ม่านมลทิน

บทที่ 2 ตอนที่ 4

ณราชทำเรื่องย้ายบุตรสาวออกจากโรงพยาบาลแห่งนั้นทันทีในวันถัดมา โดยไม่ยอมบอกใคร แม้แต่นพราชและประภา ด้วยความเป็นห่วงและกังวลว่าจะถูกทัพไทตามไปทำร้ายอีก

           เพราะหลังจากปาหนันได้เสียชีวิตไป น้องชายบุญธรรมของเขาคนนี้ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน คุ้มดีคุ้มร้ายจนบ้างครั้งดูเหมือนคนเสียสติไปเลยด้วยซ้ำ ทั้งอาละวาดร้องไห้คร่ำครวญจนใครก็เข้าหน้าไม่ติด ทุกคนก็ได้แต่เวทนาในชะตากรรมที่ต้องมาสูญเสียคนรักไปอย่างกะทันหัน     ชายหนุ่ม...ผู้กำลังจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ พ่อแม่ ลูก... แต่แล้วจู่ๆ ทุกอย่างก็ต้องมาสูญสลายไปต่อหน้าต่อตา เป็นใครก็ย่อมทำใจยอมรับไม่ได้ ภาพที่ปาหนันประสบอุบัติเหตุมันติดตาเกาะกินหัวใจของเขา รู้สึกผิดที่ไม่อาจเข้าไปช่วยหล่อนเอาไว้ทัน รู้สึกเสียดายเสี้ยววินาทีนั้นหากเขาเร็วอีกหน่อยเรื่องสลดใจก็คงไม่เกิดขึ้น

ศพของปาหนันถูกตั้งสวดอภิธรรมถึงเก้าวันเต็มๆ โดยมีครอบครัวของทัพไทเป็นแม่งาน เนื่องจากปาหนันไม่ได้มีญาติผู้ใหญ่หลงเหลืออยู่แล้ว คงมีก็แค่ญาติห่างๆ ที่ไม่ได้สนิทคุ้นเคย และเพื่อนฝูงบางส่วน

           ตลอดเวลาในช่วงตั้งศพทำพิธีกรรมทางศาสนานั้น ทัพไทนอนเฝ้าเมียรักของเขาทุกคืนไม่เคยห่าง โดยไม่นึกหวาดกลัวสิ่งใด

           เพราะความกลัวของเขา...มันได้ถูกก้าวข้ามมาแล้วคงเหลือเอาไว้ก็เพียงร่างกายที่ไร้จิตวิญญาณเท่านั้น...

           ลึกๆ ชายหนุ่มได้แต่หวังให้มีปาฏิหาริย์ ให้ปาหนันฟื้นขึ้นมาจากความตาย แม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้เขาก็ยังปักใจรอ

            การพลัดพรากโดยไม่ได้ร่ำลากันสักคำมันเป็นเจ็บปวด มันทรมานเกินกว่าที่ใครจะมาเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ ความรักที่เห็นเป็นรูปร่างตัวตนกันอยู่หลัดๆ  กลับต้องมาพลันสลายหายไปกับสายลม เขาฝืนใจให้ยอมรับมันไม่ได้เลยจริงๆ...

ทัพไทขอเก็บศพของปาหนันไว้หลังจากเสร็จพิธีทางศาสนาโดยไม่มีการฌาปนกิจแต่อย่างใด เขาต้องการให้คนผิดได้รับการชดใช้เสียก่อนเพื่อคนรักและลูกของเขาจะได้ไปสูสุขติอย่างเป็นสุข ไม่ต้องเจ็บปวดกับการถูกยัดเยียดความตายให้โดยที่พวกเขาไม่มีโอกาสจะได้เรียกร้องความเป็นธรรม

           แล้วชายหนุ่มก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากนั้น...เขาขายบ้านที่เป็นเรือนหอ ขายซากรถคันที่เกิดอุบัติเหตุ และคันของปาหนัน ขายทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยสร้างมาด้วยกันแล้วลบลี้หนีหายจากสังคมไปโดยปริยาย

            ไม่แม้จะกลับมาดำเนินคดีเอาผิดกับภาวนาตามที่เคยเปล่งวาจาเอาไว้ ทุกคนในครอบครัวสุดแสนจะเป็นห่วงแต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ไปมากกว่ารอคอยให้เขากลับมาในสักวันหนึ่ง

           ทางด้านคดีความ...ภาวนาถูกแจ้งขอหาขับรถโดยประมาททำให้ผู้อื่นเสียชีวิตเบื้องต้นต้องระวางโทษจำคุกไม่เกินสิบปี และปรับไม่เกินสองหมื่นบาท

           แต่เนื่องด้วยจากผู้ต้องหาไม่เคยมีคดีติดตัว และไม่มีเจตนาในการก่อเหตุ ไม่ได้เมา และทางคู่กรณีไม่มีผู้ใดมาแสดงตัวเอาความจึงถือว่าไม่ได้ติดใจเอาเรื่อง

            หญิงสาวจึงได้รับการลดโทษจำคุกเหลือเพียงรอลงอาญา โดยรายงานตัวกับพนักงานควบคุมการประพฤติตามระยะเวลาที่ศาลได้กำหนดเอาไว้

           ซึ่งแน่นอนว่าณราชวิ่งเต้นเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ไม่ใช่น้อย และในที่สุดเรื่องก็จบลงด้วยดี แม้มันจะไม่ถูกต้อง แต่มันก็เป็นทางออกเดียวสำหรับคนเป็นพ่อที่จะทำเพื่อลูกได้...