EP 3 : ไอ้ตาถั่ว
1127 Words
“เดิม ๆ คือ?”
“ก็เดิม ๆ ไง เฮียจะถามทำไมเนี่ย”
“อ่อ...ยังหาผัวให้เราแบบเดิม ๆ ไม่หยุดอีกเหรอวะ”
จึก!
เสาเข็มตึกมหานครพุ่งมาตำใจอีพิงค์อีกแล้ว!
“เลิกพูดเลยเฮีย”
“หึ ๆๆ เลิกสักคนสิจะได้ไม่ต้องคอยหนี”
“เหอะ!” เลือกใครละแต่คนคนดี ๆ ทั้งนั้น
“ผู้ใหญ่เขากลัวไม่มีผัว เห็นความหวังดีของเขาหน่อย”
“ไม่เห็นต้องกลัว สวย ๆ แบบพิงค์หาผัวเองได้” ฉันบอกเฮียฟลุ๊คแล้วกรอกตาใส่
“แล้วทำไมยังอกหักวะ?”
“...” แม่งเอ้ย!
“โทษที ๆ เฮียไม่ได้ตั้งใจ”
“หึ! ก็ไอ้นั่นมันตาถั่วไงเฮีย ตาโคตรถั่วมองไม่เห็นของดีนครปฐม”
“จริง?” เฮียฟลุ๊คถามแล้วก็ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อพร้อมกับมองสำรวจฉันหัวจรดเท้าช้า ๆ
“อะไรเฮีย”
“เฮียว่าไม่ใช่แค่ไอ้คนที่เราแอบชอบหรอกที่ตาถั่ว เฮียว่าเฮียก็ตาถั่วเหมือนกันว่ะ หึ ๆๆ”
“...นิสัย” เฮียฟลุ๊คแม่งพูดออกมาได้ยังไงฉันโคตรมั่นใจเลยนะว่าฉันคือของดีนครปฐม! T^T
“เฮียล้อเล่นน่า ใจเย็น ๆ เดี๋ยวก็มีผัวเอง”
“อือ มีแน่เฮีย ยังไงสักวันพิงค์ก็ต้องมีผัว” สักวันที่ฉันเลิกรักไอ้ตาถั่วได้ ถึงวันนั้นอีพิงค์มีผัวแน่นอน!
- หลายวันต่อมา –
นี่คือสถานแห่งบ้าน...อาม่า~
“เฮ้อ!” แค่เห็นประตูบ้านอีพิงค์ก็ถอนหายใจแล้วอ่ะ
ย่อง~
ย่อง~
ย่อง~
“อาพิงค์!”
เฮือก!
“...จ๋า~ หวัดดีค่ะม่า” ฉันหันกลับไปตามเสียงที่ดังทักทายฉันในบ้านแต่ให้อารมณ์เหมือนทักทายจากหน้าตลาดไปท้ายตลาด
“ลื้อกลับมาเลี้ยวเหรอ!”
“ค่ะ หูย~ ม่าไปไหนมาเนี่ยแต่งตัวสวยจังเลย”
“ม่าไปบ้านอาเจียงมา” อาเจียง? อาเจียงที่ว่าคงไม่ใช่แปะเจียงเจ้าของโรงเชือดหมูหรอกนะ ถ้าใช่อีพิงค์ก็พอรู้ชะตากรรมแล้ว T^T
“อ่อ ม่า~ พิงค์ปวดหัวมากเลยไม่ค่อยสบาย พิงค์ขอไปพักผ่อนก่อนนะ”
“ปวกหัว?”
“ค่ะ”
“ไอ๊หยา! ถ้างั้นเหลี๋ยวม่าไปต้มยาห้าย ลื้อรอก่องนะ”
ฉิบหาย! ต้มยานี่โคตรฉิบหายพอ ๆ กับหาผัวให้เลยนะ!
“ม่า ๆๆ ไม่เป็นไรพิงค์กินยาพารามาแล้วม่า” ฉันรีบวิ่งไปห้ามอาม่าที่กุลีกุจอจะเดินไปที่ครัว
“ม่ายล่าย ๆ ยาพาราม่ายลีเท่ายาม่าหรอก ลื้อไปนองไปม่าต้มยาแป๊บเลียว” อาม่าปัดป่ายมือห้ามไม่ให้ฉันมายุ่งแล้วก็เดินไปที่ครัวต่อ หรือไว้แค่อีพิงค์ที่ยืนเดียวดาย...
มันต้องเป็นเวรกรรมที่โกหกอาม่าว่าปวดหัวแน่เลยอีพิงค์ถึงต้องชดใช้กรรมด้วยการกินยาจีน
แค่คิดก็ขมคอล่วงหน้าแล้วโว้ย! T^T
ฉันไปนอนรอรับกรรมที่ห้องนอนแต่มันยังมีวิธีค่ะ วิธีที่ไม่ต้องกินคือการหลับ!
แอด~
“อาพิงค์ ๆ อาพิงค์ม่ามาเลี้ยว” เสียงอาม่าดังแปดหลอดเข้ามาในห้องฉันก็นอนหลับตานิ่ง และเพื่อความสมจริงพิงค์ก็ใส่เอฟเฟคเข้าไปด้วย
“ครอก~ ฟี้~”
“ไอ๊หยา~ หลับไปเลี้ยวเหรอลูก” พอฉันกรนออกไปอาม่าก็ลดเสียงลง
ระทึกว่ะ อาม่าจะปลุกไหม อย่าปลุกนะคะอาม่าพิงค์ไม่อยากกินอาของอาม่า T^T
“ม่าวางไว้ตรงนี้นะอาพิงค์น้า ตื่งมาอย่าลืมกิงนะลูกจาล่ายหาปวกหัววาย ๆ”
“...ฟี้~” เสียงเอฟเฟคของฉันเบาลงไปทันทีที่อาม่ากระซิบบอกพร้อมกับลูบหัวฉันเบา ๆ จากนั้นไม่นานเสียงประตูก็ถูกเปิดออกแล้วปิดลงอีกครั้ง
“...” ฉันลืมตาช้า ๆ แล้วหันไปมองถ้วยยาที่มีควันลอยออกมาของอาม่า
มันร้อนและมันก็ขมมากฉันรู้ฤทธิ์เดชของมันดี
“ม่าวางไว้ตรงนี้นะอาพิงค์น้า ตื่งมาอย่าลืมกิงนะลูกจาล่ายหาปวกหัววาย ๆ”
“เฮ้อ!”
หมับ!
ไม่ปวดหัวแต่นี่มันเป็นยาสมุนไพรกินไปก็คงไม่ตายหรอกมั้ง
อึก~
...อดทนไว้พิงค์
อึก~
...อีกนิดเดียว
อึก~
...อีก
“แหวะ!” เกือบตาย! ดีนะถ้วยเล็กไม่งั้นอีพิงค์ตายแน่! กวว่าจะหมด กินสามอึกแต่ระยะเวลายาวนานเหมือนกระดกเหล้าไปสิบลัง!
เพราะอาม่าเลยที่ทำให้พิงค์รู้สึกผิด นี่ถ้าไม่รักไม่กินนะอาม่ายามันโคตรขม T^T
ฉันนอนเล่นบนห้องอีกพักหนึ่งสำรวจห้องตัวเองที่ตั้งแต่เรียนมหาลัยก็ไม่ค่อยได้กลับมาก่อนจะตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างเพราะเดี๋ยวตอนค่ำกินข้าวเย็นกับที่บ้านเสร็จก็จะกลับแล้วล่ะ
“อาพิงค์! ลื้อกิงยารึยาง”
“กินแล้วค่ะม่า”
“เลี้ยวเป็งงายบ้าง ลีขึ้นม่าย”
“ค่ะม่า หายแล้ว ขอบคุณนะคะ” แต่ต่อให้ปวดจริงแล้วยังไม่หายก็ต้องหายล่ะค่ะ กลัวมีต่อถ้วยที่สอง
“อ่า ๆ ถ้างั้นลื้อมานั่งนี่หน่อย ม่ามีเรื่องอยากจาคุยล่วย” อาม่ากวักมือเรียก ท่าทางกุลีกุจอแบบนี้อีพิงค์รู้แล้วว่าไม่พ้นเรื่องหาผัวชัวร์ล้านเปอร์เซ็นต์
“ม่า...ม่าจะหาผัวให้พิงค์อีกแล้วใช่ไหม”
“ไอ๊หย่า! ทำไมลื้อรู้วะ” แหม~ ทำหน้าตกใจเชียวนะ ทำไมจะไม่รู้ในเมื่อมีอยู่เรื่องเดียว
“รู้สิม่า แต่ม่าไม่ต้องหาผัวให้พิงค์หรอก พิงค์หาเองได้”
“ไม่ล่าย! ม่าไม่หาให้ไม่ล่าย! ถ้าลื้อหาเองล่ายลื้อมีผัวไปนานเลี้ยวอาพิงค์ ไม่ต้องมาพูดมากเลยมดลูกลื้อจาแห้งก่อนม่าเข้าโลงพอลี!”
“ม่า~ แต่คนที่ม่าหาให้ไม่มีใครถูกใจพิงค์เลยนะ ให้พิงค์หาเองเถอะ”
“ไม่เห็งจาหาล่ายสักที พอ ๆ วังนี้ม่านัดอาตี๋น้อยลูกชายอาเจียงมากิงข้าวที่บ้าน ลื้อไปแต่งตัวสวย ๆ เลยไปอาพิงค์” อาม่าบอกข่าวร้ายพร้อมกับปัดมือไล่อีพิงค์
ว่าแล้วไงเอะใจตั้งแต่อาม่าบอกว่าไปบ้านแปะเจียงมาแล้ว ไม่น่าเลย กลับมาค้างคืนหรือกลับมากินข้าวเฉย ๆ ก็ไม่พ้นโดนดูตัว!
...เพราะเขาเลยเพราะไอ้ตาถั่วคนนั้นคนเดียว ถ้าไม่มัวชอบเขาฉันมีผัวไปนานแล้วไม่ต้องรอให้อาม่าหาผู้ชายมาใส่พานถวายทุกเดือนแบบนี้หรอก!
- Writer
