MAKULIMLIM na makulimlim ang panahon. Tila may malakas na bagyong parating. Kanina pa palakad-lakad si Elijah sa harap ng mini bar sa loob nang mansiyon. Alas singko palang ng hapon subalit madilim na madilim na sa labas. Hindi siya mapakali dahil kanina pa niya hinihintay si Aya. Kaninang umaga pa niya ito gustong kausapin.
Hindi siya pinatulog ng nagdaang gabi kakaisip sa dalaga. Kahit pulang-pula ang itsura nito sa galit sa kanya ay hindi rin nakaligtas sa kanya ang walang tigil na pagdaan ng sakit sa mga mata nito. Aminin niya o hindi, nagi-guilty siya sa ginawa niyang pananakit dito.
Minsan ay hindi na niya maintindihan ang sarili. Na bago sa kanya. Bago ang pag-uwi niyang iyon sa mansiyon ay parati siyang sigurado sa sarili – nararamdaman man niya o gagawin. Pero simula ng makilala
