สมบัติคนเลว

บทที่ ๑ เหมือนคนที่ตายไปแล้ว(๒)

ทว่าเสียงฝีเท้าย่ำเดินผ่านบันไดขึ้นมาพร้อมกับแสงสว่างของไฟฉายนำทางทำให้เธอได้แต่กัดฟันถามออกไป

“ป้าใบ้หรือจ๊ะ” มนรดาคาดหวังให้เป็นป้าใบ้ แม้อีกฝ่ายจะมาผิดเวลาไปบ้าง แต่คนคนเดียวที่จะมาเยือนที่นี่ได้ก็ต้องเป็นป้าใบ้เท่านั้น

ทว่าเสียงผลักประตูไม้เปิดเข้ามา พร้อมกับแสงไฟฉายที่สาดมากระทบใบหน้าทำให้ม่านรดาต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย พยายามจะเพ่งมองคนถือไฟฉาย แต่เธอก็มองเห็นเพียงเงาสูงใหญ่เท่านั้น

“ป้าใบ้...”

คิ้วเล็กๆ ขยับเข้าหากัน แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงครางอู้อี้ตอบกลับมาจึงรีบจุดตะเกียงให้ส่องสว่าง เพียงแสงสว่างสาดทอไปทั่วทั้งห้อง หญิงสาวก็หันไปยังประตู เห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่สวมเสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนสีซีดยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าท่าทางของเขาดูราบเรียบ แต่กลับแผ่กลิ่นอายความน่ากลัวออกมาเสียจนเธอต้องกระถดตัวจนแผ่นหลังแนบชิดผนัง ราวกับจะฝังร่างของตัวเองเข้าไปในแผ่นไม้เพื่อหนีจากอันตรายเบื้องหน้าก็ไม่ปาน

“คุณ...คุณเป็นใคร เข้ามาที่นี่ทำไม”

ปราณนต์ คลังพันธนาการ ในวัยสามสิบเอ็ดปีไม่ได้ใส่ใจกับท่าทางหวาดกลัวเหมือนกระต่ายน้อยของผู้หญิงตรงหน้าเลยสักนิด เขาทำเพียงกวาดตามองไปรอบๆ เห็นเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งก็ลากมานั่ง ทิ้งแผ่นหลังพิงพนักด้วยท่วงท่าสบายใจยิ่ง ดวงตาสีดำเข้มหรี่ลงพินิจพิจารณาสาวน้อยตรงหน้าอย่างเงียบๆ ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งที่สามที่เขาเห็นเธอ

ครั้งแรก ผู้หญิงคนนี้ใส่ชุดนักเรียนชั้นมัธยมปลาย พ่อของเธอชี้ไม้ชี้มือบอกกับเขาว่า คนนี้คือลูกสาว กำลังจะเรียนจบ เพื่อให้รอดพ้นจากการถูกตามล่า จึงรับปากว่าจะยกเธอให้เขา เพื่อเป็นค่าชดใช้กับเงินที่หยิบยืมไปเป็นจำนวนห้าแสนบาท ทั้งๆ ที่ในสายตาของเขา ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้มีค่ามากมายขนาดนั้น ทว่าสุดท้ายก็เลือกตกปากรับคำ รับตัวเธอแลกกับเม็ดเงินครึ่งล้าน

หลังเธอเรียนจบ เขาให้คนส่งมาขังไว้ที่นี่ คิดว่าหลังจบการทวงหนี้จากภาคกลางแล้วจะมาเล่นสนุกกับเธอให้สาแก่ใจ แต่สุดท้ายเขาก็ยุ่งยากอยู่กับการเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดอยู่นานจนลืมไปเสียสนิท

กลับมาเมื่อสามเดือนก่อน เขาจัดการระบบ จนสามารถเปิดบริษัทเงินกู้ได้ถูกต้องตามกฎหมาย มีลูกหนี้ในบัญชีราวๆ เกือบสามแสนคน มีเงินทุนหมุนเวียนในบริษัทเกือบพันล้าน เขาจัดการทุกอย่างที่ควรทำเรียบร้อยแล้ว ยกเว้นก็แต่เก็บหนี้ห้าแสนบาทที่เป็นค่าตัวของเธอเท่านั้น เขาคิดว่าจะจัดการเธอตั้งแต่วินาทีที่มาถึงยอดเขาลูกนี้ แต่รูปร่างหน้าตาที่ผอมแห้งราวกับจะถูกลมพัดปลิวทำให้เขาไม่มีแก่ใจจะทำอะไรลง สุดท้ายก็ได้แต่สั่งให้ป้าใบ้เลี้ยงดูเธอให้ดีขึ้นมาหน่อย มาถึงวันนี้ไม่เสียแรงที่ทุ่มเม็ดเงินไปหลายหมื่นบาทจริงๆ

ครั้นคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่คิดจะพูดจาอะไร มนรดาก็เม้มปากสั่นระริกเล็กน้อย สุดท้ายก็กลั้นใจถามด้วยดวงตาแดงก่ำ “คุณเป็นใคร ต้องการอะไรกันแน่”

มุมปากของปราณนต์ยกยิ้มเล็กน้อย มือข้างหนึ่งขยับลูบหนวดเคราสีเขียวที่ทิ่มตำผิวหนังออกมา ดวงตาคมกริบสีดำเข้มฉายแววดุดันอย่างเห็นได้ชัด เขายิ้มมองแต่กลับทำให้ร่างกายเล็กบางของคนนั่งชิดผนังนั้นหนาวยะเยือกขึ้นราวกับถูกแช่แข็ง “เธอคงชื่อ มนรดาสินะ ผ่านมาหลายปี ตอนนี้คงอายุยี่สิบสองปีแล้ว” เจ้าของชื่ออดลอบกลืนน้ำลายไม่ได้จริงๆ ยิ่งเขาใช้แววตาที่น่ากลัวกวาดมองผ่านร่างนานเท่าไร ก็ยิ่งต้องกอดตัวเองไว้คล้ายจะปกป้องให้พ้นจากเขาก็ไม่ปาน

เมื่อมองเห็นแววหวาดกลัวที่อีกฝ่ายปิดไม่มิด ชายหนุ่มก็เอ่ยแนะนำตัวเสียงทุ้มน่าฟัง แต่กลับเป็นดั่งมีดที่กรีดหัวใจของหญิงสาวจนเป็นแผลเหวอะหวะ “ฉันชื่อปราณนต์ คลังพันธนาการ เรียกสั้นๆ ว่าคุณปรานก็ได้ อ้อ! ยังมีอีกตำแหน่งที่เธอควรจะรู้เอาไว้ นั่นก็คือ ฉันเป็นเจ้าหนี้ของพ่อเธอ ความหมายก็คือ ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าชีวิตของเธอ”

“ปราณนต์ คลังพันธนาการ” แค่ทวนชื่อเขาร่างกายของมนรดาก็สั่นระริก

“ฉันคือคนที่ส่งเธอมาอยู่บนยอดเขาลูกนี้ คนที่ให้ข้าวให้น้ำเลี้ยงดูเธอมาตลอดสี่ปี คนที่ขุนเธอจากเด็กสาวตัวเล็กๆ ให้กลายเป็นหญิงสาวมีน้ำมีนวล คนที่ต่อให้เธออยากหนี...ก็ไม่มีวันหนีพ้นจากเงื้อมมือของฉันไปได้ และตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันจะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ที่ฉันสมควรได้รับมาตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้ว”

“มะ...หมายความว่ายังไง”

ปราณนต์ส่ายหน้าน้อยๆ ยกยิ้มมุมปากว่า “ไม่เอาน่าสาวน้อย ผู้ชายซื้อผู้หญิงคนหนึ่งที่มีค่าตัวครึ่งล้านมาแล้วยังต้องการอะไรได้ เธอคงไม่คิดว่าฉันจะให้เธอมาอยู่ที่นี่อย่างสุขสบายไปวันๆ หรอกนะ ในเมื่อเธอเป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ หรือว่าลืมไปแล้ว ว่าพ่อกับแม่เลี้ยงของเธอได้ขายจิตวิญญาณและชีวิตของเธอให้กับฉันแล้ว”

“คุณ...จะให้ฉันทำอะไร” อีกฝ่ายพูดมาขนาดนี้แล้ว เธอไม่ใช่คนโง่ที่ฟังไม่เข้าใจสักหน่อย “จะให้ฉันทำยังไงถึงจะคุ้มกับเงินห้าแสน แล้วฉันต้องทำยังไง คุณถึงจะปล่อยฉันไป”

“คลานมาหาฉัน มานั่งอยู่ตรงหน้าฉัน แล้วเปลื้องผ้าออกทุกชิ้นซะ!”

น้ำเสียงเย็นเยียบที่สั่งการทำเอาน้ำตาเม็ดเล็กๆ ไหลอาบแก้มของมนรดาลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่กลับไร้เสียงใดๆ เล็ดลอด มีแค่เพียงร่างบอบบางที่คล้ายมีชีวิตแต่ก็เหมือนไร้ชีวิตคลานเข่าเข้ามาตรงหน้าของเขา ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น มาถึงขั้นนี้แล้วผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกขายโดยพ่อแท้ๆ อย่างเธอจะทำอะไรได้ ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของชีวิต ก็สมควรแล้วไม่ใช่หรือที่จะต้องทำตามคำสั่งของเขาอย่างไม่มีทางเลือก