงลุกเดินเข้ามาตีสนิททันที ตามจริงเขาแอบมองหญิงสาวตั้งนานแล้ว แค่รอจังหวะที่จะได้เข้ามาพูดคุยเท่านั้นเอง
มือหนาที่ถือแก้วไวน์มาด้วยยื่นให้คนตรงหน้าพลางส่งยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา
"ไม่ดีกว่าค่ะเมลดื่มแล้ว" เมลตอบเสียงหวานพลางดันแก้วที่เขายื่นมาตรงหน้าเธอกลับคืนให้เขาช้าๆ เธอไม่รับของจากคนแปลกหน้า แต่ถ้าเรื่องแดนซ์สนุกสนานจะเป็นใครก็ได้เธอไม่เรื่องมาก
"เสียใจแย่เลยนะครับที่คุณเลือกปฏิเสธทั้งที่เมื่อกี้เพื่อนของคุณยังมองมาทางผมอยู่เลย" เขาเอ่ยถึงแตงกวาที่ตอนนี้ออกไปเต้นกับหนุ่มๆไม่ได้หันมาสนใจเพื่อนสาว
เพราะตกลงกันไว้แล้วว่าจะไม่รับเครื่องดื่มจากคนแปลกหน้า "ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เพื่อนเมลทำให้คุณคิดแบบนั้น"
"งั้นผมขอเต้นกับคุณแทนได้มั้ยครับ"
"ไม่รังเกียจค่ะ" แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอของเขาทันทีเมื่ออนุญาตแล้ว เขาเองก็ยกสองมือขึ้นประคองเอวของหญิงสาวเอาไว้หลวมๆเหมือนกัน หากแต่ไม่มีใครเต้นตามจังหวะเพลงเร็วสักคน ต่างคนต่างยืนสบสายตากันนิ่งๆอย่างเปิดเผย
"ร้าย! ร้ายมาก!" เจ้านายที่นั่งดูการกระทำของสาวชุดแดงไปพร้อม ๆกันกับเพื่อน คราวแรกที่เห็นเธอปฏิเสธเครื่องดื่มถึงกับยกนิ้วโป้งให้ แล้วตอนนี้ทำไมถึงได้ตัวติดกันกับผู้ชายคนนั้นแล้ว ผู้หญิงนี่เดาทางยากจริงๆเขาคิดแบบนั้น เจ้านายส่ายหัวทันทีอย่างไม่เข้าใจ
"แล้วยัยนั่นก็เหมือนกัน เพื่อนจะโดนงาบอยู่แล้วยังไม่หันมาดูอีก!" เจ้านายตบหน้าขาตัวเองอย่างไม่ค่อยพอใจที่แตงกวาเอาแต่รั่วผู้ชายแบบไม่กลัว ไม่หันกลับมามองเพื่อนที่เอียงคอซบไหล่อีกคนไปแล้ว
"ตาย ๆๆ กูอยากจะฟาด! ฟาด ๆๆ!!"
"ฟาดใคร?"
"ก็ฟาดมันทั้งคู่! ผู้หญิงอะไรปล่อยเนื้อปล่อยตัวฉิบหาย เป็นน้องเป็นนุ่งกูนี่กูเอาก้านมะยมตีแน่นอน" เจ้านายว่าอย่างไม่สบอารมณ์
"มึงลูกคนเดียวไม่ใช่ แล้วเดือดร้อนอะไร?"
พายุที่นั่งดูอยู่เงียบๆด้วยสายตายากจะคาดเดา หากแต่ความคิดของเขาก็คงคล้ายๆกันกับเจ้านายนั่นแหละ แต่เขาเลือกโฟกัสที่เมลเพียงคนเดียว หญิงสาวยอมโอบกอดซบไหล่กับคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกหึ ง่ายสิ้นดี!
- Writer
