EP 5 : น้องรัก...รักน้อง
1191 Words
@ Differ Bar
“วันนี้รับอะไรดีคะพี่พิงค์”
“อะไรที่กินแล้วพี่ดูสวยมีไหมจ้ะ”
“หูย~ สวยอยู่แล้วค่ะ กินอะไรก็สวย”
นั่นสินะคะสวยอยู่แล้วกินอะไรก็ดูสวย ไปนั่งกระดกที่ซุ้มยาดองยังดูสวยเลย ฮ่า ๆๆ
“แล้วพี่พิงค์จะดื่มอะไรคะแป้งจะชงให้สุดฝีมือเลยค่ะ”
“อะไรก็ได้ที่มันสวย ๆ หวาน ๆ น้องแป้งจัดมาเลย”
“วันนี้เฮียไม่อยู่นะคะ แป้งกลัวพี่พิงค์เมา”
“...เหรอ ไม่เป็นไรพี่กะจะดื่มแก้วสองแก้วแล้วอยู่ทั้งคืน” เฮียฟลุ๊คไม่อยู่เหรอ? ไม่เป็นไรหรอกเด็กที่ร้านนี้รู้จักฉันทุกคน เมาได้เพราะพิงค์เป็นเจ้าถิ่น แต่วันนี้จะไม่เมาแค่อยากนั่งดื่มด่ำบรรยายกาศเฉย ๆ อิอิ
-เวลาต่อมา-
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“...ถามฉัน?” ฉันหันไปมองตามเสียงที่ดังอยู่ใกล้ ๆ แล้วก็พบกับ...ความหล่อบาดไส้ของผู้ชายตรงหน้า
ขาวจังวะ ขาวทะลุทะลวงความมืดในผับ ขาวจนอีหมวยพิงค์ดูคล้ำไปเลย
“อื้ม”
“อาฮะ” เขาพยักหน้าตอบฉันก็พยักหน้าตอบเหมือนกัน
“ถ้างั้นขอนั่งด้วยจะรังเกียจไหม”
“ตามสบายค่ะ” เขาหล่อดีนะคะ เขาหล่อซะจน...เหมาะจะมาดูแลหัวใจพิงค์
แต่! ความหล่ออย่างเดียวมันใช้ไม่ได้หรอก ถ้าดีได้ไม่เท่าคนตาถั่วคนนั้นก็ไม่มีประโยชน์ไม่มีทางได้เป็นคนโปรดในใจพิงค์แน่นอน
เขาสั่งเครื่องดื่มแล้วก็หันมามองฉัน ไม่ได้หันไปมองหรอกแต่รับรู้ได้จากหางตาว่าเขามอง ไม่มองได้ไงสวยขนาดนี้ เหอะ!
“คุณดูเศร้า ๆ นะ”
“ฉันน่ะเหรอ?”
“อื้ม”
“ฮ่า ๆๆ นั่งคนเดียวมั้ง ไม่รู้จะทำอะไรเลยดูเหมือนเศร้ารึเปล่า” ฉันไม่มีทางบอกใครว่าเศร้าหรอกโดยเฉพาะคนที่ไม่รู้จักกัน คนเดียวที่ฉันบอกให้รู้ว่าอกหักก็มีแค่เจ้าของผับนี้คนเดียวแค่นั้นแหละ
“หึ ๆๆ หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะ ผมเซ้นต์ครับ”
“...พิงค์ค่ะ” ฉันมองเขาที่ยื่นแก้วออกมาแล้วก็ยกแก้วตัวเองชนกับเขานิดหน่อย
เซ้นต์เหรอ ชื่อเพราะดีนะคะ หล่อด้วย ท่าทางไม่ธรรมดาด้วย เห็นแบบนี้สาว ๆ คงอยากมีเซ้นต์กันเยอะแยะเลยล่ะ
-เวลาต่อมา-
“พี่พิงค์เอาอีกแก้วเหรอคะ”
“จ้า~” ฉันหันไปสั่งเหล้าจากน้องแป้งร่ำ บาร์เทนเดอร์สาวสวยหนึ่งเดียวของที่นี่ คุยกับพี่เซ้นต์อะไรนี่แล้วสนุกดีค่ะ เพลินมากพี่เขาคุยสนุกมาก~
“จะไม่เมาเหรอคะพี่พิงค์” น้องแป้งยื่นหน้าจากบาร์มาถามฉันด้วยความเป็นห่วง
“ม่ายมาว ๆ พี่ไหว~”
“แต่แป้งว่าพี่พิงค์เมาแล้วนะคะ”
“ม่าย~”
“พี่พิงค์คะเฮียไม่อยู่นะ”
“น้องแป้งก็ดูแลพี่งายล้า~” ฉันบอกน้องแป้ง รู้ทุกอย่างนั้นแหละแต่จะทำอะไรช้านิดหน่อย เสียงก็ยาน ๆ ตาก็เยิ้ม ๆ
“ค่ะ ๆ แต่แป้งให้ดื่มอีกแก้วเดียวนะคะพี่พิงค์ เฮียไม่อยู่เดี๋ยวเฮียดุคนในร้านที่ปล่อยให้พี่พิงค์เมาค่ะ”
“เฮีย?” พี่เซ้นต์ที่นั่งข้าง ๆ ฟังฉันกับน้องแป้งคุยกันก็เอ่ยขึ้นด้วยสงสัย
“เฮียฟลุ๊คค่ะ เจ้าของที่นี่...พี่ชายพิงค์เอง”
“พี่ชาย?”
“อาฮะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วก็ยิ้มอารมณ์ดี
“มันมีน้องสาวด้วยเหรอ”
“หือ? รู้จักเหรอคะ”
“อื้ม รู้จักกันนิดหน่อย นานแล้ว”
“อ่อ~ งั้นก็คนกันเองสิคะ”
“หึ ๆๆ ครับ”
“ถ้างั้นก็ต้อง...โชน~” คุยกันตั้งนานแล้วเพิ่งรู้ว่าพี่เขารู้จักกับเฮียฟลุ๊คอีพิงค์เลยหาเรื่องชนแก้วในฐานะที่พี่เซ้นต์เป็นคนรู้จักของเฮียฟลุ๊ค...พี่ชายของพิงค์~ -^-
-เวลาต่อมา-
ติ๊งต่อง ๆ
“เฮีย!”
ติ๊งต่อง ๆ
“เฮีย!”
ติ๊งต่อง ๆ
“เฮี๊ย~”
“อ่าส์! ใครมาปลุกกูวะ!”
...02.20 น.
สัส! คนยิ่งกำลังปวดหัวอยู่ปลุกเวลานี้ไม่ใช่ว่าที่ร้านมีเรื่องยิงกันตายนะมึง
ผมลุกขึ้นแต่งตัวลวก ๆ แล้วรีบเดินลงไปทันที วันนี้ไม่ได้เข้าร้านเพราะไม่สบาย กินยาแล้วว่าจะนอนพักผ่อนเยอะ ๆ จะได้หายแต่เสือกมากดกริ่งรัวปลุกกูกลางดึกอีก
แอด~
“มีอะไรวะ” อยากจะขึ้นเสียงแต่เจ็บคอฉิบหาย
“ฮาย~ เฮียจ๋า~”
“เมาเฮีย” คนของผมที่ประคองอยู่รีบบอกทันทีแต่ถึงไม่บอกกูก็รู้เล่นหิ้วปีกกันมาขนาดนี้
“อ่าส์! พิงค์เอ้ย!” วันนี้วันอาทิตย์มาดื่มได้ยังไงพรุ่งนี้ไม่มีเรียนรึไงวะ
“โทษทีเฮียแต่พวกผมไม่กล้าไปส่งที่ห้อง เฮียไม่อยู่ร้านเลยมาส่งที่บ้านเฮียดีกว่า”
“พิงค์บอกแล้วว่าพิงค์กลับด้าย~ พวกพี่เขาดื้อเอง~”
“หึ! เงียบเลย” ผมดุแล้วรับตัวคนเมามาประคอง
“ขอบใจพวกมึงมาก กลับไปพักผ่อนกันเถอะ”
“ไหวไหมเฮียเห็นเฮียไม่สบาย”
“ไหว” ผมบอกคนของผมก็กลับไปส่วนผมก็ประคองคนเมาเข้าไปในบ้าน ยากที่สุดก็พาขึ้นห้องนอนนี่แหละเพราะพิงค์แม่งเมาแล้วทิ้งตัว
“เดินดี ๆ พิงค์ ตกลงไปคอหักตายนะเว้ย”
“เคร~ ได้เลยเฮียจ๋า~”
“เฮ้อ! ไอ้พิงค์เอ้ย” ได้เลยเฮียจ๋าแต่ขาอ่อนฟุบลงไปนั่งที่ขั้นบันไดนี่นะ ได้ตรงไหนวะ
หมับ!
ผมตัดสินใจอุ้มยัยเด็กขี้เมาแล้วก็พาเดินขึ้นไปข้างบน คามจริงแม่งน่าจะอุ้มตั้งแต่ประตูรั้วแล้วจะได้จบ
มาถึงห้องนอนก็เหมือนเดิม หาผ้ามาเช็ดหน้า หาน้ำอุ่นมาให้จิบ แล้วก็ห่มผ้าให้
“นอนซะอย่าดื้อล่ะ เฮียปวดหัวจะไปนอนแล้วเหมือนกัน” ห่มผ้าให้เรียบร้อยผมก็บอกเธอแล้วก็เตรียมออกไปจากห้องนี้
“เฮีย~” คนเมาเรียกผมเสียงอ้อแอ้เลย
“มีไร”
“เฮียเบื่อไหมเวลาพิงค์มาเมาร้านเฮีย~”
“หึ ๆๆ ถามทำไม”
“อยากรู้~ ตอบหน่อย~”
“เบื่อ”
“จริง?”
“อืม อยากจะฟาดสักที ไม่รู้ขี้เมาอะไรนักหนา เป็นผู้หญิงนะพิงค์ นี่ดีนะที่เป็นผับเฮีย ถ้าเป็นผับคนอื่นแล้วไปเมาไม่รู้เรื่องคนเดียวแบบนี้เฮียจะตีให้ก้นลายเลย” ผมพูดจริง ๆ นี่ดีที่เป็นผับผม ถ้าเป็นผับคนอื่นผมจะทั้งตีทั้งด่าเลยที่เมาไม่รู้เรื่องแบบนี้
“ฮ่า ๆๆ พิงค์เป็นภาระเฮียมากเลยใช้ไหมล้า~”
“ไม่หรอก เมาก็ดูแลไปน้องทั้งคน”
“ดูแลขนาดนี้ยกให้พิงค์เป็นน้องรักเลยไหมเฮีย~”
“หึ ๆๆ เออ น้องรักก็น้องรัก”
“เป็นน้องรัก แล้ว...ไม่อยากรักน้องบ้างเหรอเฮีย~”
- Writer
