EP 4 : ดูตัว
1035 Words
“พิงค์กินนี่สิครับเป็ดปักกิ่งร้านนี้อร่อยมากเลยนะ”
“...อือ”
“อาตี๋น้อยนี่น่าลักจิง ๆ นาอาเจียงอากิมฉ่าย”
“ค่ะม่า อั้วเลี้ยงลูกมาให้เป็นสุภาพบุรุษค่ะ”
เหอะ! สุภาพบุรุษตรงไหนวะอยากจะกระโดดขึ้นไปตะโกนถามกลางโต๊ะอาหารตอนนี้เลย
ไอ้ตี๋น้อยอะไรนี่ตักอาหารให้ฉันทุก 10 วินาที แล้วรู้ไหมว่าตอนตักอาหารให้มันทำอะไร?
มันแอบมองส้มโอนครปฐมของอีพิงค์ไง!
อยากจะเอาตะเกียบที่มันใช้เจี๊ยะทิ่มลูกตาตี่ ๆ ของไอ้ตี๋น้อยคนนี้โว้ย!
อดทนไว้นะพิงค์ อดทนนะอย่าโวยเด็ดขาด!
“อาพิงค์อ่า! ทำมายลื้อม่ายตักหูชาหลามห้ายอาตี๋น้อยล่ะ ตัก ๆ” อาม่านี่เหมาะเป็นผู้กำกับจริง ๆ กำกับเก่ง! -_-
ครืด~
อยากให้ไอ้ตี๋นี่มันกินหูฉลามเหรอ ได้พิงค์จัดให้ แต่จะตักทำไมให้เมื่อยมือวะในเมื่อโต๊ะมันหมุนได้ หมุนให้มันตรงหน้าเลย อยากแหลกก็ตักม่ายอยากแหลกก็ม่ายต้องตาก~ เหอะ!
เหมือนจะขำแต่ในใจพิงค์คนนี้ไม่ได้ขำเลยสักนิด เมื่อไหร่จะกินข้าวเสร็จวะ!
“อ่ะอาตี๋ ตักเอาจะกินส่วนไหน จะเจี๊ยะหูฉลามครีบฉลามหรือเหาฉลามก็เลือกเอา” ฉันบอกด้วยเสียงที่โคตรโมโนโทน ไร้ความรู้สึกและเต็มไปด้วยความเซ็ง
“ครับ ๆ” เหอะ! ทำเป็นเจี๋ยมเจี้ยมต่อหน้าผู้ใหญ่นะไอ้ตี๋ทั้งที่สายตาที่มองนมกูนี่ยิ่งกว่ากล้องส่องทางไกลผสมพันธ์กับกล้องจุลทรรศน์!
ไอ้ตี๋น้อยตาตี่ตักหูฉลามเสร็จบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็...เหมือนเดิม
ขี้โม้อวดอ้างสรรพคุณของลูกหลานซึ่งก็คือฉันกับไอ้ตี๋น้อย แล้วก็...ยัดเยียด พูดจาว่าเหมาะสมกันอย่างงั้นอย่างงี้ ทั้งที่ความจริงมองด้วยตาเปล่าก็รู้ว่าไม่มีอะไรเข้ากันเลยสักนิดนอกจาก...เงินต่อเงิน
เฮ้อ~ เซ็งโว้ย!
“อาหารไม่อร่อยเหรอครับอาพิงค์” ไอ้ตี๋น้อยชวนฉันคุยหลังจากที่กินไปได้พักใหญ่ พอเห็นฉันกับไอ้ตี๋น้อยคุยกันผู้ใหญ่ที่รับทานอาหารอย่างโฉงฉางก็หันมามองฉันกับไอ้ตี๋น้อยด้วยสายตาชื่นชมทันที
“...ไม่อ่ะ” ไม่อยากตอบมัน ไม่อยากคุยกับมัน ถ้ามันไม่เอาแต่แอบมองนมก็จะคุยด้วยอยู่หรอก
“ถ้างั้นวันหลังไปกินร้านอื่นดีไหมครับ” นี่มึงไม่มองหน้ากูเลยเหรอมึงถึงกล้าชวนครั้งต่อไป!ไอ้ตี๋มึงเบิกตาดูหน้ากูบ้างโว้ย!
“อือ~ ได้ แต่ถ้าจะไปขออย่างหนึ่งได้ไหม” พอฉันตกลงสายตาผู้ใหญ่ทุกคู่ก็มองมาอย่างกับกำลังมองคู่สร้างคู่สม เฮ้อ~ จะบ้าตาย
“อะไรครับ อาพิงค์ขออะไรอั้วให้ได้หมดเลย”
“ขอเอาแฟนมาด้วย แฟนไม่มากินข้าวไม่อร่อย”
-เวลาต่อมา-
“อาพิงค์อ่า! ลื้อพูกจาอารายออกปายวะ!”
“ก็พิงค์ไม่ชอบไอ้ตี๋อ่ะม่า ให้พิงค์ทำไงอ่ะ”
“ไอ๊หยา! ม่ายชอบก็เก็บไว้ซิวะพูกแบบนั้งทำมาย ลื้อหักหน้าม่าอ่า เก๊กซิมอ่าอาพิงค์!”
“เก๊กซิมก็กินเก๊กฮวยไหมล่ะม่าจะได้หาย” ฉันยิ้มแฉ่งใส่อาม่าทันที ม่าเพิ่งเก๊กซิมตอนนี้แต่หลานม่าเก๊กซิมตั้งแต่ม่าเริ่มปฏิบัติการหาผัวให้แล้วเหอะไม่อยากจะข่ม
“ยังจามากวงม่าอีก อ่า! ปาย ๆ ลื้อปายนอนเลย ม่าปวกหัวกับลื้อเต็มที”
“ฮ่า ๆๆ ปวดหัวก็พอเถอะม่าเลิกหาผัวให้พิงค์ได้แล้ว จะตี๋น้อย ตี๋ใหญ่ ตี๋เล็ก ตี๋โต ตี๋จุ๊มุ๊จิ๊มิ๊ ตี๋อะไรพิงค์ก็ไม่เอาทั้งนั้นแหละ พิงค์หาเองได้ใจเย็น ๆ ผู้ชายดี ๆ ไม่ได้เอาตะเกียบคีบแล้วจะเจอนะม่า”
“เหอะ! ลื้อม่ายต้องมาเถียงม่าเลยอาพิงค์! เกิดมาม่ายเคยเห็งหลางคงไหนดื้อเท่าลื้อมาก่อง ปวกหัว ๆ”
“โอ๋~ ปวดหัวก็ไปกินยาจีนดีกว่า ม่าเพิ่งต้มให้พิงค์นี่นา”
“อย่ามายุ่งกับม่า ปาย ๆ จานองหรือกับหอก็ปายเลย” อาม่าโบกมือไล่ฉันที่เดินเข้าไปอ้อนจนฉันอดขำไม่ได้
“ฮ่า ๆๆ โอเคค่ะ ถ้างั้นพิงค์กลับหอเลยนะม่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า รีบนอนนะคะ ฝากดูแลม่าด้วยนะคะพี่เจิน” ฉันหันไปบอกแม่บ้านคนสนิทของอาม่าก่อนจะไหว้แล้วเดินออกจากบ้าน
เฮ้อ~ ถึงจะเซ็ง ๆ ไปบ้างแต่ก็ช่างเถอะ อาม่าจะได้เข็ดกับการหาผัวให้อีพิงค์คนนี้สักที
ติ๊ง!
กำลังจะขับรถออกจากบ้านก็มีข้อความเข้าซะก่อน ใครน้า~ จะเป็นหนุ่มหล่อตาถั่วของพิงค์รึเปล่า~
SS Group
“...” เหอะ! ไม่ใช่เหรอ ข้อความจากกรุ๊ปคณะนี่เอง
Anny : พรุ่งนี้เช้าอาจารย์ยกคลาสนะคะเพื่อน~ 🥳🥳🥳
“...” โอ้ว~ ในวันที่เจอเรื่องน่าเบื่ออย่างน้อยก็ยังมีเรื่องดีตบท้ายบ้างล่ะวะ พรุ่งนี้วันจันทร์มีเรียนแค่ตอนเช้าคลาสเดียวแต่อาจารย์ยกคลาสแสดงว่าพิงค์ไม่มีเรียน~
ไม่มีเรียนแล้วจะไปไหนดี ตอนนี้สามทุ่มพิงค์อยู่หน้าบ้านที่นครปฐมแต่ถามว่าพิงค์จะเดินลงจากรถไปทิ้งตัวนอนไหม ไม่ค่ะ! ถ้าอาม่ารู้อาม่าอาจจะเริ่มปฏิบัติการดูตัวหาผัวให้พิงค์อีกรอบในพรุ่งเลยก็ได้ อย่าประมาทความสามารถเรื่องการนัดดูตัวของอาม่าเด็ดขาดนะคะเพราะรายนั้นเขาขั้นเซียน มีเวลาเตรียมตัวแค่ชั่วโมงเดียวอาม่าก็ทำได้เชื่อพิงค์
เพราะฉะนั้น! พรุ่งนี้ว่างทั้งวันนออนสว่างได้ พิงค์ว่า...พิงค์พาของดีนครปฐมอย่างพิงค์ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำดีกว่า เผื่อว่าคืนนี้จะเจอผู้ชายดี ๆ แล้วลืมไอ้คนตาถั่วคนนั้นได้สักที
- Writer
